บทที่ 3

“คุณแม่คะ คุณอาโทรไปบอกเขาเลยค่ะ ว่าเราจะทำตามข้อเสนอของเขา” ดวงตาของลลนาจ้องสบมาบอกแววว่าจริงจัง

“ลีน...” คุณดวงแขเรียกชื่อลูกสาวนอกไส้แบบอ่อนโยน ยกมือขึ้นลูบใบหน้าของเธอด้วยความเห็นใจ

“ค่ะ ลีนจะทำตามข้อเสนอของเขา ลีนจะเป็นคนเข้าไปทำงานขัดดอกให้ แต่คุณอากับคุณแม่ต้องสัญญากับลีนนะคะ ว่าจะหาเงินมาไถ่บ้านหลังนี้ให้ได้”

“ได้สิ ๆ” คุณสมภพแทบกระโดดเข้ามากอดทั้งคุณดวงแขและลลนา แต่พอเห็นสายตาของภรรยาก็ชักมือกลับ

“แน่นอนสิ แม่จะหาเงินให้สุดชีวิต ลูกไม่ได้ไปทำงานกับเขา ขัดดอกให้เสียเหงื่อฟรี ๆ หรอก แม่จะรีบหาเงินเลยลูก ลีนอาจจะอยู่กับพวกเขาไม่นาน”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ ลีนต้องรักษาบ้านของคุณพ่อเอาไว้ให้ได้ค่ะ” เธอพูดด้วยสายตามุ่งมั่น

“ฮัลโหล คุณกิตติครับ ตกลงพวกเรารับข้อเสนอของคุณ” เสียงคุณสมภพดังขึ้นแบบโล่งใจ ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้กดพูดกับใครสักคน

“ลีนเอาเสื้อผ้าอะไรไปมั่งลูก แม่กับน้องจะได้ไปช่วยเก็บนะลูกนะ” นางทำทีเป็นแสดงน้ำใจ

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณแม่ ลีนจัดการตัวเองได้ค่ะ” เธอบอกก่อนจะลุกขึ้นไปยังห้องของตัวเอง

“เฮ้อ...” สามพ่อแม่ลูกถอนหายใจออกมาแบบโล่งอก

“อย่างนี้จะดีหรือคุณ” คุณดวงแขพูดขึ้นอีก

“แล้วคุณมีเงินไปให้ไอ้ชัชวาลตอนนี้หรือเปล่าล่ะ” สามีพูดกระซิบกระซาบ ภรรยาได้แต่ส่ายหน้า

“ยังไงยายลีนคงไม่ลำบากหรอก แต่พวกเราสิ ต่อไปใครจะทำงานบ้าน หาข้าวหาปลา หุงหาอาหาร และก็ทำความสะอาด” คำพูดของคุณดวงแขไม่ได้ห่วงลีนเลย ห่วงแต่ตัวเองเท่านั้น

“ก็นี่ไง” คุณสมภพจับบ่าลูกสาวของเขาเอาไว้แน่น และหมุนตัวของสรีนให้หันหน้าไปหาภรรยา

“ได้ไงคะคุณพ่อ ซักผ้า ถูบ้าน ล้างจาน ทำอาหาร สรีนทำเป็นซะที่ไหน ไม่เอาหรอก... คุณแม่กับคุณพ่อต้องหาคนใช้นะคะ สรีนขอตัวเลยค่ะ เรื่องแบบนี้ อีกอย่างเดี๋ยวเล็บของหนูพังพอดี เพิ่งไปต่อมาใหม่นะคะ” เธอสะบัดตัวลุกขึ้นยืนทันที ก่อนจะหมุนตัววิ่งเข้าไปในห้องของตัวเอง

“สรีน...” คุณดวงแขเรียกชื่อลูกสาวตามหลัง

“เป็นไงเลี้ยงลูกให้เป็นเทวดา” คุณสมภพกระแนะกระแหนดวงแข

“อย่ามาว่าฉันคนเดียวนะ คุณก็ตามใจยายสรีนมาก เป็นไง ได้ดังใจไหม” ทั้งคู่ทำสีหน้าหนักอกหนักใจ และก็ถอนหายใจออกมาพร้อม ๆ กัน แต่ในหัวตอนนี้โล่งอกโล่งใจมาก ๆ

“สามล้าน” คุณสมภพพูดขึ้นมาลอย ๆ ภรรยาตีมือลงไปบนเนื้อขาของเขาทันควัน

“อย่าพูดได้ไหมคะ คนยิ่งเครียด ๆ อยู่” เธอแว้ดสามีขึ้นมาทันที แล้วทั้งสองก็เงียบเสียงลงไป ต่างใช้ความคิดของตัวเอง

ห้องทำงานของชัชวาล

“เก่งไปไหน" ชัชวาลถามทนายกิตติพ่อของวทัญญู

"เก่งคงกำลังเดินทางกลับมาครับ เพราะไปประชุมที่ตลาดโบกี้ เมื่อกี้...โทรเข้ามาแล้วว่า..." ชัชวาลยกมือของเขาขึ้นห้าม ปากที่ขยับของทนายกิตติหุบแทบไม่ทัน

"นั่งสิ..." เขาพูดกับหญิงสาวตรงหน้า เธอคลี่ยิ้มให้กับเขา แต่สิ่งที่ชายหนุ่มตอบกลับมาคือแววตาที่เฉยชา สายตาที่มองแทบจะเหมือนจะดูถูกด้วยซ้ำไป เธอมีเซนส์

'อะไรของเขา รู้สึกไม่ค่อยดี มาทำหน้ายักษ์เข้าใส่ แล้วนั่งเก๊กอยู่ได้ คงคิดว่าตัวเองหล่อดูดีมากหรือไง หรือคิดว่าเป็นเจ้าของเงินกู้จะทำกิริยาดูถูกยังไงก็ได้ ฮึ...' ลีนในใจขุ่น ๆ แต่ก็แสร้งอมยิ้มนิด ๆ ทำใบหน้ายิ้มแย้ม และเธอก็ค่อย ๆ ก็นั่งลงแบบระมัดระวัง

ชัชวาลพอใจนิด ๆ ที่เห็นใบหน้าสวย ๆ ของเธอ และพิมพ์ในหัวใจของเขาไปแล้วตั้งแต่แรกเจอ

"ไปไหนก็ไปเถอะครับทนายกิตติ เดี๋ยวเก่งกลับมาถึง ให้เก่งเข้ามาหาผมละกัน" ชัชวาลหันไปสั่งคุณทนาย เขาจึงก้มหัวแล้วเดินออกไป

ลลนานั่งอย่างอึดอัดไม่กล้าขยับตัว หลังจากที่ผ่านไปได้สักพัก เธอลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ

'จะให้นั่งรออะไรนะ มานั่งดูเขาทำงานนี่หรือ คือการมาขัดดอก' เธอคิดและค้อนเขาอยู่ในใจ พยายามสบสายตากับเขาแต่ชัชวาลแทบไม่สนใจ เขาสนใจแต่งานเอกสารตรงหน้า ทำเหมือนลลนาไม่มีตัวตนนั่งอยู่ตรงนี้

ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง

ก๊อก... ก๊อก... เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองครั้ง ก่อนจะมีชายหนุ่มหน้าตาดีเปิดประตูเดินเข้ามา ส่งยิ้มให้ทั้งสองคน

"เก่ง พา...เอ่อ..." เขาหันมามองหน้าหญิงสาวอีกครั้ง ท่าสะบัดผมที่ยาวปกระใบหน้า แล้วส่งยิ้มอ่อนหวานให้กับเขา ชัชวาลถึงกับหัวใจกระตุก ผมที่นุ่มยาวสลวยมองออกว่าเป็นสีธรรมชาติ กับฟันสีขาวเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ ทำให้หัวใจหนุ่มแน่นเต้นตึก ๆ

'สวย...' เขาคิดในใจ

"ลลนาค่ะ หรือ คุณชัชเรียก ลีน ก็ได้ค่ะ" เธอพูดกับเขาเหมือนเป็นคนกันเอง รู้จักมาเนิ่นนาน แต่จริง ๆ แล้วเธอเพิ่งได้รับข้อมูลทุกอย่าง และเรื่องราวของเขาคร่าว ๆ จากปากของทนายกิตติระหว่างทางที่เขารับและพาเธอมาส่งที่นี่เอง

"ลีน..." เขาพูดชื่อเธอออกมาเบา ๆ

วทัญญูฉีกยิ้มกว้างของเขาให้กับหญิงสาวในทันทีด้วยความเป็นมิตร ก่อนจะยื่นมือของเขาไปตรงหน้า

ลลนาส่งยิ้มแบบเดียวกับที่ยิ้มให้กับชัชวาลให้กับชายหนุ่ม ก่อนจะยกมือของเธอไปสัมผัสกับมือของเขา และชักมือกลับพร้อมกลับยกมือไหว้

“สวัสดีค่ะ”

"อะแฮ่ม..." ชัชวาลส่งเสียงกระแอม ก่อนจะทำตาขุ่นให้กับหญิงสาว เธอถึงกับหุบยิ้มลงในทันที เก่งดึงมือกลับและยืนกุมมือตัวเองไว้ และรอรับคำสั่งของชัชวาล