17

หญิงสาวฮึดขึ้นมารีบเร่งลงมือทำงานที่ได้รับมอบหมายจนตกบ่ายทุกอย่างก็เสร็จ เรียบร้อยถึงเวลาที่หล่อนจะเศร้าต่อได้แล้ว เวลานี้บุ้งกี๋ต้องการการปลอบใจจากเพื่อนเหมือนทุกครั้งที่หัวใจแฟบ ๆ ของหล่อนจะกลับมาพองฟูอีกครั้งหลังจากหล่อนได้เล่าความในใจให้เพื่อนได้รับรู้......บุ้งกี๋ตัดสินใจวิดีโอคอลกับข้าวหอมซึ่งรับโทรศัพท์ของหล่อนอย่างรวดเร็วผิดกับทุกครั้ง

[ว่าไงจ๊ะยัยบุ้งกี๋ โทรมาชวนเพื่อนไปงานแต่งหรือไงจ๊ะ] ข้าวหอมแกล้งแซวเพราะเมื่อวันก่อนหล่อนเพิ่งรู้เรื่องที่เพื่อนถูกรวบรัดหมั้นหมายกับชายในฝันซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็คือผู้ปกครองหนุ่มหรือหมอทัพพ์นั่นเอง

[ยัยข้าว....ฉัน...ฮือออออ......] บุ้งกี๋พอได้ยินเสียงเพื่อนก็กลั้นความเสียอกเสียใจเอาไว้ไม่ไหวอยากจะกอดเพื่อนร้องไห้เหมือนเคยก็ทำไม่ได้....หล่อนปล่อยโฮออกมาอย่างไม่ต้องอายใครเพราะอยู่คนเดียวภายในห้อง

[...บุ้งกี๋แกเป็นอะไร...โอ๋ ๆ ๆ ....ไม่ร้องนะไม่ร้อง]

[พี่หมอ....ฮึก...พี่หมอ....] บุ้งกี๋กลั้นสะอื้นไม่ไหว พูดออกมาไม่เป็นคำ

[พี่หมอแกเป็นอะไร...ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ เล่า]

[พี่หมอเขามีเมียอยู่แล้ว....ฮือออออ.....]

[ห๊ะ....มีเมียแล้ว แต่หมั้นกับแกนี่นะ] ข้าวหอมเริ่มอารมณ์ขึ้นที่เพื่อนหล่อนโดนเอาเปรียบ

[เออ....มิหนำซ้ำเมียเขาก็ท้องอยู่ด้วยอ่ะ....ฉันจะทำยังไงดี.....ยัยข้าวช่วยฉันด้วย] หญิงสาวร้องไห้ฟูมฟายหล่อนไม่เคยเตรียมใจพบกับความผิดหวังในกรณีนี้มาก่อนเท่าที่ทนเงียบมาได้ตั้งหลายชั่วโมงก็นับว่าเก่งมากแล้ว

[เดี๋ยวนะ....แกถามพี่หมอเขาแล้วหรือยัง] ข้าวหอมฉุกคิดก่อนที่เรื่องราวจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ เพราะคนดี ๆ ที่ไหนจะทำแบบนี้ทั้งที่ไม่มีความจำเป็นเลยสักนิด ถ้าจะว่าเขาหาโอกาสเอาเปรียบบุ้งกี๋ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงทำไปนานแล้ว... ]

[ยัง.....เขาต้องมาอธิบายกับฉันสิ...แต่นี่ไม่พูดถึงเลยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น]

[เฮ้อ !.....สรุปว่าพี่หมอของแกเขารู้หรือเปล่าว่าแกรู้มาแบบนี้] เรื่องชักจะเข้าเค้า หล่อนรู้ว่าเพื่อนขี้งอนแล้วก็ชอบคิดไปเองหลายครั้งคนที่เป็นต้นเหตุยังไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ

[ไม่รู้เหมือนกัน...แต่ยังไงพี่หมอก็ต้องรู้ตัวสิว่ามีลูกมีเมียแล้วไม่ควรมาล้อเล่นกับความรู้สึกของฉัน ทำให้พนักงานของเขาเอาฉันไปนินทากันสนุกปากอ่ะ]

[บุ้งกี๋....ฉันขอสั่งให้แกหยุดมโนแล้วหันไปถามกับพี่หมอตรง ๆ ...แค่นี้นะ] ข้าวหอมตัดการติดต่อทันทีที่เห็นผู้ชายหน้าตาคุ้น ๆ แต่หล่อนนึกไม่ออกว่าเจอที่ไหน เข้ามายืนอยู่ข้างหลังเพื่อนซึ่งน่าจะใช่พี่หมอของยัยบุ้งกี๋แน่ ๆ และก็คงรู้เรื่องจากบทสนทนาเมื่อสักครู่แล้วจึงปล่อยให้เพื่อนได้เคลียร์กันเอง

[ข้าวหอม...เดี๋ยวสิ...แกอย่าเพิ่งไป]

“มีอะไรก็ถามมา อย่างที่เพื่อนบอกนั่นแหละ”

“พี่หมอ !...ฮึ ….” หญิงสาวสะบัดหน้าไปอีกทางอย่างแง่งอน

“ว่าไง...ร้องไห้ฟ้องเพื่อนเรื่องอะไร” ชายหนุ่มถามเสียงนุ่ม พร้อมกับนั่งคุกเข่าหน้าเก้าอี้ที่ยัยเด็กแสนงอนนั่งอยู่พลางใช้นิ้วเรียวขาวสะอาดปาดน้ำตาบนแก้มออกอย่างนุ่มนวล

“พี่หมอรู้อยู่แก่ใจดีนี่คะ ยังจะมาถามอีกทำไม” ทั้งคำพูดและแววตาแสดงออกชัดถึงการตัดพ้อต่อว่า แม้ไม่ได้พูดออกมาแต่กิริยานั้นแทนความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลในเวลานี้

“ก็เรื่องอะไรล่ะ ในใจฉันมีตั้งหลายเรื่อง......หืม.....” อยากจะดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดแต่ก็กลัวจะพูดกันไม่รู้เรื่องเพราะเขารู้ว่ายัยเด็กแสบแท้จริงแล้วอ่อนไหวเพียงใดเขาจึงทำได้เพียงจับมือบางที่วางอยู่บนตักขึ้นมาบีบเบา ๆ

“พี่หมอมีเมียแล้ว.......แถมยังกำลังท้องอีกต่างหาก” น้ำเสียงแสดงความห่างเหินเย็นชาพร้อมกับดึงมือออกจากการเกาะกุมอย่างแง่งอน