บทที่ 4

"พาคุณลีนไปที่คอนโดของพี่" เขาเรียกตัวเองว่าพี่เสมอกับวทัญญู

"เอ่อ...อีกอย่างนะเก่ง แวะหาซื้อเสื้อผ้าของคุณลีนใหม่ทั้งหมด พร้อมกับข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ ที่คุณลีนอยากได้” เขาพูดโดยไม่มองหน้าของเธอ แต่สบตากับเก่ง

‘ใจดีจัง’ เธอนึกชมเขาในใจ เธอมาเป็นคนใช้ แต่ยังได้รับอภิสิทธิ์และสวัสดิการดี ๆ

“ครับผม” วทัญญูรับปาก พร้อมส่งสายตามองยังลลนา เธอรีบลุกขึ้นทันที เพราะนั่นหมายถึงเขาก็สั่งเธอด้วย

"ทำอาหารเป็นไหม" เขาถามขึ้นมาลอย ๆ

"คะ?" ลีนหันหลังกลับมามองหน้าของชัชวาลทันควัน

"อื้อ...ผมถามคุณน่ะแหละ ทำอาหารเป็นไหม" เขาถอดแว่นตาออก ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเท้าแขนไปกับโต๊ะ สายตาจ้องหน้าลลนาที่ยืนต่อหน้าตาไม่กะพริบ

"ทำเป็นค่ะ คุณชัชจะรับอะไรเป็นอาหารค่ำหรือคะ” เธอก็ตอบออกไปแบบฉะฉาน

"เธอทำอะไรอร่อย ก็ทำเลย ฉันกินได้ทั้งนั้น แต่รสชาติไม่ต้องจัดจ้านมาก" เขาส่งยิ้มให้เธอทิ้งท้าย

ลลนาถึงกับฉีกยิ้มออกมาอย่างปิดไม่มิดด้วยความยินดี อย่างน้อยก็โล่งใจที่เขาแสดงความเป็นมิตรออกมาในตอนสุดท้าย ลลนารับข้อมูลจากทนายกิตติว่าต้องไปอยู่คอนโดกับคุณชัชวาล ดูแลเขาทุก ๆ เรื่องเหมือนแม่บ้าน

"ทำงานเป็นแม่บ้านให้กับคุณชัช ดูแลเรื่องเสื้อผ้าและอาหารการกิน ตลอดที่เธออยู่ที่นี่ ถ้าเธอทำงานถูกใจคุณชัชวาล คุณชัชวาลคงให้เงินน้ำใจกับหนูลีนอีกก็ได้ คุณชัชใจดี"

"ค่ะ" หญิงสาวได้แต่พยักหน้า

ณ ห้างสรรพสินค้ากลางกรุง

"ทำไมต้องให้ลีนเลือกเสื้อผ้าเยอะขนาดนี้คะ" เธอถามวทัญญูอย่างสงสัย

"พี่ชัชไม่ชอบผู้หญิงธรรมดาน่ะครับ อีกอย่างคุณลีนอย่าขัดใจพี่ชัชเด็ดขาดนะครับ"

"ทำไมคะ" ลีนถามขึ้นมาทันทีแววตามีความสงสัย

เก่งยิ้มให้เธออย่างเอ็นดู ในใจรู้ว่าคืนนี้ลลนาคงไม่พ้นเงื้อมมือชัชวาล แต่เขาจะบอกเธอได้อย่างไร

"ปีนี้อายุเท่าไหร่ครับ" เขาเปลี่ยนเรื่องคุย

"ยี่สิบสองค่ะ" เก่งหันมามองใบหน้าเธอ ใบหน้าที่บางมุมดูเคร่งขรึมจริงจัง ทำให้เธอดูเป็นผู้ใหญ่กว่าอายุ แต่ก็จัดว่าลลนาเป็นผู้หญิงที่สวยและมองไม่เบื่อ

"งั้นต้องเรียกพี่เก่งแล้วนะครับต่อไป เพราะผมย่างยี่สิบห้า" ลลนาหัวเราะออกมาก่อนจะพูดขึ้น

"อย่าย่างนานนะคะพี่เก่ง เดี๋ยวจะไหม้หมด" วทัญญูได้ยินมุกของลีนถึงกับหัวเราะลั่น

"ลีนเป็นคนตลกเหมือนกันนะ แบบนี้พี่ชัชจะได้ไม่เหงา พี่เก่งฝากลีนอีกเรื่องเปลี่ยนหน้ายักษ์ของพี่ชัชให้เป็นหน้าหวาน ๆ ได้ไหม"

"อุ้ย...จะให้เปลี่ยนได้ยังไงคะ ขนาดพี่เก่งอยู่กับคุณชัชมาตั้งนาน เคยมีใครทำได้ไหมคะ"

วทัญญูส่ายหน้าระรัว

"อึ... ไม่มี ลีนครับ...พี่มีความลับจะบอก พี่ชัชเคยมีปมในเรื่องของหัวใจ ยังไม่เคยมีใครแกะออกมาได้"

"เกี่ยวกับเรื่องอะไรคะ"

"ผู้หญิง..."

"หื้อ หล่อ ๆ รวย ๆ แบบนี้มีผู้หญิงทิ้งด้วยหรือคะ" ใบหน้าสวยขมวดคิ้วเข้าหากัน

"ตอนนั้นพี่ชัชยังไม่รวยนี่ครับ" เขาบอกเธอ

"ลีนเชื่อเรื่องความรักและพรหมลิขิตค่ะ บางทีผู้หญิงคนนั้นกับคุณชัชอาจไม่ใช่เนื้อคู่กัน"

"แหม...ลีนมองโลกในแง่ดีจัง" เก่งเอ่ยชม

"ค่ะ ลีนเจออะไรมาเยอะค่ะพี่เก่ง ลีนต้องอยู่ให้ได้บนโลกใบนี้ คนเรามันมีมุมมืดนะคะพี่เก่ง แต่เราต้องหามุมสว่าง มุมดี ๆ ในการมอง"

"อั้ยยะ... ลีนพูดเหมือนอายุสักสี่สิบ" คำพูดของเก่งทำให้เธอหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง

"พี่เก่งจะว่าลีนแก่กว่าวัยใช่ไหมคะ” เธอหัวเราะ

"เปล่าพี่ไม่ได้หมายความแบบนั้น แต่หมายถึงมีความคิดอ่านเป็นผู้ใหญ่ น้องลีนสวยออก หน้าไม่แก่หรอก แบบนี้แหละสเปกของพี่ชัชเขา"

"หื้อ... อะไรนะคะ" เธอฟังไม่ถนัด

วทัญญูเมื่อได้เห็นหญิงสาว เขาไม่แปลกใจเลยสักนิดว่าทำไมชัชวาลถึงยื่นข้อเสนอนี้ให้กับดวงแขและสมภพ

“เปล่า ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ ว่าแต่ตอนนี้ลีนเอาของในมือของลีนมาให้พี่ พี่เอาไปเก็บที่รถ แล้วลีนก็ไปเลือกซื้อของสด ผัก ผลไม้ไปใส่ตู้เย็นไว้นะ ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ ลีนต้องทำอาหารให้พี่ชัชทุกวัน เขาไม่ชอบกินข้าวนอกบ้าน"

"ค่ะ" เธอพยักหน้า มองตามหลังของเก่งที่เดินแกมวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

"อ้าว... ลืมไป เลยไม่ได้ถามว่าคุณชัชชอบทานอะไร" เธอพึมพำอยู่คนเดียว ก่อนจะรีบเดินหายไปในซูเปอร์มาร์เก็ตชั้นนำนั้น

ณ คอนโดของชัชวาล

"เสื้อผ้าข้าวของของลีน พี่เอาไปเก็บไว้ในห้องให้แล้วนะ" เธอหันไปยิ้มให้กับเขา เก่งชี้มือไปยังประตูไม้บานใหญ่

"เป็นไงใช้เป็นไหม อุปกรณ์ต่าง ๆ” เขาถาม แต่พอเห็นท่าทางที่คล่องแคล่วในครัวของลลนาก็เบาใจ

"ลีนเรียนจบ กศน. มาก็จริงค่ะ ไม่ได้จบคหกรรม แต่ลีนเคยไปทำงานในครัวของร้านอาหารเบญจรงค์น่ะค่ะ ที่สีลม ทำอยู่เกือบสามปีค่ะ แต่พอเรียนจบ ลีนเลยอยากหางานใหม่ใกล้ ๆ บ้านทำ” ลลนาเล่า

"แล้วหลังจากนั้นลีนทำอะไร แล้วมาที่นี่ ลีนไม่ต้องลาออกจากงานเหรอ” เก่งถามด้วยความสงสัย

"อ๋อ... ลีนทำงานร้านดอกไม้ใกล้ ๆ บ้านนะคะ ทำร้านของคนรู้จักกันนี่แหละค่ะ ลีนรับเงินเป็นรายวัน แต่พอจะมีงานพิเศษ รับจ๊อบนอก รับงานแต่งงานตามโรงแรมบ้าง อะไรแบบนี้ละคะ มันเหนื่อยน้อยกว่าทำร้านอาหารเยอะเลยค่ะพี่เก่ง แต่เงินได้มากกว่า" ลลนาสาธยาย

"เก่งจริง ๆ ตัวแค่นี้" วทัญญูยิ้มให้เธอ ก่อนจะยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดู

"ได้เวลาแล้ว พี่คงต้องกลับ"

"อ้าว...ไม่อยู่กินข้าวด้วยกันหรือคะ"

"พี่มีนัดแล้วน่ะสิ" เขาบอกปฏิเสธ

"เออ...พี่เก่งแล้วคุณชัชจะกลับมาตอนไหนคะ"