2

นิคโกโลพูดคุยกับสตรีคนนี้นามมาแองจิล่าตามมารยาท ไม่ได้มีจิตพิศวาสแม้หล่อนเป็นคนสวย รูปร่างดี จนอีกฝ่ายรู้ได้ทันทีว่า เขาไม่อยากคุยกับตน ไม่งั้นคงไม่เดินหนีขึ้นชั้นบน ทั้งที่งานยังไม่จบ แองจิล่าจึงนำเรื่องนี้ไปบอกอรกมล

นิคโกโลทิ้งตัวนอนหงายลงบนที่นอน ถอนหายใจยาวอีกครั้ง นัยน์ตามองเพดานห้องที่มันไม่เคยเปลี่ยนแปลงนับแต่วันแรกที่ปลูกสร้าง คงเหมือนหัวใจเขา ไม่เคยละจากภาพิมลเลย แม้เลิกกับหล่อนมานานสี่ปีกว่า น่าแปลกที่ความรักยังคงเดิม เพิ่มเติมคือ บางครั้งเขาคิดถึงหล่อนมาก

ชีวิตคู่ที่เขาวาดหวังไว้เหมือนมีขวากหนามกั้น ไม่ใช่กั้นแค่ชั้นเดียวเรียงต่อกันเป็นสิบชั้น ยากต่อการเดินทางไปถึงจุดหมาย ต่างคนต่างเหนื่อย จึงหยุดการเดินทางไว้ทั้งที่เริ่มจูงมือกันร่วมทางเดินได้เพียงสองปี

การทะเลาะเบาะแว้งระหว่างสองแม่ผัวลูกสะใภ้เกิดขึ้น ส่วนใหญ่ภาพิมลเป็นฝ่ายยอมมากว่า เพราะไม่อยากให้สามีลำบากใจหรือเครียด ซึ่งนิคโกโลมองเห็นปัญหานี้มาตลอด เขาจึงแยกบ้านกันอยู่ ห่างกันคนละเมือง ซึ่งเป็นทางเดียวที่ทำได้ ลดแรงปะทะ ลดความตึงเครียด หวังจะอยู่กับภรรยาอย่างสงบสุข

มันไม่ได้เป็นเช่นนั้น อรกมลไม่ลดละ มาบ้านลูกชายบ่อยครั้ง มาทีไรหาเรื่องทะเลาะกับภาพิมล ที่แม้มีความสุขยามอยู่กับสามี ทว่าในใจหล่อนถูกกัดเซาะจากแม่สามี มันเหมือนมีเรื่องสะสมมานาน จนถึงวันที่เขาต้องเลือก แม่กับเมีย

ในวันที่นิคโกโลต้องเลือก คือวันที่มารดาโรคหัวใจกำเริบ ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลเร่งด่วน แพทย์บอกกับนิคโกโลว่า ระยะนี้อย่าให้มีเรื่องกระทบจิตใจอรกมล มิเช่นนั้นอาจถึงแก่ชีวิต ภาพิมลมองเห็นความลำบากใจ ความเครียดของสามี หล่อนจึงขอเลิกเพราะเป็นทางเดียวที่ทำให้ทุกคน กลับมาใช้ชีวิตตามปกติ

“โรส ผมคิดถึงคุณ” นิคโกโลมองเพดาน ปากพึมพำความถวิลหาที่มีต่ออดีตภรรยา เขาลุกขึ้นนั่ง เปิดลิ้นชักหัวเตียง หยิบรูปภาพภาพิมลออกมา นัยน์ตามองดวงหน้าหวานของสตรีที่สุดแสนรักและคิดถึง “ตอนนี้คุณอยู่ไหน ผมอยากเห็นหน้าคุณ”

เสียงเคาะประตูห้อง ทำให้เขาหลุดจากภวังค์ความคิดถึงอดีตภรรยาชั่วคราว นิคโกโลลุกเดินไปเปิดประตู พอเห็นว่าใครยืนอยู่ตรงหน้า เขาถึงกับถอนหายใจ หมุนตัวเดินเข้าห้อง

“ทำไมแกเสียมารยาทกับแองจิล่า หนีขึ้นมาข้างบนทำไม งานก็ยังไม่เลิกเลย มีแต่คนถามถึงแกทั้งนั้นนะ” พอเข้ามาในห้อง อรกมลก็ต่อว่าลูกชาย ที่ทำหน้าเซ็งจัด

“เมื่อไหร่คุณแม่จะเลิกหาผู้หญิงมาแนะนำตัวให้ผมรู้จักสักทีครับ พามาอีกกี่สิบคน ผมก็ไม่สนใจหรอกครับ คราวหน้าคุณแม่ไม่ต้องเหนื่อยทำแบบนี้นะครับ เพราะมันไม่มีประโยชน์ เหนื่อยเปล่าๆ”

“ทำไมแกถึงไม่เลือกใครสักคน แต่ละคนที่ฉันหามาให้ ดีๆ ทั้งนั้น เหมาะสมกับแกที่สุด เหมาะยิ่งกว่าโรสซะอีก ตาแกมีแววหรือเปล่า ถึงมองไม่เห็นค่าของผู้หญิงที่ฉันหาให้” อรกมลพาลโกรธแค้นภาพิมล ตัวต้นเหตุที่ทำให้บ้านนี้มีเรื่องวุ่นวาย ระคายใจนางมากด้วย “หรือว่าแกยังรักมันอยู่ ผ่านมาสี่ปีแกยังไม่ลืมมันหรือไง แม่ว่านะ ป่านนี้มันมีผัวใหม่แล้วแน่ๆ”

“ใช่ครับ ผมรักโรสอยู่ วันแรกรักยังไง วันนี้ผมก็รักอย่างนั้น” คนเป็นลูกตอบตามตรงจากหัวใจ และนั่นทำให้อรกมลเกิดความคับแค้นใจภาพิมลมากขึ้น นางรู้สึกราวกับว่า ตนเองแพ้อดีตลูกสะใภ้ ทั้งที่ทำให้ทั้งสองเลิกกัน “ผมถึงบอกคุณแม่ไงครับว่า อย่าเสียเวลาทำเลย มันไม่ได้ผล”

“แก แก...” อรกมลแน่นหน้าอกขึ้นมาทันใด หายใจไม่ออก มือนางจับตรงหัวใจ พยายามสูดลมหายใจเข้าปอด “แก...”

“คุณแม่” นิคโกโลร้องเสียงหลง รีบเข้าไปคว้าตัวมารดา ได้ทันก่อนร่างนางรูดตัวลงไปนอนบนพื้น เขารู้ได้ทันทีว่า โรคประจำตัวมารดากำเริบ จึงอุ้มคนเป็นแม่ลงไปชั้นล่าง เพื่อพาไปส่งโรงพยาบาล

ประเทศไทย

“แกนี่เป็นลูกประเสริฐศรีเหลือเกินนะ ไม่ใช่เรื่องของตัวเองแท้ๆ ยังเอาตัวเข้าไปวุ่นวายอยู่ได้ ลำพังเรื่องของตัวเองก็หืดขึ้นคอแล้วนะ” อินทิยาบ่นเพื่อนรัก คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว ที่ไม่ได้มีภาระแค่ลูกชายสุดหล่อคนเดียว ยังต้องดูแลครอบครัวสามชีวิต ที่ไม่คิดทำอะไรนอกจากเป็นปลิง ดีหน่อยที่พี่สาวยังพอหาเงินใช้เองได้บ้าง ไม่งั้นภาพิมลแบกหลังแอ่นแน่

“ทำไงได้ล่ะแก พ่อแม่ฉันนี่” ภาพิมลเสียงเบา “น้องชายฉันด้วย”

“เออ ก็ติดแค่คำนี้แหละ แกถึงเป็นแบบนี้ไง” อินทิยาอยากพูดมากกว่านี้ ติดที่ว่าไม่อยากซ้ำเติมเพื่อน การสนทนาของสองสาวหยุดลง เมื่อเสี่ยรูปร่างเล็กนามว่า เสี่ยทินกับลูกน้องร่างใหญ่เบิร์ดกับกบ เดินเข้ามาในห้อง

เสี่ยทินมองหน้าภาพิมลพรางถอนหายใจ กับความดี ความกตัญญูที่หล่อนมีให้บิดามารดา พี่สาวและน้องชายที่มีมากเหลือเกิน มากจนบางครั้งเขาคิดว่า เกินไป

“นี่ค่ะเสี่ย เงินที่พ่อแม่ติดเสี่ยไว้” ภาพิมลวางเงินสดสองหมื่นสี่พันบาทลงบนโต๊ะ เสี่ยทินหยิบเงินขึ้นมานับ ก่อนส่งคืนให้สี่พันบาท