CHAPTERS3 ตอน ตอกย้ำ

##ช่วงเย็น##

ตัดภาพมาที่บ้าน เรากลับมาบ้านและทำอาหารไว้รอเขาเพราะมันเป็นหน้าที่ของเราที่ต้องปฏิบัติอยู่แล้วถึงเขาจะกลับมาทานข้าวที่บ้านหรือไม่มาเราก็ต้องทำไว้อย่าให้ขาดตกบกพร่องเด็ดขาด

เรานั่งรอไม่นานก็ได้ยินเสียงรถขับเข้ามาเราจึงลุกไปเตรียมน้ำไว้ให้แล้ว เขาเดินเข้ามาในบ้านแล้วปรายมองมาที่เราก่อนจะมองอาหารที่เราทำไว้รอ

"นายกินข้าวมารึยัง?" เราเห็นเขาจะเดินขึ้นห้องเราเลยเอ่ยถามเพื่อให้แน่ใจ

"อืม กินมาแล้ว"

"อ๋อเหรอฉันนึกว่านายจะมากินข้าวที่บ้านเลยทำไว้ แล้วรอกินพร้อมนาย" เรามองอาหารเต็มโต๊ะ

"ถ้ากินไม่หมดก็เอาไปให้หมาซิ คราวหลังไม่ต้องทำให้นะฉันคงจะกินข้างนอกทุกวัน" พอพูดจบเขาก็เดินขึ้นห้องไปเราก็ทำอะไรไม่ได้ได้แต่นั่งมองจานอาหารมากมายที่เราทำไว้

"คุณนิตาคะ เป็นอะไรรึเปล่าคะ"

"เปล่าค่ะ พี่นาค่ะเอาอาหารในโต๊ะไปกินนะคะ เอาไปเผื่อแฟนพี่ด้วย เอาไปหมดเลยค่ะ" เราคงกินมันไม่ลงแน่ๆ

"ตะ…แต่ พี่เห็นคุณนิตาตั้งใจทำมากเลยนะคะไม่กินหน่อยเหรอคะ"

"ไม่ล่ะค่ะ นิตาอิ่มแล้วพี่เอาไปกินเถอะค่ะ"

"ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่จะเอาไปให้แฟนพี่กินด้วยนะคะขอบคุณมากมากนะคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ งั้นนิตาขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ" เราพูดก่อนจะเดินขึ้นห้อง

ในระหว่างขึ้นห้อง เราก็แอบได้ยินเขาคุยกันกับแฟนผ่านโทรศัพท์ด้วยคำพูดที่แสนหวานเราได้แต่ยืนฟังอย่างเงียบๆ ไม่กล้าเดินเข้าไปตอนนี้ผ่านไปไม่นาน เขาก็เดินเข้าห้องน้ำไปเราจึงเดินเข้าห้องและจัดการกับเสื้อผ้าเขาเพราะจะต้องเตรียมใส่ตะกร้าไว้ให้พี่นาซักเราสะบัดเสื้อที่มันค่อนข้างยับมาก และสายตาเราต้องไปสะดุดกับคราบรอยลิบสติกสีแดงกล่ำในคอเสื้อเขา

"ฮึก! ใจเย็นๆสิ นิตา เธอไม่มีสิทธิไปยุ่งเรื่องของเขานะ" เราพยายามหักห้ามหัวใจของเราที่มันอ่อนแอเหลือเกิน เราเลือกที่จะไม่ใส่ใจแล้วเดินเอามันไปใส่ในตะกร้าผ้าแทน

แกร๊กกก ผ่านไปไม่นานเขาก็เดินออกมาตัวเขามีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอว

"ฉันมีเรื่องจะถามเธอเรื่องไปฮันนิมูน" เขาพูดก่อนจะเดินไปที่หน้ากระจกแต่งตัว

"อืม นายมีอะไรล่ะ นายไม่อยากไปเหรอ ไม่เป็นไรนะถ้าไม่ไปก็ได้" ถ้าเขาเครียดเรื่องไปฮันนูมูนตามคำสั่งของผู้ใหญ่เราจะไม่ไปถ้าเขาไม่อยากไป

"เปล่า ฉันแค่จะบอกกับเธอว่าเรนจะไปด้วย" เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"อะ...อ๋อแฟนนายจะไปด้วย" เราแทบจะพูดไม่ออกเลยทีเดียว คืนเข้าหอเขาก็ไปอยู่กับเธอ ไปฮันนิมูนก็จะเอาเธอไปด้วย

"เธอคงจะไม่ว่าอะไรใช่ไหม" เขาพูดก่อนจะแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ

"ถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะนายจะว่ายังไง" เราก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าเราตอบกลับเขาว่าไม่ให้เรนเธอไปด้วยวินจะว่ายังไง

"ฉันก็จะพาไป"

"อืม" เราไม่น่าถามให้มันตอกย้ำความรู้สึกเราเลย

“เธอจำไว้นะ ฉันกับเธอ พวกเราแต่งงานกันเพราะผู้ใหญ่ฉันไม่ได้รักเธอ การแต่งงานของเราจะสิ้นสุดภายในหนึ่งปีเท่านั่น"

"อืม ฉันรู้แสดงว่าในระหว่างนี้นายจะมีใครก็ได้ใช่ไหม"

"อืม ใช่"

"และฉันก็สามารถมีใครได้เหมือนกันใช่รึเปล่า" เราไม่ได้อยากจะมีใครหรอก เราแค่อยากรู้ว่าถ้าเขาทำเราจะทำได้ไหม

"ไม่ได้" เสียงที่เรียบนิ่งของเขาและใบหน้าคมจ้องมองที่เรา

"ทำไมล่ะ นายยังมีคนอื่นได้เลย!!!"

"ฉันเป็นผู้ชาย เธอเป็นผู้หญิง" ผู้หญิงจะไม่สามารถทำอะไรได้เลยเหรอ

"แต่คนอย่างเธอนะ อย่ามาแสดงละครว่าเป็นคนใสซื่อหน่อยเลย อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าเธอกับไอ้นั่นเป็นอะไรกันกับเธอ เธอกับมันไปถึงขั้นไหนแล้วล่ะ" ใบหน้าที่คมแววตาที่แสนจะว่างเปล่าพูดออกมาอย่างไร้ความรู้สึกแต่หารู้ไม่ว่าคำพูดของเขาทำร้ายจิตใจเธอขนาดไหน

"นายหมายถึงพี่เตชินน่ะเหรอ"

"หึ ใช่ฉันหมายถึงชู้เธอนั้นล่ะ "

"ขอตัวนะ ฉันอยากออกไปข้างนอกสักพัก" เราพูดก่อนจะเดินออกมา เราไม่อยากฟังคำพูดของเขาไม่อยากเจอเขาตอนนี้ ภาพตอนเขากับผู้หญิงคนนั้นมีอะไรกันในห้องนี่มันตอกย้ำเราเสมอ

เราเลือกที่จะมานั่งสวนหลังบ้านมืดๆคนเดียว เราแค่อยากนั่งร้องไห้โง่ๆ โดยที่ไม่มีใครเห็นว่าเรากำลังร้องไห้