14

“ท่านประธานนี่เก่งเนาะพี่วิทย์.....เมียท้องโตนอนป่วยอยู่ข้างล่าง แล้วยังซุกอีกคนที่สวยกว่าเก็บไว้ในห้องทำงาน......ฮึ...หรือจะเอาไว้คั่นเวลาระหว่างเมียท้องก็ไม่รู้สิ......” เสียงของศัลยาบ่งบอกว่าไม่ชอบใจ เพราะหล่อนเคยโดนเมียน้อยฉกสามีไปจนต้องเป็นม่ายอยู่ทุกวันนี้จึงตั้งป้อมเป็นศัตรูกับเมียน้อยทุกสถาบันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

....เพล้ง !!.......เสียงแก้วกระทบกับพื้นดังก้อง ทำให้ทั้งสองหันไปมองต้นเสียงอย่างพร้อมเพรียงกัน

“คุณบุ้งกี๋ !...” ไกรวิทย์เรียกหญิงสาวที่ยืนหน้าซีดด้วยความตกใจ

“ยาไปก่อนนะคะพี่วิทย์” ศัลยามองเหยียดคนที่ยืนหน้าซีดพูดไม่ออกไม่ต้องสงสัยว่าเจ้าหล่อนได้ยินหรือเปล่าอาการออกขนาดนี้คงจะจี้ใจดำเข้าล่ะสิ.........ศัลยาเดินนวยนาดผ่านไปอย่างไม่ยี่หระ...ฮึ....นี่แหละน๊า...พวกสาว ๆ สวย ๆ อยากรวยทางลัด

“คุณบุ้งกี๋อย่าสนใจที่ศัลยาพูดเพ้อเจ้อไปเลยนะครับ” ไกรวิทย์พยายามแก้ไขสถานการณ์ทั้งที่รู้ว่ามันไม่ได้ช่วยเลยสักนิด

“เธอพูดเรื่องอะไรหรือคะพี่วิทย์พอดีบุ้งกี๋เพิ่งเข้ามาน่ะค่ะ......แต่แย่จังโกโก้หลุดมือไปแล้ว เดี๋ยวฉันทำความสะอาดก่อนนะคะ” หญิงสาวพยายามยิ้มกลบเกลื่อนเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น แต่เป็นยิ้มที่ฝืดเฝื่อนเต็มที

“ไม่ต้องหรอกครับ แม่บ้านกำลังจะมาแล้ว”

“ค่ะ....ถ้าอย่างนั้นบุ้งกี๋ขอตัวลงไปข้างล่างก่อนนะคะ” หญิงสาวบอกพร้อมกับรีบเดินออกไปจากตรงนั้น เพราะน้ำตารื้นขึ้นมาหล่อนไม่อยากให้ใครได้เห็น....หล่อนได้ยินเต็มสองหูพี่หมอมีเมียแล้วแถมยังกำลังท้องอีกด้วย ไม่น่าจะเป็นไปได้ไม่มีเหตุผลที่เขาต้องปิดบังมิหนำซ้ำยังกล้าประกาศต่อหน้าคนอื่นอีกว่าหล่อนเป็นคู่หมั้น.....เฮ้อ...ยิ่งคิดยิ่งเศร้า...

ณ ร้านกาแฟ

บาริสต้าหนุ่มต้องใจเต้นแรงอีกครั้ง เมื่อหันมาเห็นสาวน้อยคนที่เดินกับหมอทัพพ์เจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้ที่ห้างดังเมื่อวาน....เห็นแล้วทำเอาจิตใจของเขาห่อเหี่ยวไปหลายชั่วโมงแต่คนอย่างหนุ่มคิม ไม่คิดยอมแพ้ตราบใดที่ยังไม่รู้แน่ว่าทั้งคู่เป็นอะไรกันเขาก็ยังมีสิทธิ์ลงแข่งขันมิใช่หรือ....... หล่อนนั่งอยู่ในร้านเพียงลำพังหลังจากสั่งสตรอเบอร์รี่ปั่นแล้วก็นั่งถอนหายใจ ใช้หลอดคนแก้วแล้วเหม่อลอยอยู่อย่างนั้น อยู่เป็นนานสองนานจนกระทั่งเครื่องดื่มในแก้วละลายหายเย็น สาวน้อยหน้าใสก็ยังไม่ยอมยกขึ้นจิบเลยสักนิดเดียว

“เอ่อ...ฉันไม่ได้สั่งค่ะ” บุ้งกี้รีบบอกพนักงานที่ยื่นแก้วน้ำปั่นแก้วใหม่มาให้พร้อมกับรอยยิ้มสดใสเต็มใจบริการ.......หล่อนรู้สึกคุ้นหน้ากับผู้ชายคนนี้มากแต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน

“เป็นบริการพิเศษจากทางร้านครับผม แก้วนั้นคุณลูกค้ายังไม่ได้จิบมันเลยจนละลายหมดแล้ว หากจะดื่มตอนนี้ก็ไม่อร่อยชื่นใจเหมือนแก้วใหม่หรอกครับ” คิมชี้แจงอย่างสุภาพพร้อมด้วยรอยยิ้ม ยิ่งมองใกล้ ๆ ยิ่งอยากรู้จัก......

“มีบริการแบบนี้ด้วยหรือคะ แล้วอย่างนี้ฉันต้องจ่ายเงินสองเท่าด้วยหรือเปล่าเอ่ย” บุ้งกี๋ถามกลับขำ ๆ

“ฟรีครับผม.......สำหรับลูกค้าคนที่สิบเก้าของวันนี้เท่านั้นนะครับ” คิมบอกด้วยใบหน้าเก้อเขินอย่างคนที่ไม่ชินกับการโกหก .....ขำตัวเองที่แต่งเรื่องได้รวดเร็วกว่าคิดสูตรเครื่องดื่มเสียอีก

“มีอย่างนี้ด้วยเหรอคะ แล้วพรุ่งนี้จะจัดโปรฯกับลูกค้าคนที่เท่าไหร่.....ฉันจะได้กะเก็งเวลาให้เป๊ะ ๆ ....ชอบอยู่แล้วค่ะซื้อหนึ่งแถมหนึ่ง” บุ้งกี๋ยกแก้วสตรอเบอร์รี่ปั่นแก้วใหม่ดูดปื๊ดใหญ่รู้สึกถึงความสดชื่นกับรสชาติเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ หอมเย็นชื่นใจ ช่วยให้อารมณ์เบิกบานขึ้นมามากมาย มีแก่ใจที่จะพูดคุยกับชายหนุ่มท่าทางเป็นมิตรตรงหน้า จะว่าไปเขาก็ดูไม่ใช่พวกเจ้าชู้ไก่แจ้สักหน่อย

“งั้นก็แค่บอกว่าเป็นเพื่อนกับคิมบาริสต้าที่ฝีมือดีที่สุดของร้านนี้รับรองว่าได้ซื้อหนึ่งแถมหนึ่งแน่นอนครับ......” ชายหนุ่มแนะนำตัวอย่างเนียน ๆ เขาบอกพลางยิ้มโชว์ฟันขาวสะอาดวาววับรับกับใบหน้าขาว ๆ ราวกับโอปป้าของพวกติ่งดาราเกาหลีที่ตอนนี้เป็นสีชมพูระเรื่อ

“โปรฯนี้ใช้ได้ถึงเมื่อไหร่คะ” หญิงสาวถามอย่างนึกสนุก

“จนกว่าผมจะโดนเชิญออก” คิมตอบหน้าตาย