ตอนที่ 5

“ไม่เป็นไรหรอก วันนี้เปิดเรียนวันแรก อาไปส่งก่อนก็แล้วกัน เผื่อว่า...เอ้อ...เบญอาจจะเขินเพราะเข้ามหาลัยไปเรียนเป็นวันแรก”

พูดจบก็เดินตรงไปยังรถจิ๊ปของเขาที่จอดอยู่หน้าบ้าน เบญญามองตามโดยไม่ทันได้พูดอะไร แต่ลึก ๆ ก็ดีใจที่ผู้ปกครองหนุ่มใหญ่ใจดีเสนอจะพาหล่อนไปส่ง เขาไม่แสดงความรำคาญออกมาแต่อย่างใด เพราะโดยปกติแล้วเป็นที่รู้กันว่าเผ่าเพชรเป็นคนดุ เด็ดขาด ปกติไม่ค่อยชอบออกสังคมสักเท่าไหร่ หน้าตาของเขาไม่ค่อยมีรอยยิ้ม แต่ท่าทางดิบดันเหี้ยมเกรียมของเขากลับดูดีและมีเสน่ห์สำหรับเบญญามากกว่าน่ากลัว โชคดีที่ไร่ชาอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย เผ่าเพชรขับรถจิ๊ปของเขาไปส่งเด็กในปกครองใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีก็ถึงหน้ามหาวิทยาลัย เมื่อเขาจอดรถก็หันมาบอกหล่อนว่า

“เลิกเรียนแล้วมารออาอยู่ที่ป้ายตรงนี้ก็แล้วกัน”

“นี่อาเผ่าจะมารับเบญด้วยเหรอคะ แหม...เบญรู้สึกเกรงใจจังเลยค่ะ”

“ไม่เห็นต้องเกรงใจอะไรเลย ก็แค่มารับเธอเท่านั้น”

“แต่อาเผ่าก็มีงานเยอะแยะมากมายที่ไร่นะคะ เบญกลัวว่าอาจะเหนื่อยเพราะต้องเจียดเวลางานมารับมาส่งแบบนี้”

“แล้วเธอไม่อยากให้อามาส่ง มารับ...อย่างนั้นเหรอ”

“เอ้อ...มะ...ไม่นะคะ” เบญญารีบปฏิเสธ หล่อนร้อนผ่าวบนแก้มขึ้นมาเมื่อเผ่าเพชรจ้องหน้าหล่อนเหมือนเขากำลังคาดคั้นคำตอบ เด็กสาวยิ้มเฝื่อนๆ กับเขา

“เบญกลัวว่าอาจะเบื่อค่ะที่ต้องมาคอยเป็นธุระให้ทุกอย่างทั้งที่เบญก็โตขนาดนี้แล้ว”

“ก็เพราะเธอโตขนาดนี้แล้วนั่นล่ะก็ยิ่งน่าเป็นห่วง สังคมเดี๋ยวนี้ไม่เหมือนแต่ก่อน เด็กสมัยนี้มีความคิดแปลก ๆ ที่คนรุ่นอาคาดไม่ถึง เบญก็ต้องปรับตัวเองรู้ไหม”

“อาเผ่า...เป็นห่วงเบญอย่างนั้นเหรอคะ”

หล่อนถามและจ้องหน้าเขา ต่างคนต่างสบตากันชั่วครู่ เบญญาร้อนแก้มมากกว่าเก่าเพราะแววตาคมของคุณอาหนุ่มใหญ่ที่จับจ้องหล่อนตอนนี้มันดูไม่เหมือนผู้ใหญ่มองเด็ก ใช่สิ...หล่อนไม่ใช่เด็กน้อยอย่างเมื่อก่อน หล่อนเป็นสาวแล้ว อายุตั้งสิบแปดถือว่าบรรลุนิติภาวะแล้วด้วยซ้ำ แล้วยิ่งอยู่ต่อหน้าผู้ชายที่หล่อนแอบฝันถึงบ่อยครั้งมันก็ยิ่งทำให้หล่อนทำตัวแทบไม่ถูก แต่ในเวลาเดียวกันเมื่อถูกเด็กในอุปการะถามอย่างนั้นเผ่าเพชรกลับเงียบไปก่อนที่เขาจะรีบตอบด้วยสีหน้าที่เหมือนกับไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ

“อาก็ต้องเป็นห่วงล่ะ...ก็...เบญเป็นเด็กในปกครองของอานี่นา และเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยแบบนี้ จะไม่ให้เป็นห่วงได้ยังไง”

ถึงเขาจะตอบเหมือนไม่ได้คิดอะไรแต่สำหรับเบญญา หล่อนกำลังนึกสงสัยว่าแววตาของคุณอาหนุ่มเวลาจ้องมองหล่อนมันแฝงไว้ด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ลึกซึ้งและเด็กสาวอย่างหล่อนตื่นเต้นทุกครั้งที่เห็น เพราะมันเป็นแววตาลุ่มลึก น่าค้นคว้าและค้นหาคำตอบที่หล่อนแอบซ่อนความสงสัยไว้ข้างใน สักครู่เผ่าเพชรจึงบอกว่า

“ไปกันเถอะ...เดี๋ยวอาจะไปส่ง สายแล้วนะ”