4

“ทำไมจะทำไม่ได้ครับ นี่เมียผมเขาก็รักผม หวงผมเลยกอดผม หอมแก้มผม”

คนที่ยืนอยู่ข้างๆ ตาโต สามีของเธอขี้ตู่เหลือเกิน

“คุณบอกว่าถ้าผมแต่งงานคุณจะเลิกยุ่งกับผม ตอนนี้ผมแต่งงานมีภรรยาเรียบร้อยแล้ว คุณยังจะยุ่งกับสามีชาวบ้านอยู่อีกเหรอครับ”

ประโยคของวัฒน์ทำให้ทอรุ้งกะพริบตาซ้ำๆ เริ่มเข้าใจเหตุผลของการแต่งงานสายฟ้าแลบของตัวเธอกับเขารางๆ แล้วในตอนนี้

หรือที่เขาแต่งงานกับเธอเพราะอยากให้เธอเป็นไม้กันหมา เชอะ! เกลียดคนเนื้อหอมนัก ถ้าเป็นเช่นนั้นไปหาใครก็ได้นี่นา ทำไมต้องเป็นเธอด้วย

“คุณวัฒน์ต้องล้อเล่นแน่ๆ เลยค่ะ คุณล้อเล่นใช่ไหมคะ”

มาหยาเอ่ยถามเสียงสั่นๆ แต่เธอมั่นใจว่าวัฒน์ต้องกุเรื่องทั้งหมดขึ้นมา เขาจะชอบยัยเด็กแก้มป่อง ปากแดง หน้าใสกิ๊กนี่ได้ยังไงกัน ยังเด็กอยู่เลย เป็นลูกของเขาได้เลยนะ ในขณะที่เธอหุ่นดีสวยแซ่บ หนุ่มๆ หมายปองกันทั้งจังหวัด เขาจะตาต่ำไปคว้าเด็กกะโปโลไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมมาทำเมียนี่นะ!

เธอไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด ให้ตายดิ้นเถอะ!

“ผมจะล้อเล่นทำไมล่ะครับ”

“คุณจะแต่งงานได้ยังไง หายไปแค่ไม่กี่วัน”

“ผมกับภรรยาไม่อยากจัดงานใหญ่โตครับ เราทำพิธีกันเงียบๆ จริงไหมจ๊ะที่รัก”

คราวนี้เป็นเขาที่กอดรัดเธอแนบแน่นและหอมแก้มฟอดใหญ่ คนถูกหอมแก้มตาโต หน้าแดงก่ำไปหมด

“คุณวัฒน์หอมแก้มมัน” คนเห็นรับไม่ได้อย่างรุนแรง

“กรุณาอย่าเรียกจิกเมียผมว่ามันครับ ผมไม่ชอบ”

“หยาไม่เชื่อเด็ดขาด หัวเด็ดตีนขาดหยาก็ไม่เชื่อ คอยดูนะหยาจะพิสูจน์ว่าคุณกับมันไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ”

“พิสูจน์ยังไงครับ มานอนใต้เตียงผมคืนนี้เหรอคุณหยา”

ประโยคของสามีทำให้ทอรุ้งแทบหลุดขำ แต่เธอก็กลั้นเอาไว้สุดฤทธิ์

“คุณวัฒน์!!! คุณพูดจาทำร้ายจิตใจคนที่รักคุณมาตลอดหลายปี คุณเห็นยัยเด็กแก้มป่องขี้เหร่นี่ดีกว่าหยาเหรอ ตอบมาเดี๋ยวนี้นะ! ใช่น่ะสิ หยามันของเก่า คุณถึงได้หันไปชอบเด็กเอ๊าะๆ แทนหยา”

ทอรุ้งยอมรับว่าสิ่งที่มาหยาพูดนั้นมันออกจะโอเวอร์ไปนิด หล่อนพูดเหมือนวัฒน์เป็นสามีของหล่อน

เอ๊ะ! หรือว่า…

ทอรุ้งหันขวับไปมอง วัฒน์เองก็สะดุ้ง ก่อนที่เขาจะรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธในทันที

“อาเปล่านะครับรุ้ง อากับเขาไม่ได้มีอะไรกัน”

ประโยคที่วัฒน์ตอบกลับมาทำให้มาหยากรีดร้องสุดเสียง หล่อนเขวี้ยงปิ่นโตที่บรรจุอาหารเช้าแสนอร่อยลงพื้นด้วยความโมโห

“หยาเกลียดคุณวัฒน์”

คนพูดน้ำตานองหน้าก่อนจะวิ่งหนีออกไปจากบ้าน ทอรุ้งมองตามไปสีหน้าตกใจไม่น้อย ท่าทางผู้หญิงที่ชื่อหยานั่นจะรักวัฒน์เอามากๆ

“เธอคงเสียใจมากนะคะ วิ่งหนีไปโน่นแล้ว”

วัฒน์ถอนใจหนักๆ ใครว่ากันล่ะ เขาเคยพูดแรงๆ ก็แล้ว บอกดีๆ ก็แล้ว... ว่าเขาไม่ได้รักเธอ มาหยาเสียใจวิ่งร้องไห้ออกไปไม่นานก็กลับมาตื้อเขาอีก จนเขาหลอน

“ปล่อยเขาไปเถอะครับ”

“อาวัฒน์แต่งงานกับรุ้งเพื่อจะกันผู้หญิงคนนี้ออกไปจากชีวิตเหรอคะ”

เธอถามตรงประเด็น มองหน้าคุณอาหนุ่มซึ่งเขาก็คือสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของเธอในตอนนี้

“คิดว่าอาต้องลงทุนถึงขนาดนั้นเลยเหรอ ไปจ้างผู้หญิงคนอื่นมาก็ได้มั้งครับ”

เขาตอบเธอ ร่างสูงแข็งแรงยังกอดรัดเธอเอาไว้แนบแน่น

“อาวัฒน์ปล่อยก่อนค่ะ”

เธอดันอกกว้างของเขา ในขณะที่เขารัดเธอแน่นขึ้น

“อาต้องสอนรุ้งอีกหลายอย่าง”

“สอนอะไรคะ ว้าย!”

เธอร้องเมื่อเขาอุ้มเธอไปนั่งบนตัก กักกอดเธอเอาไว้แนบแน่น ทอรุ้งพยายาตะเกียกตะกายร่างหนี แต่เขายิ่งรัดแน่นขึ้นไปอีก

“ถ้าคิดจะหนีลงจากตักของอาอีก อาจะจูบให้ปากบวมเลย”

คำขู่ของเขาได้ผล เธอหยุดกึก มองเขาตาปริบๆ แต่สีหน้าไร้เดียงสานั้นทำให้วัฒน์อดใจไม่ไหว

เขากุมใบหน้าของเธอเอาไว้มั่นก่อนจะบดจูบปากน้อยแสนหวานอย่างดูดดื่ม

“อื้อ...”

คนถูกจูบถึงกับตาโต เธอทุบอกเขาระรัว คนจูบจนพอใจยิ้มใส่ตา กักกอดเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

“อาวัฒน์”

“หน้าที่ของเมียต้องหวงผัวนะครับคนดี”

เขาบอกเธอเสียงนุ่ม คนฟังหน้าแดง ลมหายใจของเขาเป่ารดใบหน้าของเธอถนัดถนี่ มันห่างเพียงแค่คืบเท่านั้น

“เวลามีผู้หญิงคนอื่นมาเกาะแกะกับผัวจะต้อง...”

เขาดึงเธอมือเธอมาโอบรอบคอหนา ก่อนจะมองจ้องตาสาวน้อย