15

“ถ้าทำแบบนั้นคุณคิมคงถูกเชิญออกรวดเร็วทันใจแน่เลยค่ะ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนดีกว่าเอาเป็นว่าบุ้งกี๋ไม่ขอใช้สิทธิ์หรอกค่ะ” บุ้งกี๋หัวเราะในความอารมณ์ดีของอีกฝ่าย

“ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ ถ้าโดนไล่ออกเมื่อไหร่ผมจะนั่งร้องไห้กอดเคาน์เตอร์แน่น ๆ แค่นี้เขาก็ไม่กล้าไล่แล้วล่ะครับ

“หืม....น่ากลัวมากเลย”

“ผมนี่แหละ...บาริสต้าเจ้าน้ำตาตัวจริง” พูดจบชายหนุ่มก็ทำท่ากระพริบตาปริบ ๆ เพื่อจะไล่น้ำใส ๆ ออกมาโชว์สาวแต่ก็เปล่าประโยชน์

บุ้งกี้เห็นท่าทางของเขาแล้วถึงกับหัวเราะคิกคัก..... “พอ ๆ พอเถอะค่ะ บุ้งกี๋หัวเราะไม่ไหวแล้ว .....ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”

“ครับผม...โอกาสหน้าเชิญใหม่ รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มไหมครับ”

“มีด้วยหรือคะ” บุ้งกี๋มองอย่างฉงนไม่ทันคิดว่าเป็นมุก

“แหะ ๆ ๆ .....ปากมันพาไป” ชายหนุ่มเกาท้ายทอยแก้เก้อ

บุ้งกี๋หัวเราะออกมาอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกจากร้านไปด้วยใบหน้ายังระบายด้วยรอยยิ้ม....

“พี่หมอ !....” บุ้งกี๋อุทาน....เมื่อเห็นเขายืนกอดอกหน้าตึงอยู่หน้าร้านกาแฟ มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย....หญิงสาวรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“มาทำอะไรที่นี่” หมอทัพพ์ถามเสียงเรียบ

“มาซื้อหนังสือค่ะ” พอตั้งหลักได้ ความโกรธด้วยเรื่องก่อนหน้าก็แล่นเข้ามาทำให้ขุ่นเคืองใจหล่อนจึงตอบไปแบบนั้น

“ซื้อหนังสือที่ร้านกาแฟเนี่ยนะ”

“พี่หมอก็รู้อยู่แล้วนี่คะ แล้วจะถามทำไม” พูดจบบุ้งกี๋ก็เดินสะบัดหน้าจากไปอย่างไม่แคร์....เห็นหล่อนเป็นเด็กถึงได้หลอกปั่นหัวเล่นหรือไง เสียแรงที่รักและเฝ้ารอ...คนอย่างบุ้งกี๋ไม่ขอแย่งสามีของใคร....

“ยัยตัวแสบ !.......” หมอทัพพ์ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันมองตามหลังเรือนร่างระหงด้วยสายตามาดหมายในใจ.....เขาหันไปมองเข้าไปภายในร้านอีกครั้ง ตั้งแต่เห็นไอ้หนุ่มหน้าหล่อคนนั้นพูดคุยหัวร่อต่อกระซิกกับบุ้งกี้แล้วรู้ทันทีว่ามันไม่ได้มองคู่หมั้นของเขาอย่างลูกค้าธรรมดาแน่นอน....คู่หมั้นอย่างนั้นเหรอ.....อืม.......หมอหนุ่มครุ่นคิดเพื่อตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง......

ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ จีรณาตั้งใจเข้ามาที่ร้านกาแฟเพื่อมาหานายคิม ลูกพี่ลูกน้องที่ไม่ค่อยจะรักดีชอบทำตัวกระจอกอยากสัมผัสชีวิตจน ๆ เหมือนคนเป็นอาพ่อของมันที่มักจะมีความคิดสวนทางกับคนในตระกูล ถึงขนาดแยกตัวออกไปทำไร่กาแฟแต่ในที่สุดก็ขยายกิจการจนสร้างบริษัทใหญ่เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว.......หญิงสาวหลบทันทีที่เห็นหมอทัพพ์ยืนอยู่หน้าร้าน จนกระทั่งได้เห็นยัยเด็กนั่นออกมาถึงแม้ไม่ได้ยินว่าทั้งคู่พูดอะไรกันแต่ก็เดาได้ไม่ยากว่าน่าจะมีปัญหาอะไรสักอย่างและทันทีที่ทางสะดวกหล่อนก็รีบสาวเท้าเข้าไปในร้าน

“มีอะไรให้รับใช้ครับคุณผู้หญิง.....” คิมเข้าไปค้อมศีรษะให้กับญาติสาวจนแทบจรดพื้น

“ฮึ...ชอบจริง ๆ นะไอ้งานบริการคนอื่นน่ะ...ฉันล่ะอายแทนพ่อของแกจริง ๆ” จีรณาอดเหน็บแนมทุกครั้งที่เจอหน้ากันไม่ได้ แต่หล่อนก็เอ็นดูน้องชายคนนี้กว่าใคร ๆ อยู่ดี

“พี่จีคงไม่ได้ตั้งใจมาว่าผมด้วยเรื่องนี้หรอกใช่ไหมครับ” คิมถามยิ้ม ๆ เขาไม่เคยนึกถือสาพี่สาวคนนี้เช่นกันหล่อนเป็นคนน่ารักกับเขาเสมอ.....เสียแต่ว่าเอาแต่ใจไปหน่อย

“แสนรู้จริงนะนายคิม.....ฉันก็แค่คิดถึงน้องชายแล้วแวะมาหาไม่ได้หรือไง” หญิงสาวค้อนให้อย่างหมั่นไส้