ตอนที่ 5 แม่สื่อจำเป็น

เวลา 16.00 น.

เป็นเวลาที่หญิงสาวเลิกเรียน เธอกับน้ำฟ้ากำลังจะเดินลงมาจากตึกเรียน และกำลังจะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเพื่อจะโทรหา ‘พี่วายุ’ แต่ต้องหยุดชะงักเพราะได้ยินเสียงใครคนหนึ่งเรียกชื่อของเธอ

“มิล่า”

หญิงสาวหันไปมองก็เห็น ‘เมฆ’ เพื่อนชายที่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่นัก

“เมฆ มีอะไรรึเปล่า”

หญิงสาวเอ่ยถามเพื่อนชายคนนั้นทันที

“เราอยากชวนมิล่าและก็น้ำฟ้าไปหาอะไรกินกันนะ”

หญิงสาวหันไปมองน้ำฟ้าก่อนจะหันมายิ้มให้ชายหนุ่ม

“เอ่อ...”

หญิงสาวไม่รู้จะปฏิเสธยังไง จนน้ำฟ้าพูดแทรกขึ้นทันทีเมื่อเห็นอาการของหญิงสาว

“พอดีพวกเรามีนัดแล้วนะ ขอโทษด้วยนะ”

น้ำฟ้าพูดจบก็รั้งแขนของหญิงสาวให้เดินออกจากตรงนั้นทันที

เมฆได้แต่ยืนอึ้ง ทำอะไรไม่ถูกอยู่สักพัก ก่อนจะหันหลังเดินไปด้วยความผิดหวัง

“ขอบใจนะ”

หญิงสาวเอ่ยขอบคุณเพื่อนสาวที่ช่วยแก้สถานการณ์ให้

“ไม่เป็นไร ดีนะที่พี่วายุไม่มาเห็น ไม่งั้นคงเป็นเรื่องแน่”

หญิงสาวพยักหน้าให้เพื่อนสาว ก่อนจะพากันเดินมาถึงหน้าตึก ก็เห็นรถยนต์คันคุ้นเคยจอดรอหญิงสาวอยู่ก่อนแล้ว

“สวัสดีค่ะ/สวัสดีค่ะ”

มิล่าและน้ำฟ้ายกมือไหว้คนขับรถ ซึ่งยังเป็นลูกน้องคนสนิทของวายุอีกด้วย

“สวัสดีครับ”

ภัทรก้มหัวให้หญิงสาวก่อนจะหันไปยิ้มให้น้ำฟ้า โดยมีสายตาของหญิงสาวมองอย่างจับผิด

“พี่ภัทรคะ พี่ภัทร”

ภัทรที่ได้สติว่าตนกำลังเผลอยิ้มให้กับเพื่อนสาวของคุณหนูตัวน้อย ก็รีบกลับมาทำหน้านิ่งเหมือนเดิม แต่คงไม่ทันเสียแล้ว เพราะคุณหนูตัวแสบจับได้เรียบร้อย

“พี่วายุไม่มารับมิล่าด้วยเหรอคะ”

หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะรถยังไม่สตาร์ทรถไว้

“คุณวายุยังทำงานที่บริษัทไม่เสร็จครับ”

หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจก่อนจะหันไปบอกลาเพื่อนสาว

“ฉันไปก่อนนะ บายบ๊าย”

น้ำฟ้าโบกมือบ๊ายบายก่อนจะเดินตรงไปที่รถของเธอเอง โดยมีสายตาคู่หนึ่งกำลังมองตามเธอไม่หยุด

“พี่ภัทร ไปกันได้แล้วค่ะ มองเพื่อนมิล่าอยู่นั่นแหละ ไม่ขอเบอร์เลยล่ะค่ะ”

หญิงสาวเอ่ยแซวอย่างแสบซน จนภัทรเขินจนหูแดงไปหมด

“เชิญครับ”

ภัทรเปิดประตูให้หญิงสาวอย่างรู้หน้าที่ มิล่ายิ้มไม่หุบเมื่อแกล้งคนขับรถที่ชอบทำหน้านิ่ง จนเขินหน้าแดงหูแดงไปหมด

“เพื่อนมิล่าโสดนะ อยากได้เบอร์โทรรึเปล่า”

หญิงสาวยังไม่วายแซว และยังจะเป็นแม่สื่อให้เขาอีก

“ผมไม่กล้าจีบหรอกครับ”

ภัทรมองหญิงสาวที่กำลังยิ้มกรุ่มกริ่ม

“ไม่กล้าจีบ ระวังจะมีคนตัดหน้าไปน้า มิล่าอุตส่าห์เป็นแม่สื่อให้นะ เห็นว่าพี่ภัทรเป็นคนดี เลยให้จีบเพื่อนคนสนิทของมิล่าเลยนะ”

ภัทรพยักหน้าให้คุณหนูตัวน้อย มิล่าที่เห็นแบบนั้นก็รีบคว้าโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า กดหมายเลขโทรศัพท์ของน้ำฟ้าให้ภัทรทันที

“อย่าลืมโทรไปนะคะ”

หญิงสาวยังไม่ลืมกำชับภัทรให้โทรหาเพื่อนสาว

“ครับ”

ภัทรสตาร์ทรถออกจากมหาวิทยาลัยทันที

“พี่ภัทร มิล่าขอไปหาพี่วายุก่อนได้มั้ยคะ”

ภัทรมองหญิงสาวจากกระจก ก่อนจะพยักหน้าให้หญิงสาว

“ครับ”

หญิงสาวยิ้มออกด้วยความดีใจ แต่หารู้ไม่ว่าเธอกำลังจะเจอกับอะไร

‘ผมขอโทษนะครับ คุณมิล่า’

ภัทรเอ่ยขอโทษหญิงสาวอยู่ในใจ เพราะมันจำเป็นจริง ๆ ที่ต้องรายงานเจ้านายทุกอย่างเกี่ยวกับหญิงสาวให้ชายหนุ่มได้รับรู้

บริษัท วรเมธาวี กรุ๊ป

ร่างสูงในชุดสูทสีเข้มเอนกายพิงพนักเก้าอี้อย่างสงบ ขณะสายตากำลังไล่ไปตามตัวอักษรบนเอกสารสำคัญบนโต๊ะไม้โอ๊คตรงหน้า เสียงปลายนิ้วพลิกหน้ากระดาษดังแผ่วเบาในห้องทำงานส่วนตัวที่เงียบสนิท ทันใดนั้น...

ติ้ง~

เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างตัวก็ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ

ชายหนุ่มเหลือบตามองไปทางหน้าจอที่สว่างวาบขึ้นโดยอัตโนมัติ รอยยิ้มผ่อนคลายผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาทันที แวบแรกในใจเขาคิดว่าเป็น 'เด็กดื้อ' ที่ส่งข้อความมาหา...แต่ไม่ใช่

เมื่อปลายนิ้วกดเปิดข้อความนั้น ภาพถ่ายใบหนึ่งก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้น สีหน้าที่เคยมีรอยยิ้มอ่อนโยนฉายชัดกลับแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาในพริบตา สันกรามเริ่มขึ้นชัด มือที่ถือโทรศัพท์แน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ในภาพ เธอกำลังยืนคุยกับผู้ชายคนหนึ่งถึงแม้ว่าในภาพเธอไม่ได้ยืนอยู่กับชายคนนั้นสองต่อสอง เขาก็ไม่ชอบอยู่ดีดวงตาคมเข้มหรี่ลงช้า ๆ ราวกับกำลังไตร่ตรองว่าจะระงับโทสะ หรือปล่อยมันออกมา

“มันเป็นใคร” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเบา ๆ แต่รังสีรอบตัวกลับแผ่ไอเย็นจัดจ้านออกมาจนทั้งห้องแทบไร้อากาศ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงก๊อกประตูดังขึ้นชายหนุ่มที่นั่งจ้องภาพนั้นเขม็งเกลียว หันไปมองที่ประตูก่อนจะปิดโทรศัพท์และเอ่ยอนุญาตให้คนนอกประตูเข้า

"เชิญครับ" เมื่อประตูเปิดออกก็ได้ยินเสียงหวานของหญิงสาว

"พี่วายุ~" หญิงสาวที่เปิดประตูเข้าด้วยรอยยิ้มรีบเดินเข้าไปหาชายหนุ่มทันที ชายหนุ่มหันมายิ้มแต่เขาก็ยังไม่ถามถึงชายคนนั้น

"เหนื่อยมั้ยครับ" ชายหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล หญิงสาวส่ายหน้าไปมาอย่างน่าเอ็นดู

"วันนี้มีใครมายุ่งกับหนูรึเปล่าครับ" ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวอย่างจับผิดจะรอดูว่าเธอจะพูดความจริงรึเปล่า

"เอ่อ...มะ...ไม่มีค่ะ" หญิงสาวเอ่ยตอบเขาเสียงสั่นๆ กีจะรีบหลบสายตาเขาทันที

"เหรอครับ แล้วนี่อะไรครับ" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดภาพถ่ายที่ลูกน้องมาให้หญิงสาวดู หญิงสาวดวงตาเบิกกว้างมีความรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

หญิงสาวสบถในใจอย่างขุ่นเคือง ‘พี่ภัทร ทำไมทำมิล่าแบบนี้’ เธออุส่าห์เป็นแม่สื่อให้แท้ ๆ แต่กลับโดนหักหลังเสียได้

"เอ่อ...มันไม่มีอะไรเลยนะคะ เขาเป็นเพื่อนกับมิล่าเท่านั้น" หญิงสาวมองชายหนุ่มอย่างออดอ้อนและพยายามอธิบายให้ชายหนุ่มเข้าใจ

"ครั้งนี้พี่ไม่โกรธก็ได้แต่หนูอย่างให้เข้าใกล้เกินหนึ่งเมตรเพราะหนูมีคู่หมั้นแล้วมันไม่เหมาะนะครับ" หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะยิ้มออกด้วยดีใจเพราะเธอรู้ดีถ้าเขาไม่ชอบเขาจะจัดการคนที่เข้ามายุ่งกับเธอแบบไม่ต้องคิดอะไรเลย

"เอ่อ...พี่วายุยังทำงานไม่เสร็จเหรอคะ" หญิงสาวรีบชวนชายหนุ่มเรื่องอื่นทันทีกลัวว่าเขาจะกลับคำ

"ยังเหลือนิดหน่อยครับ หนูหิวรึเปล่าครับ" ชายหนุ่มเอ่ยถามแบบนั้นเพราะดูจากอาการแล้วเด็กน้อยของกำลังหิวเพราะวันนี้เขาไม่ให้ลูกน้องซื้อขนมไว้ให้เธออย่างทุกครั้ง

"นิดหน่อยค่ะ แต่มิล่ารอได้ค่ะ” หญิงสาวยิ้มเขินๆเพราะถูกเขาจับได้ว่ากำลังหิวและเธอก็หิวมากจริงๆ

"โอเคครับ รอแปบนึงนะครับ พี่จะรีบทำ" หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นเดินไปนั่งรอชายหนุ่มที่โซฟานุ่มๆ

ติ้งๆ~

เสียงโทรศัพท์มือถือของหญิงสาวดังขึ้นเธอหยิบออกมาจากกระเป๋าและเปิดดูว่าใครส่ง 'น้ำฟ้า'

-น้ำฟ้า-

'แกให้เบอร์โทรของฉันให้พี่ภัทรเหรอ' หญิงสาวอ่านข้อความนั้นแล้วก็ยิ้มเขินๆ เธอไม่คิดว่าพี่ภัทรจะโทรหาเพื่อนสาวเร็วขนาดนี้

"อืม ก็เขาสนใจแกและอีกอย่างพี่ภัทรเป็นคนดีฉันเลยอยากให้แกลองเปิดใจให้พี่เขาหน่อย" หญิงสาวพิมพ์ไปยิ้มไปดวงตาวาวเป็นประกาย

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะโน้มตัวลงมาใกล้ๆ สายตาคมเข้มจ้องโทรศัพท์ในมือเธออย่างจับผิด

"อุ้ย...พี่วายุ" หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเงยหน้าขึ้นไปเห็นว่าใบหน้าหล่อคมของชายหนุ่มห่างจากเธอแค่หนึ่งคืบ

"คุยกับใครทำไมต้องยิ้มขนาดนั้น" เขาถามเสียงนิ่ง

หญิงสาวขำก่อนจะกระดิกนิ้วเรียกให้ชายหนุ่มโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้อีก

"มิล่ากำลังจับคู่ให้พี่ภัทรอยู่ค่ะ เขาชอบเพื่อนของมิล่า" หญิงสาวหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ

"เราก็เลยเป็นแม่สื่อให้เขา~" หญิงสาวพยักหน้าให้ก่อนจะยิ้มออกด้วยดีใจที่เพื่อนเธอจะมีคนดีค่อยดูแล