EP7เมียเก็บ

ฉันหย่อนก้นนั่งลงโซฟาอย่างคนหมดอาลัยตายอยากถ้อยคำร้ายกาจของธานินทร์ยังดังก้องอยู่ในโสตประสาท

'น่าเบื่อ'

เสียงตวาดยังคงติดหู

ฉันเลือกที่จะหลบเข้ามานั่งเงียบ ๆ อยู่ที่ห้องรับแขกแทนที่จะตามธานินทร์ขึ้นห้องไปบอกตามตรงว่าตอนนี้ฉันไม่พร้อมจะเจอหน้าเขาจริง ๆ

ฉันนั่งร้องไห้เงียบ ๆ พลางคิดทบทวนตัวเองว่าฉันทำอะไรผิดไป ฉันทำพลาดตรงไหนใครอีกคนถึงได้เปลี่ยนไปราวกับคนละคนขนาดนี้

เขาขึ้นเสียงใส่ฉันทั้งที่ไม่เคยทำ

ไหนจะท่าทีเย็นชาและเรื่องนอกกายฉันอีก

ความสัมพันธ์ของฉันกับธานินทร์มาถึงจุดนี้ได้ยังไงกัน เมื่อไหร่กันที่ความสัมพันธ์ของเรามันแตกร้าวขนาดนี้

"คุณรักคะ คุณรัก"

"อือ" เสียงเรียกชื่อฉันที่ดังแว่วทบกับโสตประสาทส่งผลให้ฉันที่กำลังนอนหลับปรือตามอง "แยม" เอ่ยเรียกแม่บ้านที่โน้มหน้าลงมามองฉันผะแผ่ว

"ทำไมคุณรักมานอนอยู่ตรงนี้คะ ทำไมไม่ขึ้นห้องไปนอนบนห้องดี ๆ "

ฉันหยัดตัวลุกขึ้นนั่งขยี้ตาอย่างงัวเงียก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ

เมื่อคืนฉันกะว่าจะนั่งอยู่ห้องนั่งเล่นรอจนธานินทร์หลับแล้วค่อยขึ้นห้องไปนอน แต่ทว่าไม่รู้ว่าฉันเผลอหลับไปตอนไหนตื่นเช้ามาก็พบว่าตัวเองยังนอนอยู่ที่โซฟา

ถึงตรงนี้ฉันทำหน้าเศร้าโดยอัติโนมัติคิดน้อยใจธานินทร์ทั้งที่ฉันหายไปเขาก็ไม่คิดจะตาม

เขาคงเบื่อฉันแบบที่ปากเขาว่าแล้วจริง ๆ

"ธานินทร์ล่ะคะเขาลงมาหรือยัง"

"คุณธาไปทำงานแล้วค่ะคุณรัก"

"อ๋อ" ฉันพยักหน้ารับอย่างเข้าใจก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นยืน "มีอะไรก็ไปทำเถอะค่ะรักขอขึ้นห้องไปอาบน้ำหน่อย"

"คุณรักทะเลาะกับคุณธาเหรอคะ"

เท้าที่กำลังก้าวเดินชะงักกึกฉันหันหน้ากลับมามองแม่บ้านที่มองหน้าฉันอยู่

"แยมไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนะคะคุณรักแต่เมื่อคืนแยมออกมาดื่มน้ำแล้วเผลอได้ยินตอนคุณรักกับคุณธาทะเลาะกัน" เธอเอ่ยพลางก้มหน้างุด

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ"