7

บุ้งกี๋รีบลุกขึ้นนั่งอย่างอาย ๆ เมื่อได้ยินเสียงเรียกของพี่หมอ วันแรกก็มานอนหลับในที่ทำงานเป็นเด็ก ๆ ไปได้ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อคืนนอนคิดฟุ้งซ่านทั้งคืนคงไม่เป็นแบบนี้แน่......น่าอายชะมัด

“ขอโทษค่ะพี่หมอ”

“ขอโทษ?” หมอหนุ่มขมวดคิ้ว สงสัยว่าหล่อนขอโทษเรื่องอะไร..และใบหน้าของคนที่มีวาระซ่อนเร้นก็เริ่มแดงอย่างมีพิรุธ

“ก็ที่บุ้งกี๋หลับในที่ทำงานไงคะ ไม่รู้จะโดนไล่ออกตั้งแต่วันแรกหรือเปล่าเนี่ย”

“อืม...ช่างมันเถอะ” หมอหนุ่มแอบพรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่หล่อนไม่รู้เรื่องที่โดนแอบมองแถมคนมองยังคิดไม่ซื่ออีกต่างหาก

“เอ๊ะ พี่หมอไม่สบายหรือเปล่าคะหน้าแดงเชียวค่ะ” ไม่พูดเปล่าสาวเจ้ายังก้าวเท้าเข้าไปหาเรือนร่างผึ่งผายที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานพลางยกหลังมือขึ้นอังหน้าผาก ด้วยความเป็นห่วงจนลืมเสียสนิทว่าผู้ชายคนนี้เขาเป็นหมอ

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกน่า” หมอทัพพ์เบี่ยงหนีมือนุ่ม ๆ ไหนยังจะกลิ่นหอมของกุหลาบอ่อน ๆ ผสมกับเนื้อสาวยิ่งพาลจะทำให้เขาจับไข้จริง ๆ ล่ะทีนี้

“เดี๋ยวสิคะพี่หมอ...อุ้ย..ว้ายยยยยยยย......”

เพราะบุ้งกี๋ตามตื้อที่จะตรวจอาการเขาให้แน่ใจพอร่างสูงเบี่ยงหลบจึงทำให้เสียหลักนอนพาดไปบนตักจึงได้พยายามจะลุกขึ้นมือเจ้ากรรมก็ดันไปจับถูกสิ่งแปลกปลอมเข้าอีกขณะที่กำลังกระอึกกระอักกันอยู่นั้น ประตูห้องทำงานก็เปิดผัวะเข้ามาทำให้ภาพอันชวนคิดปรากฏแก่สายตาของเลขาหนุ่มจนยืนตะลึงแข็งค้าง.....

“เอ่อ...บุ้งกี๋ลุกขึ้นดี ๆ” หมอหนุ่มดันร่างเล็กออกจากตัก เพราะยัยตัวแสบอาจจะช็อกไปแล้วก็ได้เมื่อมือนุ่มนิ่มของเจ้าหล่อนตะครุบจับหลักฐานได้คาหนังคาเขา

“เอ่อ...ผมออกไปรอข้างนอกก่อนดีกว่าครับ” ไกรวิทย์เคาะประตูแล้วแต่เพราะทั้งคู่กำลังนัวเนียจึงไม่ได้ยิน....ไม่น่าเชื่อว่าท่านประธานจะมีมุมนี้ด้วย

“ไม่ต้อง มันเป็นแค่อุบัติเหตุ” หมอทัพพ์หลุดมาดผู้บริหารหนุ่มผู้เคร่งครัด เขาร้อนตัวรีบอธิบายเหตุผลกับเลขาหนุ่มด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ

“เอ่อ บุ้งกี๋ขอโทษค่ะ”

“อืม...ไม่มีกระดูกหรือไงเรา” หมอทัพพ์ต่อว่าไม่จริงจังนักแก้เก้อเสียมากกว่า หลังจากเห็นหล่อนยืนได้มั่นคงแล้ว..... แต่ที่น่าโมโหก็ตรงที่ยัยตัวยุ่งกางฝ่ามือเช็ดกับกระโปรงตัวเองต่อหน้าเขานี่สิ รังเกียจเจ้าทัพพ์น้อยของเขาขนาดนี้เชียวหรือแม่คุณ....

“มีอะไรหรือวิทย์” ชายหนุ่มหันมาถามเลขาหนุ่มเสียงขรึม

“คุณจีรณามาขอพบบ่ายนี้ครับ” ไกรวิทย์หมายถึงดีเทลยาสาวสวยที่เป็นถึงลูกสาวเจ้าของบริษัททุกครั้งที่หล่อนมาติดต่อจะขอพบท่านประธานโดยตรง แต่ก็ได้ส่วนลดพิเศษกว่าที่อื่นด้วยทุกครั้ง

“ผมไม่ว่าง ให้เธอคุยกับฝ่ายจัดซื้อก็แล้วกัน”

“แต่ว่า.....คุณจีรณาจะคุยแต่กับท่านประธานเท่านั้นนะครับ” ไกรวิทย์แย้งเบา ๆ

“อืม.....งั้นก็นัดบ่ายสองก็แล้วกัน” หมอทัพพ์ก็ไม่รู้จะบ่ายเบี่ยงไปทำไมเหมือนกัน รู้แต่ว่าวันนี้เขาไม่พร้อมจะคุยธุรกิจใด ๆ กับใครรู้สึกว่าตัวเองฟุ้งซ่านพิกล

บุ้งกี๋หลบมุมไปนั่งเก้าอี้ตัวในสุด ก้มหน้างุดอยู่กับสมาร์ทโฟน เพราะไม่อยากสู้หน้ากับใครเลย......ยังตกใจไม่หายความรู้สึกในอุ้งมือเหมือนยังมีสิ่งนั้นของพี่หมออยู่เลย...บ้าจริง....ทะลึ่งเกินไปแล้วนะยัยบุ้งกี๋....หญิงสาวเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวแล้วก็ต้องเรียกสติโดยไวเมื่อไกรวิทย์ออกไปแล้วหล่อนจึงเริ่มจดจ่ออยู่กับงานแทนไม่อยากให้ผู้ชายในฝันมองหล่อนเป็นเด็กไม่ได้เรื่อง

“พี่หมอจะให้บุ้งกี๋ช่วยทำอะไรหรือคะ”

“อยากทำอะไรล่ะ” ชายหนุ่มถามอย่างใจดี เขาไม่ได้ต้องการให้ใครมาช่วยงาน เพราะทุกวันนี้งานของเขาก็อยู่ตัวแล้วแต่ไม่อยากทิ้งให้หล่อนอยู่คนเดียวว่าง ๆ เดี๋ยวจะหาเรื่องใส่ตัวเปล่า ๆ

“ไม่รู้สิคะ คงต้องลองก่อน”

“งั้นเอานี่ไปลอง” หมอทัพพ์หันเจ้าแล็ปท็อปที่เปิดค้างอยู่มาให้สิ่งนี้น่าจะวัดความสามารถของหล่อนได้ดี