โดนจากัวร์ลากไป

“นั่นพี่เพลิงหรือเพลงวะ”

“กูว่าเพลง หรือเพลิงวะ”

นั่นคือสิ่งที่ผมได้ยินตลอดทางเดินไปหารถที่จอดไว้ตอนขามา

มันก็ไม่แปลกที่คนจะจำผมกับเพลิงไม่ได้ เพราะเราเป็นแฝดไข่ใบเดียวกัน แต่ถ้าอยู่ด้วยกันมันก็จะมีอะไรให้สังเกตุเยอะ เช่นผมเตี้ยกว่าเพลิงนิดหน่อย หรือบุคลิก เพลิงมันจะดูห้าวๆ ส่วนผมก็ตรงข้ามมันนิดหน่อย ผมไม่ชอบความวุ่นวาย เลยจะนิ่งๆ หรือแทบจะไม่มีตัวตนเลย

“มึงมานี่เลยไอ้เพลิง” ผมหันขวับทันที ที่มีเสียงเหี้ยมๆ เรียกอยู่ข้างหลัง อ่า ไอ้เดือนวิศวะนั่นเอง

“กูไม่ใช่เพลิง” ผมบอกแค่นั้น พลางทำหน้านิ่งๆ ไอ้นั่นมองอย่างไม่เชื่อคำพูดผม อ่าา มันอยู่คนละคณะคงไม่รู้ว่าผมกับเพลิงเป็นแฝดกัน

“กูไม่ได้โง่” มันบอกพลางขยับมาใกล้ผมมากขึ้น

“กูเพลินเพลง ไม่ใช่เพลิงพิณ” ผมบอกเสียงดังอีกครั้ง

“งั้นมึงไปกับกูสิ ไอ้เพลินเพลง” จากัวร์ขยับมาใกล้ๆ ผม แล้วบอกข้างๆ หู แม่งขนลุกเลยว่ะ

“กูไม่ไป”

“มึงต้องไป” อ้ากกกก ไอ้นั่นพูดจบก็ลากผมไปขึ้นรถมันที่จอดอยู่ข้างๆ รถผมทันที

ไอ้เพลิง! มันหาเรื่องมาให้ผมอีกแล้ว!

“มึงต้องไป” จากัวร์ลากผมไปขึ้นรถที่จอดอยู่ข้างรถผมแล้วขับออกไปทันที แม่งจะไปตายรึไงวะ ขับเร็วขนาดนี้

“จะพาไปไหน” ผมถามเสียงนิ่งๆ ไอ้นั่นไม่ตอบเอาแต่มองไปที่ถนน

“กูไม่รู้หรอกนะ ว่ามึงหลอกกูหรือเปล่า แต่ถ้ามึงกับมันหน้าเหมือนกันขนาดนี้ เป็นมึงก็คงได้เหมือนกัน” ไอ้จากัวร์พูดจบ ก็เลี้ยวรถเข้าไปในร้านถ่ายรูปแห่งหนึ่ง แล้วเดินมาลากตัวผมลงไปทันที

“จากัวร์พาใครมา กรี๊ด!! น้องเพลิงเดือนบริหาร” ยัยเจ้สาวประเภทสองพูดอย่างดีใจ

“เปลี่ยนชุดเตรียมถ่ายแบบเลย ไปลากตัวมาได้ไงคะเนี้ย เจ๊ดีใจจนจะเป็นลม” ผมทำหน้างงตั้งแต่มาถึงแล้ว อะไรนะ?? จากัวร์ลากผมมาถ่ายแบบนี่นะ ก็ดีที่มันไม่ได้พาผมมาฆ่าหมกป่า

“แค่พามาถ่ายแบบ บอกดีๆก็ได้ไม่เห็นต้องบังคับมา” ผมบอกจากัวร์ที่พาผมมาเปลี่ยนชุดในห้องแต่งตัว

“เหมือนทุกทีมึงยอม” ก็นั่นเพลิง ไม่ใช่ผมไง ผมไม่ชอบใช้กำลัง

“ก็นั่นไม่ใช่กู” ผมบอกก่อนจะมองหาชุดที่ต้องใส่ ถ่ายแบบอะไรวะเนี้ย ทำไมมันมีแต่กางเกง ไม่มีเสื้อ แถมกางเกงในด้วยนะ

“นั่นคือชุดที่ต้องใส่ถ่ายแบบเหรอวะ” ผมถามอย่างสงสัย

“เออชุดนั่นแหละ” ผมเห็นจากัวร์ยิ้มกวนๆทันที แม่ง! ผมรู้แล้วทำไมไอ้เพลิงถึงไม่ยอมมาถ่ายกับมัน โอ้ย! จะให้ถ่ายแต่กางเกงในนี่นะ ใครมันจะไปอยากถ่าย

“กูไม่ถ่ายแล้วได้ป่ะ” ผมบอกพลางตั้งท่าจะเดินหนีไปจริงๆ

“มึงต้องถ่าย กูขี้เกียจตามตัวมึงอีก” จากัวร์ดึงแขนผมไว้ อีกทั้งยังถอดเสื้อนักศึกษาผมออกอย่างไวเลย ตอนนี้ผมจึงยืนประจันหน้ากับมัน ด้วยร่างเปลือยเปล่าท่อนบน

“ผอมกว่าไอ้เพลิงจริงด้วยว่ะ แม่งซิกแพคก็ไม่มี นั่นพุงใช่ไหมวะ” ไอ้บ้านั่นกำลังวิจารย์รูปร่างผมอย่างสนุกปาก อ๊าก! กล้ามาวิจารณ์พุงผมได้ไง

“เหมือนหุ่นแกดีนักละ” ผมหมั่นไส้ไอ้นี่มากเลยว่ะ มันยิ้มให้ผมนิดๆ ก่อนจะถอดเสื้อนักศึกษาของมันออก

แม่เจ้าา!! ซิกแพค แถมผิวสีขาวยังออกไปทางแทนนิดๆ อย่างคนชอบเล่นกีฬากลางแจ้ง แม่งทุกอย่างที่เป็นไอ้นี่โคตรจะสมบูรณ์แบบ

“อึ้งเลยละสิ แม่งถอดสักทีสิวะ” จากัวร์พูดยิ้มๆ ก่อนจะมองมาที่เกงเกงผม เห้ย! ใครมันจะมาถอดกันตรงนี้ละเว้ย

“รีบๆ ถอดเสียเวลา คนเขารอถ่ายอยู่” จากัวร์พูดจบก็เดินไปถอดกางเกงอีกมุมนึงของห้อง โดยไม่ลืมหยิบกางเกงในแนวสปอตไปด้วย

“แม่งเอ้ย เป็นแฝดมึงนี่มีแต่เรื่องวะเพลิง” ผมบ่นเบาๆ พลางเดินมาเปลี่ยนกางเกงอีกมุมหนึ่งของห้อง พลางมองหาอะไรที่พอจะปิดเวลาเปลี่ยนชุดได้

“เอานี่ไป แล้วรีบๆออกมาซะ” จากัวร์เดินมาใกล้ๆ แล้วโยนผ้าเช็ดตัวใส่หัวผมแรงๆ อ่าา เมื่อผมดึงผ้าออกผมก็มองไม่เห็นจากัวร์อีกเลย สงสัยไปรอข้างนอกแล้ว งานนี้ได้เงินไหมวะ หรือแค่ทำๆไปให้รอดตีนของจากัวร์ก็พอ

ผมเดินออกมาข้างนอก ด้วยสภาพเปลือยท่อนบน ส่วนท่อนล่างก็มีผ้าเช็ดตัว ปิดกางเกงที่ใส่ถ่ายแบบไว้อีกที