เมียหมอ 8

“เซ็ตหนึ่งเสร็จแล้ว เดี๋ยวต่อเซ็ตสองเลยนะ พี่จะให้เวลาเราไปนั่งพัก เปลี่ยนชุดสักหนึ่งชั่วโมง โอเคไหม”

“ไม่มีปัญหาค่ะ” ฉันคลี่ยิ้มตอบกลับอย่างเป็นมิตรเมื่องานเซ็ตแรกผ่านพ้นไปได้ด้วยดี แถมยังดีเอามากๆ ดูเหมือนว่าจะถูกใจพวกมังกรอยู่ไม่น้อย

“รูปออกมาดีกว่าที่คิดไว้อีกนะ ถ้าปล่อยงานนี้ออกไป พี่ว่าคงมีสปอนเซอร์มาติดต่อเราเพิ่มแน่ๆ เลย”

“สาธุเลยค่ะพี่ หนูก็อยากจะมีงานกับเขาบ้าง” ฉันยกมือไหว้ท่วมหัวเมื่อได้ยินในสิ่งที่พี่ตากล้องคนนั้นบอก ถ้าเป็นเหมือนที่พูดคงจะมีรายได้เข้ามาไม่น้อย

“มืออาชีพอย่างน้องอัน ต้องมีอยู่แล้ว พี่เอาหัวเป็นประกัน”

“ขอบคุณมากค่ะ ถ้างั้นอันขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ”

พรึ่บ! ร่างฉันเซถลาไปตามแรงดึงอย่างแรง ในขณะที่กำลังเดินเลี่ยงออกมาเพื่อจะไปเปลี่ยนชุดในห้องแต่งตัว

“อ๊ะ!” แล้วคนที่ทำก็ไม่ใช่ใคร เขาคือคนที่ฉันคุ้นเคยดีเชียวล่ะ

“หมอภีม”

“ทำไมไม่บอกว่ารับงานที่นี่!?” ไม่พูดเปล่าแต่เขายังจ้องหน้าอย่างต้องการคำตอบ ใบหน้าที่เคยหล่อเหลามาตอนนี้แดงก่ำจากฤทธิ์แอลกอฮอล์

“ที่ไม่บอกเพราะมันไม่ได้สำคัญอะไร แล้วอันก็คิดว่าหมอก็คงไม่ได้อยากรู้”

“ต่อปากต่อคำ!”

“เจ็บนะ! ปล่อย!” กำปั้นน้อยๆ ทุบลงบนอกแกร่งของอีตาหมอผีเมื่อเขาบีบมาที่หน้าฉันอย่างแรง

“แต่งตัวทุเรศ กลัวคนไม่รู้หรือไงว่าขายตัว!” เขามองสำรวจเรือนร่างของฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วสายตาที่เขามองมามันก็เต็มไปด้วยความดูถูกดูแคลนทั้งๆ ที่มันเป็นงานแล้วฉันก็ไม่ได้ทำอะไรเสียหายด้วย

“หุบปากไปเลยหมอ อันไม่ได้ขายตัวนะ”

“การที่นอนกับฉันเพื่อแลกเศษเงิน ถ้าไม่เรียกว่าขายตัวจะเรียกว่าอะไร!”

“…..” เหมือนถูกน้ำกรดสาดเข้าที่ใบหน้าอย่างจัง ความรู้สึกมันอัดอั้นตันใจจุกอยู่ที่ลำคอเมื่อได้ยินในสิ่งที่เขาพูดมันออกมา

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เขาไม่เคยรู้เลยหรือไงว่าที่ฉันยอมเพราะฉันรัก ไม่ได้อยากได้เงินของเขาเลยแม้แต่บาทเดียว แต่เขากลับคิดว่าฉันเป็นแค่ที่ระบายความใคร่หรือเป็นผู้หญิงที่ยอมมอบศักดิ์ศรีเพราะเห็นแก่เงิน

“อยากได้เท่าไหร่ก็บอกสิ ฉันจะให้ ไม่ใช่มาทำตัวน่าเกลียดยืนโพสต์ท่าให้ผู้ชายอ่านกินแบบนี้”

“เลิกดูถูกอันได้แล้วหมอ คนที่เกิดมามีพร้อมทุกอย่างเหมือนหมอก็พูดได้นิ”

“…..”

“ถ้าอันทำตัวน่าเกลียดทำตัวทุเรศเหมือนที่หมอพูด งั้นต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก พอใจหรือยัง!” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือถ้าอยู่ที่บ้านป่านนี้ฉันคงร้องไห้ขี้มูกโป่งไปนานแล้ว ถึงแม้ว่าภายนอกจะเข้มแข็งแต่ลึกๆ ฉันก็เป็นผู้หญิงคนนึงที่ต้องการความรัก ไม่ใช่การดูถูกแบบนี้

“หมายความว่าไง พูดให้ฉันเข้าใจเดี๋ยวนี้!” หมอจ้องหน้าฉันอย่างเอาเรื่องก่อนจะบีบหน้าฉันแรงกว่าเดิม แต่สิ่งที่ทำได้คืออดทนไม่ร้องออกมาสักนิด เพราะสิ่งที่เจออยู่ตอนนี้มันไม่เจ็บเท่าที่เขาดูถูกดูแคลนฉันเลยสักนิด

“ต่อไปนี้ไม่ต้องมายุ่งกันอีก อันไม่ต้องการหมออีกแล้ว”

“ไม่ต้องการแล้วงั้นเหรอ?”

“ใช่! ไม่ต้องการแล้ว”

“ที่พูดแบบนี้เพราะอยากเรียกร้องความสนใจจากฉันหรืออยากได้เงินเพิ่ม?”

“…..” ฉันเลือกที่จะเดินหนีเพราะขี้เกียจต่อปากต่อคำให้กับความคิดป่วยๆ ของเขา แต่เดินไปได้ไม่ทันไรกลับถูกเขาฉุดกระชากเข้ามาในห้องแต่งตัว โดยที่ฉันไม่ทันมีสิทธิ์ขัดขืนเลยด้วยซ้ำ

พลั่ก! ฉันเบ้หน้าออกมาด้วยความเจ็บและจุกเมื่อถูกหมอภีมผลักใส่ผนังอย่างแรง มันไม่เคยอ่อนโยนกับฉันเลยสักครั้ง ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจบังตาให้ไปหลงรักคนอย่างเขาจนหัวปักหัวปำ

“จะทำบ้าอะไรอีก พูดไม่รู้เรื่องหรือไง!” ฉันเริ่มมีน้ำเสียงเพราะความโมโหเมื่อเขายังทำตัวคุกคามฉันไม่หยุด

“นี่มันห้องแต่งตัวนะหมอ ถอยไปเดี๋ยวนี้”

“มีสิทธิ์อะไรมาสั่ง!?”

“…..”

“ฉันจ่ายเงินค่าตัวให้เธอไปแล้ว สิ่งที่เธอสมควรทำคือห้ามขัดใจฉัน”