EP6เมียเก็บ

เมื่อธานินทร์แต่งตัวเสร็จเขาก็ปีนป่ายขึ้นมานอนข้าง ๆ ฉันก่อนจะล้มตัวลงนอนธานินทร์ไม่ลืมที่จะก้มลงมาหอมแก้มกันอย่างเฉกเช่นทุกวันที่เขาทำประจำก่อนจะนอนหลับ

"ฝันดีนะครับ"

"รักรักธานะ"

"ครับ" แต่ทว่าไม่มีคำบอกรักเหมือนอย่างเช่นทุกคืน แถมคืนนี้เขายังนอนหันหลังให้ฉันอีก

"ทำไมต้องนอนหันหลังให้กันด้วยอะธา" ฉันมองแผ่นหลังหนาพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มคลอเบ้า

"วันนี้ธารู้สึกไม่ค่อยสบายตัวอะรัก" คำแก้ตัวที่ฟังไม่ขึ้นเอื้อนเอ่ยออกมา

"อ๋อ" ฉันครางรับเสียงแผ่วพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสายนอนมองแผ่นหลังของอีกคนแล้วร้องไห้เงียบ ๆ ในตอนที่ฉันตวัดวงแขนไปสวมกอดธานินทร์กลับปัดมือฉันทิ้งอย่างไม่ใยดี

เช้าแล้วแต่ทว่าหนังตาบนและหนังตาล่างของฉันยังไม่ได้ประกบกันสักนิดเมื่อคืนฉันเอาแต่คิดเรื่องของธานินทร์ทั้งคืนคิดย้ำ ๆ อยู่แบบนั้นว่าตัวฉันทำอะไรผิดพลาดไปใครอีกคนถึงได้เปลี่ยนไปถึงขนาดนั้น

หลังจากเกิดเหตุการณ์วันนั้นเรียกได้ว่าทุกวันธานินทร์ไม่เคยกลับบ้านตรงเวลาอีกเลยไม่เที่ยงคืนก็ตีหนึ่งตีสองเขาถึงจะกลับมา และแน่นอนว่าตามร่างกายของเขามันเต็มไปด้วยรอยแดงจ้ำ ๆ และรอยข่วนเป็นทางยาวที่แผ่นหลัง

ฉันพยายามหลอกตัวเองว่ามันไม่มีอะไรธานินทร์ไม่มีทางนอกใจนอกกายฉันไปมีคนอื่น แต่ทว่าร่องรอยตามเนื้อตัวเขาก็ตอกย้ำฉันอยู่ทุกวัน

ว่าบัดนี้นั้นร่างกายของอีกคนไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียวเป็นเจ้าของ

"กลับบ้านดึกอีกแล้วนะธางานที่บริษัทยุ่งอะไรหนักหนาธาถึงได้กลับบ้านเที่ยงคืน ตีหนึ่ง ตีสองทุกวัน" ฉันยิงคำถามใส่คนที่เพิ่งก้าวขาลงมาจากรถ

".........." ธานินทร์ไม่ตอบเขามองหน้าฉันด้วยใบหน้าเบื่อหน่ายเต็มทน

"หรือจริง ๆ แล้วธาไม่ได้ติดงานแบบที่ปากว่าแต่ธากำลังติดอย่างอื่นใช่ไหม ธานอกใจรักใช่ไหมห้ะธา" ฉันเข้าไปเขย่าตัวอีกคนอย่างบ้าคลั่ง

"หยุดบ้าสักทีเหรอะรัก รักไม่ได้ทำงานรักจะเข้าใจอะไรว่างานมันยุ่งแค่ไหน คนที่อยู่อย่างสบายรอแต่ใช้เงินอย่างรักจะไปเข้าใจอะไร แล้วธาก็ไม่ได้มีใครเลิกใส่ร้ายกันสักที แค่ทำงานมาก็เหนื่อยฉิบหายแล้วต้องมาเจออะไรแบบนี้อีกมันใช่เหรอวะ" ธานินทร์ตวาดเสียงใส่ฉันเสียงดังลั่นพลางผลักฉันออกหากจากกาย

"น่าเบื่อ" ทิ้งถ้อยคำร้ายกาจไว้ก่อนที่เขาจะเดินหนีฉันไปอย่างไม่ใยดี

ไม่คิดที่เหลียวแลคนที่กำลังยืนร้องไห้แทบขาดใจอยู่ตรงนี้สักนิดเดียว