เมียหมอ 15

ตุบ! ฉันยกมือกุมท้องด้วยความจุกและเจ็บเมื่อถูกหมอภีมเหวี่ยงใส่โซฟาอย่างแรงทันทีที่มาถึง

ดวงตากลมโตวาดสายตามองไปรอบๆ ด้วยความไม่คุ้นเคย เพราะไม่รู้สถานที่ที่เขาพามามันคือที่ไหน

คนตัวโตถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ก่อนจะเดินมาทางฉันที่นั่งอยู่

“ผีห่าซาตานเข้าสิงหรือไง ถึงได้เป็นบ้าแบบนี้” ฉันไม่รอช้าจัดการด่าคนตรงหน้าในทันที ทั้งๆ ที่ฉันพยายามตีตัวออกห่าง แต่กลับเป็นเขาที่พยายามจะเข้าใกล้ ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ หรือบางทีเขาอาจจะต้องการแค่ความสะใจงั้นเหรอ?!

“ขาดผู้ชายไม่ได้หรือไงถึงได้ระริกระรี้ไปอยู่กับไอ้เวรนั่น”

“แล้วหมอมาเดือดร้อนอะไรด้วย?”

“อย่ามาต่อปากต่อคำ” ไม่พูดเปล่าแต่เขายังบีบเข้าที่ปลายคางของฉันอย่างแรง

“หมอนั่นแหละเลิกเป็นบ้าสักที”

“…..”

“ทั้งๆ ที่อันยอมถอยให้แล้วแท้ๆ ทำไมถึงยังไม่เลิกวุ่นวายกับอันอีก จะเอายังไงกันแน่”

“…..”

“คนที่เหมาะสมกับหมอคือยัยขวัญใจอะไรนู้น ไม่ต้องมายุ่งกับอัน” ฉันไม่ยอมแพ้ สะบัดตัวออกจากเขาก่อนจะยืนขึ้นประจันหน้า ฉันยอมให้เขามามากพอแล้ว ต่อจากนี้จะไม่ยอมอีกต่อไป

“ชอบเขามากก็ไปอยู่กับเขาสิ จะมาสนใจอันทำไม”

“อย่ามาคิดแทนฉัน”

“หมอมันเห็นแก่ตัว เคยเห็นแก่ตัวยังไง วันนี้ก็ยังเหมือนเดิม”

ครืด~ ครืด~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ก่อนที่ฉันจะล้วงมันออกจากกระเป๋าสะพายแล้วเห็นชื่อของนิวโชว์หราอยู่บนหน้าจอ

พรึ่บ! แต่ยังไม่ทันได้กดรับสาย ไอ้หมอเวรมันดันกระชากโทรศัพท์ออกจากมือของฉันเสียก่อน

“นั่นมันโทรศัพท์อันนะ เอาคืนมา” ฉันพยายามแย่งโทรศัพท์กลับคืน แต่เขากลับเขวี้ยงมันลงพื้นแบบไม่ใยดี

ฉันได้แต่เม้มปากเงียบเพราะหมดคำจะพูดกับการกระทำของเขา เพราะพูดไปก็คงไม่เกิดประโยชน์

“คงอยากออกไปหามันจนตัวสั่นสินะ”

“ก็ดีกว่าอยู่ตรงนี้แล้วกัน”

“อื้ออ” ฉันผลักอกแกร่งให้ถอยห่างเมื่อถูกหมอดึงไปประกบจูบแบบไม่ทันตั้งตัว

มือหนาเริ่มอยู่ไม่นิ่ง สอดแทรกเข้ามาในเสื้อก่อนจะบีบเคล้นที่หน้าอกของฉันอย่างแรง

“อย่าทำแบบนี้นะหมอ!” ฉันบอกปฏิเสธพยายามดิ้นหนีออกจากพันธนาการ

“ถ้าคิดจะออกไปหามัน ก็ทนให้ได้แล้วกัน”

แคว่ก~ เสียงผ้าบางขาดออกจากกันเมื่อหมอภีมกระชากชุดฉันอย่างแรงจนขาดหลุดลุ่ย ไม่เว้นแม้แต่ชุดชั้นในที่สวมใส่ในวันนี้

ใบหน้าคมคายโน้มลงมาประกบจูบอีกครั้ง ก่อนจะผลักฉันให้นอนราบไปบนโซฟา

“อย่าทำแบบนี้นะหมอ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” ฉันดีดดิ้นพยายามจะหนีเมื่อคนตัวโตเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก

“ก็กำลังจะทำให้เป็นอยู่นี่ไง”

“อื้อออ” ริมฝีปากบางกลั้นเสียงสะอื้นเมื่อถูกคนตัวโตตะโบมดูดดึงที่ยอดอกอย่างแรง

หมอเหลือบสายตาหันมามองฉันเพียงนิด ก่อนจะชักรูดท่อนเอ็นจนแข็งชัน แล้วหยิบถุงยางอนามัยขึ้นมาสวมใส่

มือหนาจับขาเรียวให้แยกออกจากกัน พร้อมกับเขาที่แทรกตัวเข้ามาอยู่กลางกาย

“อึกก!” ฉันค่อยๆ หลับตาลงอย่างช้าๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงนิ้วเรียวที่กำลังสอดใส่เข้าออกในร่องคับแน่นโดยที่ตัวเองไม่ได้เต็มใจหรือมีอารมณ์ร่วมเลยสักนิด

ปึก! เล็บสวยจิกลงผ้าปูที่นอนไว้แน่นเมื่อหมออัดกระแทกท่อนเอ็นเข้ามาในร่างกายของฉันอย่างแรง แบบที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างกายของฉันสั่นเทาอย่างหนักเมื่อเอวสอบค่อยๆ ขยับเข้าออกตามจังหวะที่เขาต้องการ

“ยังแน่นอยู่เลยนิ นึกว่าจะเอากับมันจนหลวมไปแล้วซะอีก”

“หยุดดูถูกกันสักที อันไม่เคยทำเหมือนที่หมอคิด” ฉันใช้กำปั้นน้อยๆ ทุบลงบนอกเขาอย่างแรงด้วยความเดือดดาลเพื่อเรียกสติและให้เขาหยุดการกระทำอันเลวทรามนี่สักที

ปัก! ปัก! ปัก! คนที่อยู่ด้านบนถาเอวสอบกระแทกเข้ามาอีกครั้งเมื่อฉันพูดจบ นอกจากเขาจะไม่สำนึกแล้วยังทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เอามันออกไป อันจะ…เจ็บ!”

“คนที่ทำให้เธอเจ็บได้มีแค่ฉันคนเดียว จำไว้ซะ!” ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มมองหน้าฉันอย่างเย้ยหยันแล้วเลื่อนใบหน้าลงมาซุกไซ้ที่ลำคอพร้อมใช้ฟันคมขบกัดจนเกิดเป็นรอย

“ฮึก~” ฉันเริ่มหายใจหอบถี่เมื่อถูกท่อนเอ็นอัดกระแทกเข้าออกในร่องสวาทครั้งแล้วครั้งเล่า ยิ่งเห็นว่าฉันเจ็บปวดเขายิ่งอยากจะทำมัน

มือหนาควานหาบางสิ่งบางอย่างที่คุ้นเคยในยามวิกาลขณะที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงนอนภายในห้อง ภีรวัฒน์รีบหยัดตัวลุกขึ้นนั่งด้วยอาการงัวเงียเมื่อพบเพียงความว่างเปล่า

ดวงตาคู่คมกวาดสายตามองไปรอบๆ บริเวณห้องเพื่อหาใครบางคน แต่กลับพบว่าเธอได้หนีหายออกไปแล้ว จะเหลือก็แต่เสื้อผ้าที่ขาดหลุดลุ่ยที่ร่างบางทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า เขาหยิบมวนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

“คิดว่าฉันจะยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ งั้นเหรอ” ริมฝีปากหนาแสยะยิ้มมุมปาก พร้อมหยิบเสื้อของเธอที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาดอมดม

“บอกเลยว่าไม่มีวัน!”