22

บะ......บร้า.....ไปแล้ว เล่นขอกันซึ่ง ๆ หน้า ใครจะกล้าตอบกันเล่า...หญิงสาวได้แต่คร่ำครวญอยู่ในใจ หลุบตามองช่วงคอบ่าไหล่ของเขาอย่างเขินอาย.....บุ้งกี่หลับตาปี๋หนีแววตาร้ายกาจไปดื้อ ๆ ...ฮึ...จะทำอะไรก็ทำเลยเหอะ....พี่หมอขา.......เค้ากลัวจนขนลุกไปหมดแล้ว....ฮือ ๆ ๆ .......

“อื้อ......” บุ้งกี๋สะดุ้งไปเล็กน้อย ที่จมูกกับปากร้อน ๆ นาบลงไปตามลำคอขาวผ่อง ลมหายใจร้อน ๆ ทำให้หล่อนพลิกหนีทั้งที่ไม่ตั้งใจ....ก็แบบนี้ใครจะอยู่เฉยได้ที่ไหนก็ดิ้นยึกยือเป็นไส้เดือนกิ้งกือไปเท่านั้นเอง…..ยังก่อนดีกว่ามั้ง เสียงคัดค้านในหัวไม่ให้ปล่อยเนื้อปล่อยตัวง่ายเกินไป

“ไม่ได้เหรอ” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาถาม

“ปะ.....เปล่าค่ะ......พี่หมออ่ะ” บุ้งกี๋ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอ ก่อนที่ร่างหนาจะลงไปนอนข้าง ๆ รั้งเรือนร่างอรชรเข้าไปกอดแทนหมอน ท่ามกลางหัวใจเต้นกระหน่ำแยกไม่ออกว่าของใครเป็นของใคร........

ห้องทำงานท่านประธาน

บุ้งยิ้มหน้าบานกลับเข้ามาในห้องทำงานพร้อมกับแก้วเครื่องดื่มจากร้านโปรด หลังจากเสิร์ฟกาแฟดำร้อน ๆ ให้พี่หมอแล้ว หล่อนก็มักจะลงไปหาเพื่อน...หนุ่มคิมที่เปรียบเสมือนบาริสต้าส่วนตัวของหล่อนไปแล้ว

หมอทัพพ์เงยหน้าขึ้นมองคู่หมั้นสาวด้วยสายตาเรียบนิ่ง สร้างความกดดันเล็ก ๆ ให้เกิดขึ้นภายในห้อง......จนกระทั่งผู้มาใหม่เหลียวหน้าเหลียวหลังล่อกแล่ก

“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่หมอ” บุ้งกี๋เอ่ยถามอย่างสงสัย ไม่เข้าใจท่าทีที่ทำราวกับว่าหล่อนไปทำผิดคิดร้ายมาอย่างนั้นแหละ

“คิดว่ามีหรือเปล่าล่ะ”

เอ๊า !!......จะรู้ไหมเล่าก็บอกมาสิ.......อะไรของเขาเนี่ยไม่อยู่แป๊บเดียว .......ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้......หญิงสาวได้แต่คิดยังไม่กล้าพูดออกไปขอดูทิศทางลมก่อนก็แล้วกัน.......

“ฮึ.....” ชายหนุ่มส่ายหน้าท่าทางไม่พอใจก่อนจะก้มหน้าอ่านเอกสารบนโต๊ะต่อไป ทิ้งให้คนโดนเมินยืนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก

“พี่หมอ...มีอะไรก็พูดมาสิคะ บุ้งกี๋จะรู้ไหมล่ะว่าอารมณ์เสียเรื่องอะไร” หญิงสาวไม่ยอมให้จบแบบค้างคา เขาทำเหมือนหล่อนเป็นคนผิด แล้วก็ไม่ยอมพูดจาให้รู้เรื่อง....บุ้งกี๋เริ่มเคืองขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกัน จึงก้าวเดินอาด ๆ เข้าไปแย่งเอกสารในมือเขาออกมาก่อนจะยืนจ้องหน้ากดดันกลับไปบ้าง……

“บุ้งกี๋ อย่างอแง”

“ใครกันแน่คะที่งอแง.....”

“บุ้งกี๋...” หมอหนุ่มปรามเสียงดุ

พอเห็นเขาทำหน้าดุจริงจัง หล่อนก็หน้าเสีย ความกล้ากลับกลายเป็นความน้อยใจ หล่อนผิดอะไรทำไมต้องดุกันด้วย

“ทำไมคะ บุ้งกี๋ผิดอะไร หรือว่าเบื่อกันแล้ว....ใช่สิ บุ้งกี๋มันเด็กไม่ได้เรื่อง...ฮึก.....ไม่อวบ ไม่อึ๋มเหมือนผู้หญิงที่พี่หมอ....ชะ...ชอบ....ถึงได้หาเรื่องถอนหมั้นเค้าล่ะสิ..ฮือ ๆ ๆ...” จู่ ๆ น้ำตาก็รื้นขึ้นมาด้วยความน้อยใจ และยิ่งพูดออกไปมันก็ยิ่งหลั่งรินออกมาไม่ขาดสาย......หล่อนคงไม่เร้าใจจริง ๆ นั่นแหละ เมื่อคืนเขาถึงได้นิ่งเฉย...ฮือ ๆ ๆ ...ไม่น่าเข้าไปนอนบนเตียงเขาเลยเหมือนไปเสนอถึงที่แต่เขาก็ยังเมิน.....กลายเป็นผู้หญิงไร้ค่าหน้าด้านไปแล้วยัยบุ้งกี๋....ฮือ ๆ ๆ หมดกัน.....ชีวิตฉันหมดแล้ว...หญิงสาวคงจะคิดฟุ้งซ่านไปอีกนานหากไม่โดนรั้งลงไปนั่งบนตักกว้างเสียก่อน

“คิดอะไรเลอะเทอะ” มือขาวสะอาดช่วยปาดน้ำตาออกอย่างเบามือ

บุ้งกี๋เม้มปากแน่น เป็นเขาที่เริ่มก่อนแต่สุดท้ายก็หาว่าหล่อนคิดเลอะเทอะ เด็กกว่าแล้วไง ทำอะไรก็ผิดไปหมดงั้นเหรอ…ตัวเองต่างหากที่ไม่มีเหตุผล

“อืม...ไม่สวยจริง ๆ ด้วย”

“พี่หมออ่ะ...บุ้งกี๋กำลังโกรธนะคะ” หญิงสาวมองเจ้าของตักตาคว่ำ.....รู้ว่าเขาแกล้งแต่ของมันขึ้น.....

“ตกลงว่าโกรธเรื่องที่เมื่อคืนฉันไม่ทำอะไรงั้นเหรอ.......โอเคเข้าใจแล้ว” หมอหนุ่มกลั้นขำ.....เด็กหนอเด็ก.....

“ฮึ...พูดน่าเกลียด” บุ้งกี๋ดิ้นลงจากตัก เดินกระฟัดกระเฟียดกลับไปที่โต๊ะของตัวเองลืมเรื่องที่ทำให้น้อยอกน้อยใจปล่อยให้คาใจอยู่อย่างนั้น....คนบ้าพูดออกมาได้...ฮึ่ย.....