บทที่ 5

"เร่งมือเหอะน่ะ เวลาคุณชัชโมโหหิว น่ากลัวมาก..." เขาแกล้งขู่เธอ ลลนารีบเร่งมือ เก่งจึงหัวเราะขึ้น เธอแกล้งง่ายจริง ๆ

"แลกไลน์กันไหม" เขายื่นโทรศัพท์ไปตรงหน้า

ลลนารีบบอกเบอร์โทรศัพท์ของเธอให้เขาทันที

"ไว้คุยกันทางนี้นะ"

"ค่ะ" ลีนยกมือไหว้ลาเขา แล้วพูดขอบคุณ โบกมือลา พอวทัญญูพ้นประตูไป เธอก็หันมาทำงานตรงหน้าทันที

"ฉันหิวแล้วนะ ตั้งโต๊ะได้หรือยัง" ชัชวาลส่งเสียงดัง จนลลนาที่ทำงานเพลิน ๆ ถึงกับตกใจ รีบวางมือแล้วหันมามองเขา

"อุ้ย...ตกใจหมดเลยค่ะ คุณชัชหิวแล้วเหรอคะ เสร็จพอดีเลยค่ะ" เธอหันมายิ้มกลับให้เขาเต็มใบหน้า

ชัชวาลหัวใจกระตุกกับรอยยิ้มที่อ่อนหวานนั้น เขาแทบเผลอยิ้มให้ กำลังคิดว่าจะทำอย่างไรให้ลลนากริ่งเกรง

"อื้อ..." เขาทำสีหน้าเรียบเฉย หันหลังกลับไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร

ชายหนุ่มยกมือถือขึ้นมาไล่เช็กดูข้อความ ทั้ง ๆ ที่ไม่มีงานด่วนอะไร สายตาก็เหลือบมองใบหน้าของลีนขณะที่เธอลำเลียงกับข้าวมาวางบนโต๊ะ จานสุดท้ายข้าวสวยร้อน ๆ ที่หอมกรุ่นส่งกลิ่นไปทั้งบริเวณนั้น ท้องของชัชวาลร้องจ๊อก ๆ

"ตักข้าวของตัวเองมานั่งกินด้วยกัน" เขาออกคำสั่ง ลลนายิ้มออกมาทันที ดีใจอย่างน้อยเขาก็ให้ความเป็นกันเอง

หญิงสาวเดินไปตักข้าวแล้วรีบลงมานั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม เพราะก็รู้สึกหิวมาก ๆ เธอยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เที่ยงแล้ว ลลนานั่งรอจนชัชวาลตักคำแรก เธอถึงได้ตักอาหารใส่จาน

"อร่อยนะ..." เขาเอ่ยชมเธอ หญิงสาวถึงกับยิ้มแก้มปริ

"อนาคตลีนอยากมีร้านอาหารเล็ก ๆ เป็นของตัวเองน่ะค่ะ"

เธอเผลอเล่าความฝัน

"แต่ก็ยังยาก" เธอพูดพลางยิ้มแบบไม่ยี่หระกับชีวิต

"ทำไมถึงว่ายาก ในโลกนี้ มีคนทำอะไรได้ เราก็ทำได้" ชัชวาลยกหน้าขึ้นมามองใบหน้าสวย ๆ ที่ไร้เครื่องสำอาง

"ค่ะ คนที่จะทำได้ ก็คือ คนคนนั้นต้องมีเงิน จริงไหมคะ" ลีนพูดต่อจากเขา คำโต้ตอบของเธอทำให้ชัชวาลอมยิ้ม

"แต่ลีนนึก ๆ ไปนะคะ ถ้าทำร้านอาหารมันยุ่งยากมาก และก็เหนื่อยมากด้วย ลีนว่าลีนน่าจะทำร้านขายดอกไม้ รับจัดดอกไม้น่าจะง่ายกว่ากันเยอะเลยค่ะ" เธอเหมือนเล่าให้เขาฟัง ในใจของลีนก็คิดไปเรื่อยเปื่อย นี่คงเป็นครั้งแรกกระมังที่เธอพูดความฝันออกไป

ชัชวาลชักถูกใจลลนามากขึ้น เธอช่างเป็นคนมีความคิด เขาเห็นความสดใสในแววตา และสีหน้าเอาจริงเอาจังกับสิ่งที่พูด ไม่ได้พูดเล่น ๆ

'ใบหน้าสดใส ผิวขาวกระจ่าง ริมฝีปากกลีบอวบอิ่มน่ารัก น่าสัมผัส’ ชายหนุ่มคิดเพ้อในใจ สายตาจ้องมองใบหน้าของลลนาแบบถูกอกถูกใจ

เมื่อสองอาทิตย์ก่อน

ชัชวาลวิ่งรถไปจนถึงบ้านของดวงแข

'หลังสีขาวหลังนี้แน่ ๆ ปลูกท่ามกลางตึกสูงระฟ้า ราคาคงมากกว่าสามล้าน'

เขามองภาพบ้านไม้หลังสีขาวที่ดูอบอุ่น และอวลไปด้วยความสุข เขานึกชอบตั้งแต่เห็นรูปที่ดวงแขและสมภพส่งไปให้ดู ชัชวาลผลักประตูรั้วที่เป็นไม้เข้าไป

ดวงแขและสมภพรีบวิ่งมารับอย่างรวดเร็วเพราะได้รับข้อความว่าเขาถึงแล้ว

"อุ้ยตาย...เพิ่งโทรเข้ามาไม่นึกว่าคุณชัชจะมาถึงเร็วขนาดนี้" ดวงแขใช้น้ำเสียงมีมารยาจริต

"เข้าไปนั่งในบ้านก่อนดีไหมครับ" สมภพเชื้อเชิญอย่างนอบน้อม

"น่าอยู่นะ ใครเป็นคนปลูกต้นไม้ ดอกไม้พวกนี้"

"อ๋อ...ลูกสาวคนโตของดวงแขเองค่ะ"

"ยายลีนทำบ้าอะไรอยู่ ไปในบ้านเอาน้ำมาเสิร์ฟให้กับแขกหน่อยสิ" สมภพหันหน้าไปเอ็ดลลนาที่นั่งเห็นแต่หมวกสานปีกกว้างกันแสงแดด

เธอลุกขึ้นยืนเม็ดเหงื่อผุดพรายเต็มใบหน้า ลีนไม่มีเวลาจะสบตากับแขกหนุ่ม เธอรีบจ้ำ ๆ เดินเข้าไปในบ้านตามคำสั่งของคุณสมภพ

"นั่งตรงหน้านี้ก็ได้ครับ ร่มรื่นดี ไม่มีแสงแดดแล้วด้วย" ชัชวาลพูดไป แต่สายตาก็สำรวจไปรอบ ๆ

"ก็ได้ยายลีนนี่แหละที่ดูแล ว่าง ๆ ก็ไม่ไปไหน ทำ ๆ แต่อยู่ในสวนนี่แหละ คุณชัชคะมีละครและหนังหลายเรื่องแล้วนะคะที่มาถ่ายทำที่บ้านหลังนี้"

"เหรอครับ"

"จริง ๆ ครับ ว่าแต่วันนี้..." สมภพเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"ผมผ่านมาแถวนี้พอดี เลยแวะเข้ามาดู" เขาแหงนหน้ามองไม้เลื้อยดอกสีม่วงสดสวยตรงหน้า 'พวงคราม'

ก๊อก... เสียงแก้วที่กระทบกับโต๊ะไม้ตอนที่ลลนานำน้ำมาเสิร์ฟ

ชัชวาลหันหน้าไปมองเธอทันที ใบหน้าที่หมดจด และสีปากชมพูอ่อนที่ไม่ได้แต่งแต้ม เขาชอบผู้หญิงสไตล์นี้ที่สุด แล้วความคิดเขาก็เตลิดไปไกล

"คุณชัชคะ ลองทานตัวนี้ดูค่ะ" เธอตักปลาชิ้นเล็กที่ทอดกรอบแล้วราดด้วยน้ำเปรี้ยวหวานสูตรที่ลลนาคิดค้นเอง

เขาตื่นจากภวังค์ สบตากับลลนาที่ส่งยิ้มหวาน ๆ ให้ ชัชวาลรีบตักข้าวกับปลาชิ้นนั้นเข้าปากทันที เนื้อปลาทอดจนกรอบนอก หอมและนุ่มใน ผสมกับรสเปรี้ยวอมหวานกำลังดี

"อื้อ..." เขามองสบตา แววตาถูกใจจนคนทำยิ้มกว้างจนเห็นฟันเรียงสวย

'โอ๊ย...เด็กคนนี้ ต่างจากวันที่เห็นวันแรกมาก วันนี้ทำไมน่ารักขึ้นกว่าเดิม สวยขึ้นกว่าเดิม' ชัชวาลคิด

"อร่อยไหมคะ" ลีนถามและตั้งใจรอคำตอบ

"น่ากิน..." ชัชวาลพูดความคิดในใจที่อยากจะจับลลนาปล้ำเสียตรงนี้

"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวดีใจจริงที่เธอทำอาหารถูกใจเจ้านาย

จริง ๆ เธอก็อยากชวนเขาคุยมากกว่า ถึงอย่างไรเธอก็ต้องอยู่กับเขาที่นี่จนกว่าคุณดวงแขและคุณสมภพจะหาเงินมาไถ่บ้านคืนได้

กริ๊ง... มือถือของชัชวาลดังขึ้น หลังจากที่เขากินอิ่ม เขาพาตัวเองไปนั่งรีแลกซ์ที่โซฟาหน้าทีวี กำลังดูรายการข่าวอยู่

"ว่าไง" เขาถามเสียงเข้มกับคนปลายสาย

"ก็...คือ..." สมภพทำน้ำเสียงอ้ำอึ้ง

"จะมาถามเรื่องลูกสาวของคุณหรือว่าอยู่ที่นี่เป็นยังไง"

ชัชวาลถามไปในทันที

"อะ...เปล่า ๆ ครับ คือ..."

"คุณสมภพ ผมไม่ชอบคนที่อ้อมค้อม มีอะไรพูดมา เพราะตอนนี้มันเป็นเวลาพักผ่อนของผม"

"ครับ ถ้าหากผมจะขายบ้านหลังนี้ ราคามันมากกว่าสามล้าน คือ... เอ่อ..."

"เท่าไหร่?" ชัชวาลสวนกลับทันที