2

“รุ้งคงกำลังด่าอาอยู่ในใจ”

ขณะที่รถขับออกมาจากร้านอาหาร เขาก็พูดขึ้น เธอสะดุ้ง เม้มปากเล็กน้อยไม่คิดว่าเขาจะเดาถูกด้วย

“สมมุติว่าลุงกับป้าของรุ้งติดหนี้เสี่ยลงพุง มีเมียแล้วสามสี่คน ทั้งเมียหลวงเมียน้อยแล้วอยากได้รุ้งไปขัดดอกเป็นเมียคนที่ห้าอีก รุ้งคิดว่าดีกว่าเป็นเมียอายังไง”

คำถามของเขากระแทกใจของเธออย่างจัง ทอรุ้งเพิ่งสำนึกว่าจริงๆ แล้วเธอต้องซาบซึ้งในบุญคุณของเขามากกว่ามานั่งด่าเขาว่าเป็นตาแก่บ้ากาม

จริงๆ เขายังไม่แก่ ให้ตายดิ้นเขาก็ยังหนุ่มแน่น วัฒน์ห่างไกลจากคำว่าแก่เหลือแสน

“รุ้งขอโทษค่ะ”

“แสดงว่าคิดจริงๆ น่ะเหรอ”

“ทำไมอยากได้รุ้งไปเป็นเมียล่ะคะ”

เธอถามเขาตรงๆ มองเขาตาปริบๆ

“อาแอบรักเด็กสาววัยสิบสามตั้งแต่แรกพบสบตา รุ้งจะเชื่อไหม”

คนฟังตาโตเท่าไข่ห่าน ก่อนที่ใบหน้าสาวจะแดงซ่าน พอเขาเหลือบมามองสบตาเธอก็เสมองออกไปนอกรถ

“ไม่เชื่ออีกแล้วล่ะสิ”

“ไม่ใช่ค่ะ แต่ไม่รู้จะพูดอะไรดี”

“ไม่ต้องพูดอะไรหรอก ถ้าไม่อยากพูด อาแค่เป็นคนตรงๆ รักก็บอกว่ารัก ชอบก็บอกว่าชอบ อยากได้มาเป็นเมียก็บอกว่าอยากได้ ไม่อยากอ้อมค้อมให้มากความ”

“ค่ะ” เธอรับคำเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

“ไม่ต้องกลัวอาหรอก อาจะเป็นสามีที่ดี อาสัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย”

ประโยคของเขาดูเหมือนจะแทรกซึมเข้ามาในห้วงอารมณ์และความรู้สึกของทอรุ้ง

ใช่! เธอเป็นภรรยาของเขาแล้ว ต้องทำหน้าที่ภรรยาให้ดีที่สุดเช่นกัน

บ้านไร่รุ่งอรุณกว้างขวางมาก เธอเคยมา... อยู่ครั้งหนึ่งตอนบิดามารดาพามาเที่ยวที่นี่ แต่นานมากแล้ว เขาพาเธอขับรถเข้าไปในไร่เอาตอนดึกดื่น เธอจึงมองไม่เห็นทัศนียภาพอันสวยงามนอกจากความมืดมิด ทางเข้าไร่มีแสงไฟส่องสว่างไปตลอดทาง แต่พอมองเข้าไปในไร่ก็เจอกับต้นไม้ดำทะมึน มองแล้วน่าหวาดกลัว

“อาบน้ำอาบท่าเสียก่อนนะ”

เขาบอกเธอเสียงนุ่ม ทอรุ้งมองห้องนอนใหญ่ที่เขาพาเธอมาพักอาศัยอย่างสำรวจตรวจตรา ก่อนจะหมุนกายมามองเจ้าของห้อง เห็นเขากำลังเดินไปเดินมาคล้ายจัดข้าวของ

สภาพการตกแต่งห้องมองก็รู้ว่าเป็นห้องของเขา แต่เธอจะไปขอแยกห้องนอนก็คงไม่ดี เพราะตอนนี้เธอเป็นภรรยาของเขาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย เขาทำทุกอย่างเรียบร้อยในขณะที่เธอจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก

“รุ้งคงเหนื่อยจากการเดินทาง อาบน้ำจะได้สดชื่น”

“ค่ะ”

เธอตอบรับยังหันรีหันขวางทำอะไรไม่ถูก เขาเลยเข้ามาจูงมือพาเธอไปยังตู้เสื้อผ้า

“ดึกแล้วอาไม่อยากปลุกคนใช้ในบ้าน รุ้งจัดของใส่ตู้เสื้อผ้าเองได้ไหม” เขาเปิดตู้ให้เธอ

“ได้ค่ะ”

เธอรับคำมองตู้ไม้ใบใหญ่ลวดลายสวยงามแล้วเผลอยิ้ม เธอรีบจัดของใส่ตู้ เพราะไม่ได้มีข้าวของอะไรมากมาย มีแค่กระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กๆ เพียงใบเดียวเท่านั้น

“ห้องน้ำอยู่ตรงโน้น”

เขาชี้ไปยังห้องน้ำ เธอจึงรีบหยิบชุดนอนมิดชิดผลุบหายเข้าไปภายใน อาบน้ำเสร็จก็แต่งตัวออกมาอย่างเรียบร้อย

“นอนไปก่อนเลยนะ อาต้องทำงานต่ออีกหน่อย”

เธอฟังเขาบอกแล้วต้องขมวดคิ้ว ดึกขนาดนี้ยังต้องทำงานอีกเหรอ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร รีบเดินไปที่เตียง ก่อนนอนก็ไหว้พระสวดมนต์ เธอเห็นเขาเดินเข้าห้องน้ำ คิดว่าจะไม่หลับง่ายๆ เพราะระแวงว่าเขาจะทำอะไร แต่สุดท้ายความง่วงและความเหนื่อยก็ทำให้เธอหลับลงในเวลาอันรวดเร็ว

วัฒน์เดินออกมาจากห้องน้ำ เขาเหลือบสายตาไปมองเด็กสาว เธอหลับสนิทไปเรียบร้อยแล้ว

ร่างสูงแข็งแรงเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียง เขาทอดสายตามองร่างน้อยที่กำลังนอนหลับตาพริ้ม ริมฝีปากปิดสนิท วัฒน์อดใจไม่ไหว เขาก้มลงจุมพิตแผ่วเบา แต่เธอก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่น

เขาจะลักหลับเธอดีไหมหนอ...

ความปรารถนาที่รุนแรงพวยพุ่งขึ้นมาในร่าง ใจอยากไปเคลียร์งานที่คั่งค้าง แต่อีกใจก็คิดว่าวันนี้คือคืนเข้าหอสำหรับเขากับเธอ

การเดินทางที่ยาวนานมาจนถึงครึ่งค่อนคืนไม่ได้ทำให้เขาเหนื่อยล้ามากนักเพราะปกติทำงานในไร่ก็หนักกว่านี้มาก

เขาควรนอนพัก วัฒน์คิดในใจแล้วสอดกายเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนหนา ค่อยๆ ดึงเธอมากอดรัดแนบอก เธอไม่ได้ดิ้นหนีแต่กอดตอบ ใบหน้ายิ้มน้อยๆ เมื่อได้รับความอบอุ่นจากอ้อมแขนของเขา