เมียหมอ 14

“หมอภีมคะ หมอภีม!”

“ครับ?” หมอหนุ่มหันไปตามเสียงเรียก ในขณะที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย

“ขวัญเห็นหมอนั่งเหม่อตั้งนานแล้ว เป็นอะไรไปคะ?” ขวัญใจถามด้วยความอยากรู้ เมื่อเห็นว่าหมอหนุ่มเอาแต่นั่งจ้องมองอะไรสักอย่างอยู่หลายนาที

“เปล่า ผมไม่ได้เป็นอะไร?” ภีรวัฒน์ตอบด้วยความเบื่อหน่าย ถ้าแม่ไม่จัดแจงให้พาเธอมาทานข้าวที่นี่ เขาคงไม่เสียเวลามาเป็นแน่

“อาหารไม่ถูกปากเหรอคะ ทำไมถึงไม่ค่อยทาน”

“ผมไม่ค่อยหิวน่ะ”

“ผู้หญิงคนนั้นที่เดินผ่านไป ดูหน้าคุ้นๆ จังเลยนะคะ เหมือนขวัญจะเคยเห็นที่โรงพยาบาล”

ภีรวัฒน์หยุดนิ่งไปชั่วครู่ พลางมองตามเมื่อได้ยินในสิ่งที่ขวัญใจบอก ก่อนจะเห็นว่าเป็นอันนาที่เพิ่งเดินผ่านหน้าไป โดยที่เธอไม่ทันได้สังเกตเห็นเขาที่นั่งอยู่ร้านอาหารใกล้ๆ กัน

“ผมนึกได้ว่ามีธุระแถวนี้ คุณนั่งแท็กซี่กลับเองได้ใช่ไหม?”

“เอ่อ…”

“นี่เป็นเงินค่าอาหารและค่ารถ ผมขอตัวก่อน” ภีรวัฒน์หยิบเงินค่าอาหารวางลงบนโต๊ะอย่างเร่งรีบ ก่อนจะเดินออกจากร้านอาหารโดยที่ขวัญใจยังไม่ได้ตอบหรือพูดอะไร

ฉันเดินออกจากห้างสรรพสินค้าแล้วตรงมายังป้ายรถเมล์เพื่อรอโบกแท็กซี่กลับคอนโด ระหว่างที่ยืนรอรถก็รู้สึกเหมือนถูกจ้องมองตลอดเวลา ทั้งๆ ที่ไม่มีใคร บางทีฉันอาจจะคิดมากไปเลยระแวงไปเอง

ครืด~ ครืด~ โทรศัพท์แผดเสียงร้องดังขึ้นเมื่อมีสายเรียกเข้า ก่อนจะเห็นว่าคนที่โทรมาคือไอริน น้องสาวแท้ๆ ของฉันเอง

“ว่าไงยัยไอ”

(ตอนนี้พี่อันอยู่ไหน?)

“พี่ออกมาทำธุระข้างนอก ไอมีอะไรหรือเปล่า?”

(ตอนนี้ไอมาถึงคอนโดของพี่แล้วนะ แต่ทำไมไม่มีใครอยู่)

“ตายจริง! แกมาตอนไหนทำไมไม่บอกพี่ก่อน” ฉันพูดด้วยความตกใจ เพราะไอรินเพิ่งจะอายุสิบแปดมาหมาดๆ แล้วนั่งรถโดยสารมาจากต่างจังหวัดก็อันตรายจะตายไป ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ปล่อยน้องสาวตัวดีมาได้ยังไง

(กะว่าอยากมาเซอร์ไพรส์พี่น่ะ แต่ถูกเซอร์ไพรส์ซะเอง)

“รอพี่ที่ห้องนั่นแหละ เดี๋ยวจะรีบกลับไปหาเดี๋ยวนี้”

(ซื้อข้าวมาให้ด้วยนะ ไออยากกินอาหารเกาหลี)

“โอเค เดี๋ยวพี่ซื้อเข้าไปให้”

ฉันถอนหายใจออกมาด้วยความละเหี่ย เพราะน้องสาวตัวดีมักชอบสร้างความตื่นเต้นให้อยู่เรื่อย จะมาหาก็ควรบอกกันบ้าง

หลังจากที่วางสายจากน้องสาวก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่รถแท็กซี่ผ่านมาพอดี ไม่รอช้าฉันจึงรีบโบกรถในทันที

หมับ! แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาขึ้นรถ ร่างของฉันก็ลอยไปตามแรงเหวี่ยงจนเกือบจะล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น

“อ๊ะ!” ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บและตกใจ แล้วคนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องก็ไม่ใช่ใคร เขาคือหมอภีม คนที่ฉันอยากจะหนีหน้ามากที่สุด ไม่รู้ว่าเป็นเวรหรือกรรมอะไรให้ต้องมาเจอเขาที่นี่อีก

“ไอ้หมอเวร! จะตามมาทำไมอีก ปล่อย” ฉันสาดคำด่าใส่รัวๆ โดยไม่สนหน้าไหนทั้งนั้น เป็นหมอประสาอะไรชอบใช้แต่กำลังทำร้ายผู้หญิงตัวเล็กๆ อยู่เรื่อย

“ไปกับฉัน” มันพูดแค่นั้น ก่อนจะฉุดฉันให้เดินตามมายังลานจอดรถ โดยที่ฉันยังไม่ทันได้ตอบตกลงอะไรเลยด้วยซ้ำ

ปึก! ฉันเบ้หน้าออกมาเมื่อถูกเขาเหวี่ยงเข้ามาในรถอย่างแรง มันทั้งเจ็บทั้งจุก

“หมอจะพาฉันไปไหน?”

“…..” หมอเลือกที่จะไม่ตอบแล้วรีบเร่งเครื่องออกมาด้วยความเร็ว

“ฉันถามว่าจะพาฉันไปไหน!?” ฉันถามด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิมหลังจากที่เห็นว่าเขาเอาแต่เงียบไม่ยอมพูดอะไร

หมับ! เมื่อไม่ได้ยินคำตอบจากคนข้างๆ ฉันจึงเลือกที่จะใช้เล็บข่วนหน้าหล่อๆ ของหมอแรงๆ โทษฐานที่บังอาจมาลักพาตัวฉัน

“เป็นบ้าอะไรหยุดเดี๋ยวนี้!”

“หมอนั่นแหละหยุด จอดรถเลยนะ อันจะลง”

“นั่งนิ่งๆ แล้วหุบปากอย่างสร้างความวุ่นวาย ไม่งั้นฉันจะตัดเส้นประสาทให้เธอพิการเดี๋ยวนี้!”