EPISODES 2 | มันไม่เกินไปหรอก

เพียะ! ฝ่ามือเรียวฟาดลงที่ใบหน้าสามีหนุ่มด้วยความเหลืออดเหลือทนในหัวใจ เขาเชื่อทุกคนที่พูด แต่ไม่เคยเชื่อใจอะไรเธอเลยแต่พอเป็นคำพูดของภัทรตราเขากลับเชื่อโดยไม่มีข้อโต้งแย้งอะไรเลยสักอย่าง

"มันจะมากไปแล้วนะพี่ธัน ริชไม่เคยดูถูกอะไรพี่เลยสักครั้ง มีแต่พี่ที่ออกไปหาเธอแล้วกลับมาใส่ร้ายบีบบังคับให้ริชยอมรับว่าตัวเองเป็นผู้หญิงไม่ซื่อสัตย์ทั้งที่ตัวเองซื่อสัตย์แทบตาย มันเกินไปไหมคะพี่ธัน มันเกินไปไหม ฮึก!!"

"ริชต้ามันไม่เกินไปหรอก จำไว้!"

โอ้ย!!!!! ริชต้าร้องโอดโอยออกมาด้วยความเจ็บเมื่อมือหนาสากของธันวากระชากเข้าที่แขนของอย่างแรงอีกทั้งยังออกแรงบีบเข้าที่แขนเธอจนเธอเบ้หน้าออกเพราะเจ็บกับสิ่งที่เขามอบให้เธอ

"อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะว่าริชเป็นคนยังไง เลิกสร้างภาพนางเอกได้แล้วมันน่าสมเพช เข้าใจไหม"

"ปล่อยนะคะริชเจ็บพี่ธันปล่อยเดี๋ยวนี้ค่ะ"

"ปล่อยก็ได้ จะบอกอะไรให้เอาบุญนะริช พี่รู้ตั้งแต่สองปีที่เราแต่งงานกันแล้วว่าริชกับไอ้เพชรเป็นชู้กันดึกๆ ดื่นๆ ก็มาหากัน สนิทสนมกันไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย นี่เหรอบริสุทธิ์ใจ ย้อนแย้งเกินไปนะฟาริชต้า พี่ไม่ใช่ไอ้โง่ที่จะยอมให้เธอสวมเขาควายไว้บนหัวหรอกนะ"

"พี่เอาอะไรมาพูดคะ ริชไม่เคยทำอะไรแบบนั้นที่พี่เพชรต้องมาดึกๆดื่นๆแบบนั้นก็เพราะณิชาไม่สบาย ริชพยายามโทรหาพี่เป็นร้อยรอบเพื่อให้พี่ซื้อยากลับมาให้ลูกแต่พี่ก็ไม่เคยรับ เพราะพี่กำลังมีความสุขกับเพื่อนทรยศของริช

ริชเองที่โง่ที่คิดว่าภัทรจะเป็นเพื่อนแท้เพื่อนตายของริช เขาดีกับริชถ้าย้อนเวลากลับไปได้ริชจะแต่งงานกับเขา" ทุกช่วงเวลาที่ยากลำบากของเธอจะมีพี่เพชรของเธออยู่เคียงข้างทั้งที่หน้าที่นั้นคือหน้าที่ของสามี

"พี่และภัทรเราพึ่งมาคบกันต่อจากเธอคบกับไอ้นั่นต่างหากริชต้า"

"พี่เอาอะไรมาพูดว่าริชกับพี่เพชรเราเป็นชู้กัน พี่ธันบอกริชมาซิคะ"

"เอาในสิ่งที่พี่รู้มาพูดยังไงล่ะ! รู้มากตลอดรู้มาเรื่อยๆ ในความสัมพันธ์ของพวกเธอ"

"ถ้าพี่คิดว่าริชมั่วขนาดนั้นพี่ก็คิดต่อไปนะคะริชจะไม่เถียงอะไรพี่ ถ้าพี่ขยะแขยงหรือรังเกียจริช มากพี่ก็หอบข้าวของออกไปอยู่กับเธอซิคะ

เชิญริชไม่ห้าม ไม่ต้องมาเอาเรื่องนั้นเรื่องนี้มาอ้างไม่ต้องมายัดเยียดอะไรถ้าจะไป ไปได้เลย หน้าที่พ่อพี่ก็ทำเพื่อลูกไม่ได้

หน้าที่สามีก็ทำไม่ได้งั้นออกไปเถอะค่ะ ออกไปอยู่กับคนที่พี่คิดว่าดีซะ คนที่มันเลวมันมีชู้คนนี้จะดูแลลูกเอง" ริชต้าพูดออกมาอย่างเหลืออดพร้อมกับน้ำตาที่มันรินไหลอาบแก้มเธอ คำพูดของสามีบาดลึกกินหัวใจเธอตลอดเชื่อเธอสักครั้งเขายังให้ไม่ได้ทั้งที่เขาเลือกเธอเข้ามาเป็นคู่ชีวิตเองแท้ๆ

"ไม่ไปเพราะถ้าไปเธอก็มีความสุขกับชู้รักเธอซิ ตอนนี้ขอตัวนะพอดีพี่มีธุระต่อ อาจจะไม่ได้กลับมาทันไปส่งลูกเธอไปส่งเองละกัน!" พูดจบธันวาก็เดินคว้ากุญแจรถออกจากไปทันที ริชต้าปาดคราบน้ำตาก่อนจะแอบไปส่องห้องลูกสาวเธอเห็นลูกสาวกำลังนั่งเขียนการบ้านอยู่

ก๊อก! ก๊อก!

"แม่ขอเข้าไปข้างในได้ไหมคะ?"

"เข้ามาได้เลยค่ะ วันนี้หนูมีอะไรจะอวดคุณแม่ด้วยค่ะ"

"อะไรคะมีอะไรจะอวดคุณแม่นะ" ริชต้ามองหน้าลูกสาวด้วยรอยยิ้มที่แสนหวานมอบให้กับลูกสาวของเธอ ถึงแม้หัวใจจะแตกสลายแต่ก็ฝืนยิ้มเพื่อลูกไม่อยากให้เธอต้องมาเครียดกับเรื่องของพ่อแม่ อยากให้รู้สึกไม่ขาดพ่อขาดแม่แบบนี้

"วันนี้คุณครูให้วาดรูปครอบครัว หนูเลยวาด พ่อกับแม่ น้าทรายและคุณน้าภัทรตราค่ะ คุณแม่ว่าสวยไหมหนูอยู่ตรงกลางของพ่อกับแม่น้าทรายอยู่ข้างคุณแม่ ส่วนน้าภัทรให้อยู่ข้างคุณพ่อเพราะเป็นเพื่อนสนิทกันค่ะ"

"ทะ…ทำไมถึงมีน้าภัทรในรูปครอบครัวเราด้วยคะลูก ครอบครัวเราไม่ได้มีน้าภัทรนะคะ" ริชต้าเอ่ยถามลูกสาวเบาๆพร้อมมองรูปที่ลูกสาววาดออกมาตามความไร้เดียงสาของเธอ

"ก็เพราะน้าภัทรเป็นเพื่อนสนิทของพ่อและแม่ไงคะ น้าภัทรชอบซื้อขนมให้หนู น้าภัทรรักหนูรักแม่และรักพ่อ รักน้าภัทรรักน้าทราย รักทุกคนค่ะ"

ในตอนนี้ที่มองหน้าลูกฉันอยากจะกอดลูกไว้แน่นๆ อยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าถ้าไม่มีพ่ออยู่ด้วย แกจะโอเคไหมฉันกลัวแกจะรู้สึกด้อยค่าฉันอยากเห็นแกมีความสุขถึงแม้ว่ามันอาจจะทำให้ฉันเจ็บแต่เพื่อความสุขของลูกฉันยอม

"แม่รักหนูนะณิชาแม่ทำทุกอย่างเพื่อหนู" ฉันกอดลูกไว้แน่นพร้อมกับข่มน้ำตาที่มันจะไหลออกมา

"หนูก็รักพ่อกับแม่มากๆ เลยค่ะ"

"งั้นปิดไฟนอนนะคะเดี๋ยวแม่ขอไปเคลียร์เอกสารก่อนนะคะคนเก่ง"

ฟ่อดดดดด

"คุณแม่คะแล้วพ่อไปไหนแล้วคะ หนูอยากฟังพ่อเล่านิทานให้ฟังค่ะ พ่ออยู่ไหนคะหนูอยากให้พ่ออ่านนิทานให้ฟังสักเรื่องค่ะ" ณิชากำลังมองหาพี่ธันอยู่ฉันก็ได้แต่ยิ้มแล้วตอบกลับลูกเบาๆ

"คุณพ่อออกไปทำงานกับแขกค่ะ อาจจะกลับพรุ่งนี้เช้าหนูนอนกอดเจ้าหมีของคุณพ่อไว้นะคะ"

"ค่ะ แต่คุณแม่ต้องบอกพ่อให้มาอ่านนิทานให้หนูฟังวันใหม่นะคะ หนูอยากฟังนิทานที่คุณพ่อเล่าค่ะ"

"ได้ค่ะแม่จะบอกพ่อให้นะว่าหนูอยากฟังนิทานที่พ่อเล่า"

"ขอบคุณค่ะคุณแม่ หนูรักคุณแม่ที่สุดในโลกเลยค่ะ"