บทที่ 2

(“ก็ไม่มีดอกเบี้ย หากคุณนายหาเงินต้นมาคืนให้กับทางเราได้ก่อนวันที่สามสิบเอ็ดเดือนสิงหาคม”) ทนายกิตติยื่นข้อเสนอตามที่คุณชัชวาลแจ้งเงื่อนไขเอาไว้

เสียงของทนายกิตติที่ดังไม่ใช่เล่น ดังลอดออกมาจนคุณสมภพได้ยิน

“ตกลง” เขาพูดขึ้นเสียงดัง และแย่งมือถือในมือของดวงแขมาพูดเอง

ดวงแขถึงกับจ้องหน้าสามีดวงตาของเธอแทบถลนออกมานอกเบ้า

“คุณสมภพ... แล้วเราจะเอาเงินจากไหน...” ดวงแขโพล่งปากออกไปทันที ฝ่ามือหนา ๆ ของคุณสมภพถูกยกขึ้นมาปิดปากของภรรยาทันทีเช่นกัน แล้วเขาก็แย่งเอาโทรศัพท์จากมือของนางไปถือเอาไว้เสียเอง

“ทางเรารับข้อเสนอครับ” สมภพพูดออกไป แต่ก็ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

(“เฮ้อ... นึกว่าคุณสมภพมักจะหลบอยู่ใต้กระโปรงของเมีย...”) ทนายกิตติพูดเจ็บ

“คุณทนาย...” สมภพเมื่อถูกดูถูกเขาก็ทำเสียงดังขึ้นอีก

(“ตกลงตามนี้นะครับคุณสมภพ อย่าบิดพลิ้ว ให้ลูกสาวของคุณเก็บกระเป๋ารอได้เลย พรุ่งนี้ผมจะไปรับเธอด้วยตัวของผมเอง”)

“ได้ครับ... หากถ้าถึงวันนั้น คุณชัชวาลไม่ได้เงินต้นสามล้านคืน คุณก็มาเอาบ้านหลังนี้ไป” เขาตะเบ็งเสียงใส่โทรศัพท์ ก่อนจะกดวางสาย

สามพ่อแม่ลูกมองหน้ากัน

“นี่มันอะไรกันคะ ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แล้วขัดดงขัดดอกอะไร” เด็กสาวขี้โวยวายพูดขึ้นมาทันที พูดได้แค่นั้นสรีนก็ปิดหน้า ร้องไห้โฮ ๆ เสียงดังลั่นไปทั้งบ้าน

ลลนาตกใจกับเสียงโอดครวญและหวีดร้องของน้องสาว รีบวิ่งออกมาดู

“ใครเป็นอะไรคะ” ลีนถามออกมาด้วยความเป็นห่วง

พ่อแม่ลูกเขากอดกันกลม คุณสมภพและคุณดวงแขหันไปมองใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางของลลนาเป็นตาเดียวกัน คุณดวงแขเริ่มบีบน้ำตาดรามาขึ้นมาทันที ก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดหน้าร้องไห้โฮ ๆ ตามลูกสาวไปอีกคน

ลลนาตกใจกับสิ่งที่เธอได้เห็น นี่คงเป็นครั้งแรกมั้งที่เธอได้เห็นความอ่อนแอ และท่าทางของทั้งสามคนที่กำลังร้องไห้คร่ำครวญอยู่ในขณะนี้

“คุณแม่คะ มีใครจะบอกลีนได้บ้าง ว่าเกิดอะไรขึ้น” ลลนาถามออกมาด้วยความเป็นห่วง

“ยายลีน จำได้ไหมว่าฉันเลี้ยงแกมาตั้งแต่อายุเท่าไหร่?” คำถามที่เหมือนไม่ต้องการคำตอบ แต่เล่นเอาคนที่ได้ยินถึงกับหน้าเสีย

“คุณพ่อเสียตั้งแต่ลีนอายุได้แค่เจ็ดขวบ” เธอตอบออกไปตรง ๆ

“ขอบใจนะที่แกยังจำได้” นางพูดพลางยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาแบบลวก ๆ

“นั่งก่อนสิ” นางใช้มือไล่ทั้งสามีและลูกสาวให้ขยับออกห่าง และตบลงไปบนโซฟาให้ลลนานั่งลง หญิงสาวจึงนั่งลงแบบว่าง่าย

“ตอนนี้ที่บ้านเรามีปัญหาแล้วล่ะ แม่อยากให้ลีนช่วย” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาช่างน่าฟังและขอความเห็นใจที่สุดตั้งแต่ลลนาได้ยินมา

“ค่ะ คุณแม่จะให้ลีนช่วยอะไร ลีนทำได้ ลีนทำทั้งนั้น มันหนักหนามากไหมคะ” เธอมองตอบกลับสายตาของคุณดวงแขด้วยความกังวล

“คือ...” คุณดวงแขไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร เธอได้แต่จ้องหน้าของลลนาอย่างเดียว ไม่กล้าขยับปากเล่า เพราะก็ยังนึกไม่ออกว่าจะลำดับเรื่องอย่างไรให้ออกมาดูดีและน่าสงสารที่สุด

“ยังงี้นะ...”

คุณสมภพโพล่งขึ้นมา เพราะทนเห็นท่าทางอึกอักของภรรยาไม่ได้

“อากับแม่เอาบ้านหลังนี้ไปจำนองตั้งแต่หกเดือนที่แล้ว และยังไม่ได้ใช้คืนทั้งต้นและดอกเบี้ยกับนายทุนแม้แต่บาทเดียว” คำตอบของสมภพทำให้ลลนาถึงกับหน้าตกใจ

“บ้านหลังนี้หรือคะ” เธอพูดด้วยเสียงอันดัง

บ้านที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ ที่มีแต่ความทรงจำดี ๆ ของพ่อกับแม่ที่ชโลมหัวใจของลลนาให้อยู่ได้จนถึงทุกวันนี้

คุณดวงแขขยับมือมาจับมือของลลนาเอาไว้

“ใช่... แม่ขอโทษนะลีน เราจำเป็นต้องใช้เงิน คิดดูว่าดอกเบี้ยที่คุณพ่อฝากฟิกเอาไว้ให้กับสรีนก็ได้ดอกน้อยมาก ๆ และยังถอนออกมาไม่ได้ แล้วก็เห็นอยู่น้องก็เรียนโรงเรียนเอกชน อีกอย่างค่าใช้จ่ายในยุคเศรษฐกิจแบบนี้มันจะพอใช้จ่ายอะไร แล้วลำพังเงินเดือนที่ลีนให้แม่ มันก็ไม่พอนะลูก ค่าน้ำค่าไฟ โอ้ย...ค่าจิปาถะ” นางบีบน้ำตา

“แล้วเราจะทำยังไงดีคะคุณแม่” สรีนปล่อยโฮออกมาแบบใจเสีย ร้องไห้ดังขึ้นมาอีกครั้ง คุณสมภพกอดลูกสาวของเขาไว้แน่น พูดปลอบใจกันพึมพำ

“ถ้าเราไม่มีเงินไปจ่ายดอกเขาวันนี้ เขาว่าจะฟ้องร้องเรา แล้ว...ฮือ ๆ ถ้าเราแพ้คดี เขาอาจจะมายึดบ้านของเราก็ได้ ฮือ ฮือ ฮือ...” นางครวญออกมาทันใด

“ใจเย็น ๆ ค่ะคุณแม่ แล้วเขามีข้อเสนออะไรไหมคะ เราไปต่อรองกับเขาได้ไหมคะ” ลลนายกมือขึ้นโอบกอดคุณดวงแขที่พยายามซบหน้าลงมาที่หัวไหล่ของลีน เธอพยายามคิดตามและหาทางช่วย

“เมื่อกี้อาก็คุยกับทนายของคุณชัชวาล เขามีทางเลือกให้เรานะ... แต่...” คุณสมภพเว้นระยะ

“อะไรคะ แต่อะไรคะคุณอาสมภพ” ลลนาร้อนอกร้อนใจ ถ้าหากมีทางออกดี ๆ อาจจะทดเวลาไปได้อีก

“เอ่อ... คือ...” เขาแกล้งทำสีหน้าที่ไม่สบายใจ แกล้งอึกอักไม่อยากพูดอีกครั้ง และส่งสายตาให้กับเมีย

“เขาบอกกับแม่ว่า เขาให้โอกาสเรานะลีน เขาเพียงแต่ให้เอาลูกสาวไปขัดดอกเอาไว้จนกว่าจะถึงวันที่สามสิบเอ็ดสิงหาคม แล้วเขาให้เราหาเงินต้นไปคืนเท่านั้น เขาจะไม่คิดดอกเบี้ยกับเราสักบาท ฮือ ๆ...” นางร้องไห้ตัวโยน

“ขัดดอก...” ลลนาพูดออกมาเหมือนเพ้อ

“ใช่ลูก ขัดดอก... คือเขาแค่ให้เราไปเป็นหลักประกัน ระหว่างนี้แม่กับคุณอาสมภพก็จะคิดวิธีหาเงินต้นไปคืนเขา แม่กับอาว่าเราทำได้ ลูกลีน...แล้วลีนจะให้แม่ทำยังไง สรีนก็เพิ่งสิบสี่ปี จะให้น้องไปตกระกำลำบากเหรอ ฮึ...” นางใช้สายตาอ้อนวอนเชิงปรึกษาและสีหน้าหนักอกหนักใจเป็นอย่างมาก

“นั่นน่ะสิ...โธ่เอ้ย...ยายสรีน” คุณสมภพดึงใบหน้าของลูกสาวที่นั่งตัวสั่นอยู่ข้าง ๆ เข้ามากอด และหอมแก้มทั้งซ้ายทั้งขวา

“เขาให้ข้อเสนอแบบนั้นมา จริง ๆ หรือคะ” ลลนาถามย้ำอีกครั้ง

“จ้า...ลูก” ดวงแขดวงตามีประกาย