16

“เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับคุณผู้หญิง....สมูทตี้เพื่อสุขภาพสักแก้วไหมครับ คุ๊กกี้แคลอรี่ต่ำเราก็มีนะครับ” คิมเสนออย่างรู้ใจ...ก็เพราะคุณเธอจะห่วงใยสุขภาพเป็นพิเศษ โดยเฉพาะการรักษาหุ่นเซ็กซี่ขยี้ใจเอาไว้ได้อย่างยาวนาน

“ไม่อ่ะ.......อืม... เอาคุกกี้ใส่กล่องมาก็แล้วกัน”

คิมยิ้มก่อนจะหันไปสั่งพนักงานและกลับมานั่งคุยกับพี่สาวอย่างเป็นงานเป็นการ

“แกรู้จักนังเด็กนั่นเหรอ”

“เด็กไหน.....” ชายหนุ่มงงกับคำถามที่พุ่งขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

“ก็ใครล่ะที่คุยกับแกก่อนที่ฉันจะเข้ามาเนี่ย”

“คุณบุ้งกี๋น่ะเหรอ”

“เฮอะ !....”

“มีอะไรหรือเปล่าครับพี่จี”

“ฉันจะเตือนแกอย่าได้คิดจริงจังพานังเด็กนั่นมาร่วมวงศาคณาญาติเชียวฉันไม่รับเด็ดขาด.....แต่ถ้าคิดเล่น ๆ ฉันสนับสนุน” จีรณาหวังยืมมือน้องชายกำจัดศัตรูหัวใจ

“หืม......ผมงงไปหมดแล้วครับพี่จี”

“ก็ฉันสงสารมัน เป็นของเล่นให้พี่หมออยู่นานสองนานคงจะใกล้โดนเขี่ยทิ้งแล้วล่ะมั้ง” น้ำเสียงและท่าทางของหล่อนขัดกับสิ่งที่พูดออกมาอย่างสิ้นเชิง

คิมฟังแล้วเจ็บแปลบ ถึงจะไม่เชื่อทั้งหมดแต่หลายเหตุการณ์ก็ทำให้อดคิดไม่ได้แต่ทุกอย่างก็เก็บซ่อนไว้ภายในใจอย่างมิดชิด

“พี่จีไม่ควรไปว่าเธออย่างนั้นนะครับ” ชายหนุ่มบอกเสียงขุ่น เขาไม่ได้คิดรังเกียจหล่อนสักนิด

“ทำไมฉันจะว่าไม่ได้...แค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับคนที่มันบังอาจแย่งแฟนฉันอย่างหน้าด้าน ๆ” จีรณาแสดงอาการชิงชังอย่างเห็นได้ชัด

“แฟน ?”

“ใช่...หมอทัพพ์น่ะแฟนฉัน แต่ฉันบอกเลิกเขาไปแล้วล่ะ...ไม่ชอบคนกินไม่เลือก” เพราะต้องรักษาหน้าตัวเอง จีรณาจึงปั้นเรื่องให้สมจริง

“อืม...เท่าที่รู้หมอทัพพ์นี่โสดไม่ใช่หรือครับ” คิมพยายามตั้งคำถามอย่างไว้หน้าญาติสาวที่สุดแล้ว ทำไมเขาจะไม่รู้ไม่เห็นว่าหล่อนเทียวไปเทียวมาที่นี่ด้วยจุดประสงค์ใด.....

“ฮึ...แกจะไปรู้อะไร...ฉันมาเตือนแกแค่นี้แหละ ไปล่ะ” จีรณาถือกล่องขนมแล้วลุกออกไปเลยก่อนที่จะถูกจับโป๊ะให้เสียหน้า........

ณ ห้องทำงานชั้นบนสุด

บุ้งกี๋กลับเข้ามาในห้องทำงานหล่อนทิ้งตัวลงนั่งอย่างโกรธ ๆ ไม่พูดไม่จาถึงแม้เจ้าของห้องจะเดินตามเข้ามาติด ๆ ทั้งที่ความจริงหล่อนน่าจะเอ่ยปากไถ่ถามของานเขาทำในฐานะผู้ช่วย แต่หญิงสาวก็ไม่ทำ........พี่หมอต่างหากที่ควรจะอธิบายเรื่องซุกเมียท้องโตเอาไว้ทำไมต้องปิดบังกันด้วย.....หญิงสาวนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดลืมไปว่าหล่อนเองยังไม่ได้ถามเขานี่หว่า...เออน่ะพี่หมอก็ต้องรู้เองบ้างสิ……นอกจากหงุดหงิดแล้วยังฟุ้งซ่านนั่งทะเลาะกับตัวเองอีกต่างหาก

“เอาแฟ้มนี้ไปดูให้หน่อย”

หมอทัพพ์สั่งทั้งที่ไม่เงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารตรงหน้า...เขายื่นแฟ้มที่ว่าวางเอาไว้ตรงมุมโต๊ะ บุ้งกี๋เดินเข้าไปหยิบมาเห็นว่ามีรายละเอียดเขียนแปะเอาไว้ด้านหน้าจึงไม่จำเป็นต้องเอ่ยถามรายละเอียด.....ในเมื่อเขาทำเหมือนหล่อนไม่มีตัวตนจึงได้แต่ถอนหายใจและถอยกลับมาทำงานอย่างหงอย ๆ ........

“จะให้ผมเลื่อนนัดออกไปก่อนไหมครับ” ไกรวิทย์เอ่ยถามคนเป็นนายขณะที่หอบแฟ้มเอกสารเข้ามาให้เซ็นต์ เลขาหนุ่มลอบมองหน้าของผู้ช่วยสาวก็พอเดาได้ว่า หล่อนยังมีเรื่องค้างคาใจ ไม่รู้ว่าเจ้านายของเขารู้หรือเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้น.....แต่เขาเลือกที่จะวางเฉยหากพูดอะไรไปศัลยาคงเดือดร้อนแน่ ดีไม่ดีอาจจะถึงกับโดนไล่ออก....จึงได้แต่เอาใจช่วยคุณบุ้งกี๋อยู่เงียบ ๆ ดีกว่า

“ไม่ต้อง เสร็จพอดี” ท่านประธานหนุ่มวางมือปิดแฟ้มลงก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปพร้อมกับเลขาโดยไม่แม้แต่จะหันมองคนที่ก้มหน้าก้มตาซ่อนน้ำตาที่แทบจะหยดเต็ม ทีด้วยความน้อยใจ