ตอนที่ 2

นายบุญบอกเช่นนั้น แต่เขาไม่ได้ให้เธอเป็นคนใช้หรือให้เป็นคนงานในไร่ชา หนุ่มใหญ่เจ้าของไร่ชาที่คนงานรู้ดีว่าเขาเข้มงวดและเด็ดขาดขนาดไหนไม่ได้ได้นึกอะไรมากไปกว่าการช่วยเหลือและเป็นที่พึ่งพาของเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน เพราะเห็นว่านายบุญเคยเป็นคนเก่าแก่ของพ่อแม่ที่เคยช่วยค้ำจุนกันมาก่อนทำให้เขารับเบญญาไว้ตั้งแต่หล่อนอายุได้สิบสามปี จากเด็กสาวใส่เสื้อผ้าสีมอๆ หน้าตาธรรมดาอย่างเด็กที่เพิ่งโตทั่วไป เผ่าเพชรเมตตาให้หล่อนเรียนต่อกระทั่งจบชั้นมัธยมปลาย เบญญากลายเป็นสาวเต็มตัว หล่อนหน้าตาหวานใสและสวยสะพรั่งเหมือนดอกไม้กลางแสงแดด โดยปกติเผ่าเพชรแทบไม่ค่อยได้พูดคุยกับเด็กสาวที่เขารับอุปการะเป็นผู้ปกครองจำเป็น แต่วันนี้ วันที่หล่อนสวมชุดนักศึกษาปีหนึ่งของมหาวิทยาลัยที่สอบเข้าเรียนได้ทำให้เขากลับเห็นชัด ๆ ว่าเบญญาโตเป็นสาวสวยสะพรั่ง ทรวดทรงองเอวของหล่อนไม่ใช่เด็กน้อยตัวเล็กอีกต่อไป สักครู่หล่อนก็พูดขึ้นว่า

“ว๊าว! ดีจังเลยนะคะอาเผ่า แสดงว่าสมัยของอาเผ่ารุ่นพี่มีความเป็นผู้ใหญ่ เอ็นดูน้อง ๆ และให้การต้อนรับอบอุ่น ไม่เหมือนสมัยนี้ เบญกลัวว่าจะมีการรับน้องแบบแปลกๆ บางทีก็มีข่าวว่ารับน้องจนอาการหนักเลยนะคะ”

“อาว่าคงไม่มีการรับน้องอะไรแบบนั้นแล้วล่ะ โลกไปถึงไหนแล้ว ถ้ายังรับน้องแบบป่าเถื่อนก็คงต้องถูกสอบสวนหนักแล้วล่ะ”

“อาเผ่า...เบญอยากขอบคุณคุณอานะคะ”

เบญญาลุกขึ้นและเดินเข้ามาใกล้พร้อมทั้งยกมือไหว้บนแขนหนาแข็งแกร่งของร่างสูงที่ชอบสวมเสื้อยืดอวดกล้ามเนื้อหน้าอกกำยำและสวมกางเกงยีนส์เก่าขาดแต่ชวนมองเป็นบ้า การกระทำนั้นทำให้เผ่าเพชรกระตุกเล็กน้อยเพราะขณะที่เด็กในปกครองโน้มหน้าของหล่อนเข้ามาใกล้ก็ได้กลิ่นแชมพูหอมอวลไอแตะจมูก เด็กสาวเลยหน้าขึ้นเขาจึงถามว่า

“ขอบคุณอาเรื่องอะไร?”

“ก็ขอบคุณอาเผ่าที่เมตตาเบญมาตลอด ตั้งแต่วันแรกที่ตาบุญพาเบญมาฝากฝังให้อยู่ที่นี่ อาเผ่าไม่ได้ให้เบญเป็นคนรับใช้แต่ส่งเสียให้เบญเรียนจนถึงระดับมหาวิทยาลัย เบญซาบซึ้งบุญคุณของอาเผ่ามากจริงๆ ค่ะ”

“อย่าคิดอะไรมากเลย ฉันก็ทำตามหน้าที่ของฉัน เพราะครั้งหนึ่งตาบุญก็ช่วยงานพ่อกับแม่เรื่องดูแลเหมืองมากเหมือนกัน คิดว่าช่วยเหลือกันนั่นล่ะ”

“ขอบคุณมากค่ะอาเผ่า ถ้าอย่างนั้นเบญไปมหาลัยก่อนนะคะ”