ตอนที่ 1

“เบญ...นั่นจะไปมหาวิทยาลัยแล้วหรือ?”

เสียงที่ดังขึ้นทำให้ เบญญา เด็กสาววัยสิบแปดในชุดนักศึกษาซึ่งกำลังก้มลงผูกเชือกรองเท้าผ้าใบสีขาวหน้าระเบียงบ้านไม้หลังใหญ่ต้องรีบเงยหน้าขึ้นและเห็นร่างสูงสง่ายืนเอามือไพล่หลังจ้องมองหล่อนอยู่ก่อนแล้ว เบญญาขยับนั่งหลังตรงและตอบว่า

“ค่ะ...อาเผ่า...เบญกำลังจะไปมหาวิทยาลัย”

“วันนี้เปิดเทอมวันแรกสินะ เป็นยังไงบ้าง คงตื่นเต้นมากล่ะสิ”

“ก็ต้องตื่นเต้นสิคะ วันนี้จะมีการรับน้องด้วย เบญยังไม่ค่อยรู้จักใครเลยอ่ะค่ะ”

“เดี๋ยวก็คงได้รู้จักเองนั่นล่ะ เปิดเทอมใหม่ ๆ ก็ต้องตื่นเต้นแบบนี้แหละ”

“สมัยอาเผ่าเรียนมหาวิทยาลัยมีการรับน้องหรือเปล่าคะ ถ้ามีเขารับแบบไหนเหรอคะ”

“ก็มีนะ รับกันแบบอบอุ่น เลี้ยงเหล้า พูดคุย ไม่ได้มีอะไรรุนแรงเหมือนอย่างบางที่เขาทำกันหรอก”

เผ่าเพชร หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบตอบเบญญา สาววัยใสซึ่งเป็นเด็กในอุปการะของเขามาตั้งแต่หล่อนอายุไม่ถึงสิบห้า ตอนนั้นนายบุญ เคยเป็นคนเฝ้าสวนเก่าแก่ตั้งแต่สมัยที่พ่อของเผ่าเพชรทำเหมืองแร่ขนาดใหญ่พาเด็กอายุสิบสามมาหาและฝากฝังให้เขาช่วยรับเลี้ยงเพราะทางบ้านของเบญญาประสบปัญหา พ่อแม่ของหล่อนแยกกันและหนีหายไปคนละทิศละทางเหลือแต่หลานสาวให้นายบุญที่อยู่ตัวคนเดียวดูแล คนแก่วัยเกือบเจ็ดสิบฐานะทางบ้านก็ย่ำแย่อยู่แล้วทำให้เป็นห่วงหลานสาวคนเดียว กลัวถูกล่อลวงและหมดอนาคตเลยหอบหิ้วพามาหาเขาถึงบ้านไร่ปลูกชาที่เชียงใหม่และเผ่าเพชรเองไม่ได้ปฏิเสธที่จะรับเด็กผู้หญิงคนนั้นไว้

“คุณเผ่า...ขอความกรุณารับนังหนูเบญไว้ด้วยเถิดครับ นึกว่าทำบุญลูกนกลูกกาไม่มีที่ไป ช่วยให้ที่อยู่อาศัย ให้มันมีข้าวกิน ไม่ต้องถึงขนาดให้มันอยู่ดี แค่ให้มันมีที่ซุกหัวนอน จะใช้ให้มันทำอะไรหรืออยู่ที่ไหน ให้มันเป็นคนรับใช้ก็สุดแท้แต่คุณเผ่าเถิดนะครับ”