21

“พี่หมอ !...” หญิงสาวระบายลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อคนที่เปิดประตูเข้ามาไม่ใช่ใครที่ไหน...แต่เอ๊ะ....ยังไม่ถึงกำหนดกลับนี่นา

“บุ้งกี๋ มานอนทำอะไรในห้องนี้” ทีแรกที่เปิดประตูเข้ามา หมอทัพพ์ตกใจไม่ใช่น้อย เมื่อเห็นสาวผมยาวสยายนอนคอยอยู่บนเตียง.....นึกว่าผีต้นเสาหรือผีเย้าผีเรือนเล่นงานเข้าให้แล้ว.....

“เอ่อ...บุ้งกี๋คิดว่าพี่หมอยังไม่กลับเสียอีก.....ไหนว่าจะไปสองสามวันไงคะ” ท่าทางเลิ่กลั่กกับท่านั่งหัวหูชี้ฟูที่พอจะเป็นเครื่องยืนยันได้ว่า หญิงสาวตรงหน้าไม่ได้มีเจตนาเข้ามาอ่อยเขาแต่อย่างใดและเขาเองก็กลับก่อนที่กำหนดเอาไว้...

“แล้วไง ฉันจะกลับหรือไม่กลับแล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่เธอต้องมานอนในห้องนี้ด้วย” ชายหนุ่มแสร้งถามเสียงขรึมตีสีหน้าเรียบเฉย ทั้งที่แอบดีใจอยู่เงียบ ๆ

“บุ้งกี๋เอ่อ....คือว่า....บุ้งกี๋นอนไม่หลับค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงอุบอิบพลางก้มหน้างุด ไม่กล้าสบนัยน์ตาร้อนแรงแปลก ๆ ของเขา...แค่นี้ทำเป็นขี้หวงไปได้….

“หึหึ.....” ชายหนุ่มสืบเท้าเข้ามาหาก่อนจะทิ้งตัวลงมานอนบนเตียงทั้งที่ยังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยซ้ำ

“งั้นบุ้งกี๋กลับห้องก่อนนะคะ”

“กลับไปแล้วจะนอนหลับเหรออยู่ที่นี่แหละ ...ถ้าหายง่วงแล้วไปรื้อกระเป๋าให้หน่อยสิ” เขาไม่ได้รั้งตัวหล่อนไว้ แต่เอ่ยปากไหว้วานในสิ่งที่หล่อนไม่มีทางปฏิเสธ

“เอ่อ...ค่ะ” หญิงสาวรับคำอย่างงุนงง แต่ก็ยอมเดินไปที่กระเป๋าเดินทางที่เขาวางแอบไว้ข้างตู้…ส่วนพี่หมอก็ลุกขึ้นคว้าผ้าเช็ดตัวและเดินหายเข้าห้องน้ำไป

ในกระเป๋าก็ไม่มีอะไรมากชุดที่ใช้แล้วพับแยกอยู่ในซองต่างหาก ดูเหมือนว่าเขาจะเตรียมชุดไปอยู่หลายวันเพราะยังเหลือเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ใช้อีกหลายชุด...สงสัยเสร็จธุระเร็วกว่าที่คิด...หญิงสาวหยิบจับเสื้อผ้าออกมาจนกระทั่งเห็นถุงก้นกระเป๋าระบุว่ามาจากห้องเสื้อดัง บุ้งกี๋อดใจไม่ไหวหล่อนจึงถือวิสาสะเปิดออกดู ก่อนจะทำตาโตเมื่อเห็นของในถุง...นี่มัน......โอว....

“ชอบไหม”

บุ้งกี๋สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงทุ้มดังขึ้นใกล้ ๆ นี่เอง ไม่รู้ว่าพี่หมอย่องเข้ามายืนข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่

“ขะ...ของใครหรือคะ”

“ฉันคงไม่ซื้อมาใส่เองหรอกมั้ง”

บุ้งกี๋ก้มมองชุดนอนผ้าลูกไม้ชั้นดีแต่ไม่มีซับใน มันก็ดูน่าจะใส่สบายอยู่หรอกถ้าไม่ติดตรงที่เนื้อผ้าบางจ๋อยสีขาว แทบจะไม่ได้ปิดบังอะไรได้เลย ไหนจะจีสตริงผ้าลูกไม้ตัวจิ๋วเข้าชุดกันนี่อีก...พี่หมอบ้าไปแล้ว....บุ้งกี๋หน้าร้อนผ่าว แก้มอิ่มแดงปลั่งขึ้นมาอย่างบังคับไม่ได้ หญิงสาวเอียงอายจนต้องก้มหน้าลงไปอีกครั้ง

“เอ้า ! อุตส่าห์ซื้อมาให้จะไม่ลองใส่ให้ดูหน่อยเหรอ” ชายหนุ่มกลั้นยิ้ม ถ้าหากไม่เข้ามาเจอเจ้าหล่อนในห้องนี้เขาก็คงยังเก็บมันไว้......ความจริงเขาตั้งใจจะซื้อส่งไปให้ไอ้เพื่อนรักขำ ๆ แทนของขวัญเนื่องในโอกาสที่มันมีเมียแบบงุบงิบไม่บอกใคร

“พี่หมออยากดูจริง ๆ เหรอคะ” บุ้งกี๋ลุกขึ้นยืนพร้อมกับหยิบชุดนอนเจ้าปัญหาขึ้นมาด้วย สีหน้าหล่อนดูยุ่งยากใจ มองสิ่งที่อยู่ในมือกับใบหน้าคนซื้อมาให้ราวกับกำลังตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต

“ไม่กล้า?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วท้าทาย อยากรู้เหมือนกันว่ายัยตัวยุ่งจะจัดการยังไง

“ทำไมจะไม่กล้า แต่ขอซักก่อน....” บุ้งก็โบกชุดในมือก่อนจะวิ่งปรู๊ดออกไปแต่ก็ไม่ไวพอที่จะรอดพ้นมือใหญ่ที่คว้าคอเสื้อเอาไว้ได้อย่างหวุดหวิด

“มานี่เลย....” วงแขนแกร่งตวัดรัดเอวคอดพาไปปล่อยไว้บนเตียงนอนก่อนจะตามลงไปกอดเอาไว้ไม่ให้หนี

“พี่หมออ่ะ...ปล่อยก่อนสิคะ บุ้งกี๋จะเอาชุดไปซักก่อนไงคะ”

“ไม่ต้องมาแกล้งงง...ซักตอนนี้เมื่อไหร่จะได้นอน” เสียงกระซิบแหบพร่าเพราะคนพูดกำลังซุกไซ้ดอมดมอยู่แถวซอกคอและดูท่าว่าจะไม่พอแค่นั้น

“อื้อ......บุ้งกี๋จะกลับห้องแล้ว.....พี่หมอปล่อยค่ะ”

“หนวกหู...นอน ๆ ไปเถอะน่า ง่วงจะตายชัก” คนตัวโตกว่าเอ็ดเบา ๆ ก่อนจะฝังจมูกนิ่ง ๆ และกำลังสะกดกลั้นอารมณ์อย่างที่สุด

บุ้งกี๋นอนตัวแข็ง....ถามว่ากลัวไหม บอกเลยว่าไม่....ฮือ ๆ ๆ ...แต่ ๆ ๆ มันยังไม่ได้เตรียมใจนี่นา......

หญิงสาวนอนใจเต้นโครมครามลุ้นว่าพี่หมอจะไปต่อหรือพอแค่นี้.....แต่จู่ ๆ คนที่คิดว่าสงบนิ่งไปแล้วกลับพลิกตัวขึ้นมาทาบทับอย่างเต็มตัว

“ขอได้ไหม” เสียงนุ่มทุ้มดังออกจากปากของคนที่จ้องหน้าตาเชื่อม