8

หญิงสาวเดินมานั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานตัวเดียวกับพี่หมอแต่อยู่ฝั่งตรงข้าม หล่อนมองโปรแกรมเอ็กซ์เซลที่เปิดค้างอยู่เหมือนจะเป็นรายการเครื่องมือแพทย์ที่หล่อนไม่คุ้นเคยเลยสักอย่างเยอะแยะหลายร้อยรายการ

“ช่วยแยกรายการเครื่องมือแพทย์ที่ราคาหนึ่งแสนถึงห้าแสนให้หน่อยได้ไหมว่ามีมากน้อยแค่ไหน...อ่อเอาแบบที่อายุเกินสามปีด้วยนะ” พูดจบหมอหนุ่มก็จับจ้องใบหน้างดงามที่ไม่ได้มีท่าทีหนักอกหนักใจแม้แต่น้อยได้แต่ลงมือยุกยิกอยู่กับคีย์บอร์ดและหน้าจอ......เขารอลุ้นอยู่ว่าเรื่องพื้น ๆ สำหรับคนที่ใช้งานเอ็กซ์เซลได้คล่องแคล่วแบบนี้ยัยตัวยุ่งของเขาจะทำได้ไหมนะ

“เสร็จแล้วค่ะ” บุ้งกี๋ยิ้มแฉ่งพร้อมกับหันแล็ปท็อปกลับมาให้พี่หมอตรวจดูอย่างมั่นอกมั่นใจ..... หล่อนใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ นึกขอบคุณยัยอันนากับบุ้งกี๋ที่คอยเคี่ยวเข็ญเรื่องนี้สมัยที่เรียนอยู่ด้วยกันทั้งคู่มีน้ำใจแต่ไม่ยอมทำให้แต่จะสอนให้หล่อนทำมากกว่า......ส่วนตัวเองนั้นชอบอ่านแต่นิยายโรมานซ์ฝันหวานถึงขนาดศึกษาวิธีเลี้ยงเด็กเอาไว้เผื่อจะได้ใช้เลี้ยงลูกของหล่อนกับสุดหล่อตรงหน้า.....หญ้าอ่อนอยากโดนโคไม่แก่เคี้ยว หญิงสาวยิ้มซุกซนจ้องมองหมอทัพพ์ไม่วางตา....

“อืม...ใช้ได้” ชายหนุ่มขยับตัวเล็กน้อยเมื่อเห็นยัยเด็กแก่แดดนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หมอทัพพ์พยายามเก็บอาการ วางมาดในบทบาทของประธานบริหาร ให้โจทย์อีกหลายข้อครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อการทดสอบแต่เพื่อใช้เป็นข้อมูลคร่าว ๆ ในการตัดสินใจ เพราะในแง่ของธุรกิจแล้วแค่ไม่ก้าวไปข้างหน้าก็เท่ากับยอมอยู่ข้างหลังซึ่งนั่นไม่ใช่เจตนารมณ์ของเขา ชายหนุ่มต้องการพัฒนาโรงพยาบาลของตนเองให้เป็นองค์กรชั้นนำในแถบภูมิภาคนี้อีกทั้งยังมีแผนที่จะรองรับลูกค้าระดับวีไอพีจากต่างประเทศอีกด้วย

14.00 น.

เลขาไกรวิทย์แจ้งว่าจีรณามาถึงแล้ว ชายหนุ่มจึงสั่งให้เชิญหล่อนเข้ามาโดยให้บุ้งกี๋ย้ายมานั่งทำงานต่อตรงโต๊ะเล็ก ๆ ข้างหลังเขาเพราะยังไม่ได้เตรียมโต๊ะทำงานให้หล่อนซึ่งจะให้เจ้าตัวออกไปทำต่อข้างนอกก็ได้ แต่หมอทัพพ์กลับสบายใจที่จะให้หล่อนยังอยู่ในห้องขณะต้องคุยกับจีรณา

“สวัสดีค่ะพี่หมอ” เสียงทักทายหมอหนุ่มอย่างคนคุ้นเคยของจีรณาสาวสวยผู้มีความมั่นใจเกินร้อยอาจจะเป็นเพราะหล่อนเป็นลูกสาวคนเล็กของตระกูลใหญ่จึงมีแต่คนเอาใจจนเคยชิน เว้นก็แต่หมอทัพพ์คนนี้แหละที่เป็นความท้าทายเพราะเขาไม่เคยแสดงอาการหลงใหลกับความเป็นจีรณาสาวสวยรวยทรัพย์ แม้แต่นิดเดียว แล้วก็ต้องชะงักเมื่อหล่อนมองเลยไปด้านหลังแลเห็นเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มนั่งง่วนอยู่กับแล็ปท็อป หล่อนไม่น่าจะใช่พนักงานทั่วไป ไม่เช่นนั้นคนที่ถือตัวเข้าถึงยากอย่างหมอทัพพ์คงไม่ให้เข้าไปนั่งตรงนั้น

“สวัสดีครับคุณจีรณา” ถึงแม้หล่อนจะแสดงความสนิทสนมแค่ไหนแต่เขาก็สะดวกใจที่จะปฏิบัติกับหล่อนแบบนี้

“พาเด็กที่ไหนมาเล่นในห้องทำงานด้วยหรือคะ หรือว่าเป็นน้องสาวของพี่หมอดูสิน่าเอ็นดูเชียว” หล่อนพูดราวกับบุ้งกี๋เป็นเด็กตัวเล็ก ๆ น่ารัก

“ผู้ช่วยคนใหม่ของผมครับ...บุ้งกี๋รู้จักคุณจีรณาสิ” ชายหนุ่มแนะนำตามมารยาท

“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวกระพุ่มมือไหว้อีกฝ่ายที่อายุมากกว่าทั้งที่ไม่ค่อยจะถูกชะตากับผู้หญิงคนนี้สักเท่าไหร่ เสร็จแล้วหล่อนก็ทำเป็นสนใจกับงานตรงหน้า

“สวัสดีจ้ะ...ต๊าย.....พี่หมอเอาเด็กมัธยมมาเป็นผู้ช่วยเลยหรือคะ แล้วนี่ปิดเทอมหรือไงจ๊ะ” จีรณายังพล่ามไม่เลิก

“คุณจีรณามีธุระอะไรหรือเปล่าครับ” หมอทัพพ์ตัดบทเมื่อเห็นยัยตัวเล็กเริ่มจะเม้มปากอันเป็นท่าทางที่เจ้าตัวเริ่มไม่พอใจ

“คืออย่างนี้ค่ะ................คุณพ่อให้จีมาคุยกับพี่หมอเรื่องการขยายโรงพยาบาลน่ะค่ะท่านยินดีสนับสนุนหรือจะให้ร่วมทุนก็ได้นะคะ” จีรณาแปลงสารนิดหน่อย ความจริงเป็นหล่อนมากกว่าที่อยากเป็นหุ้นส่วนกับชายหนุ่มทั้งทางธุรกิจและหุ้นส่วนชีวิต