11

“กาแฟได้แล้วครับคุณผู้หญิง” บาริสต้าหนุ่มเอ่ยอย่างเกรงใจที่เห็นสาวน้อยยังไม่ขยับถึงแม้ว่าเขาจะยื่นถาดที่มีกาแฟสองแก้วที่หล่อนสั่งเอาไว้ให้.....เขาเห็นสาวน้อยคนนี้ตั้งแต่แรกที่หล่อนเดินเข้ามา.....ผู้หญิงอะไรน่ารักเป็นบ้า

“คะ...ค่ะ...” บุ้งกี๋สะดุ้งเล็กน้อย ยิ่งเห็นดวงตาภายใต้แพขนตายาวราวกับผู้หญิงมองมาหล่อนยิ่งประหม่าที่เผลอคิดถึงคนข้างบนจนเสียอาการ ถ้ามีใครสักคนอ่านความคิดหล่อนได้ คงไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหนแน่ ๆ

“กาแฟของคุณได้แล้วครับ...” คิมส่งยิ้มให้อย่างสุภาพ.....ชายหนุ่มหน้าตาดีผิวขาวสะอาดสะอ้านเขาเป็นลูกชายคนเล็กของเจ้าของบริษัทผลิตกาแฟระดับต้น ๆ ของเมืองไทยที่ต้องการหาประสบการณ์ก่อนจะเข้าไปนั่งทำงานที่บริษัทของตระกูลเต็มตัวซึ่งเขาไม่ได้ชื่นชอบมันนัก ไม่เหมือนกับการเป็นบาริสต้าที่ได้สนุกกับการคิดค้นสูตรกาแฟใหม่ ๆ ที่แตกต่างสร้างความประทับใจให้กับลูกค้า เขาจึงเลือกมาหาประสบการณ์ที่นี่

“เอ่อ...ขอบคุณค่ะ” บุ้งกี๋รับกาแฟทั้งสองแก้วมาถือแล้วจะรีบออกจากร้านเพราะอับอายที่ตัวเองยืนเอ๋อจนมีคนจับได้

“เดี๋ยวครับ”

“คะ”

“นี่ครับ...หากต้องการสั่งเครื่องดื่มโทรหรือแอดไลน์มาก็ได้ครับและถ้าหากคุณทำงานที่ตึกนี้เรามีบริการส่งให้ด้วยนะครับ” ชายหนุ่มยื่นบัตรแข็ง ๆ ที่มีรายละเอียดให้กับเจ้าหล่อนซึ่งก็รับไปแต่โดยดี

“เหรอคะ ดีจังขอบคุณค่ะ”

บาริสต้าหนุ่มยืนมองตามลูกค้าสาวนิ่งนานอยากรู้ว่าหล่อนทำงานที่นี่หรือว่ามาเยี่ยมไข้แต่ก็เร็วเกินไปที่เขาจะถามซอกแซกแบบนั้นกับเจ้าตัว..... อุตส่าห์ลงทุนถามแบบอ้อมโลกก็ยังไม่ได้คำตอบ....คำว่า...ดีจัง...ของหล่อนอาจจะแปลได้ว่าหล่อนทำงานอยู่ที่นี่ได้ไหมนะ.....

บทที่ 4

สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มยิ้มพรายแทบตลอดเวลา เมื่อผู้ปกครองหนุ่มอย่างหมอทัพพ์ชวนมาเดินห้างเพื่อเลือกซื้อเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายสำหรับสวมใส่ให้เหมาะสมกับวัยทำงานโดยเฉพาะตำแหน่งผู้ช่วยของเขา......

“ไปร้านนี้ดีกว่าค่ะพี่หมอ ไม่เน้นหรูค่ะชุดแบบนี้ต้องเปลี่ยนบ่อย ๆ” บุ้งกี๋ถือวิสาสะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เกาะแขนหมอหนุ่มชวนเข้าร้านเสื้อผ้าราคาปานกลาง.....หล่อนเลือกชุดที่สามารถนำมามิกซ์แอนแมทซ์ได้หลายแบบเพื่อจะได้ไม่ต้องสิ้นเปลืองมากนัก

“ไม่ต้องประหยัดขนาดนั้นก็ได้ ยังไงฉันก็ให้เราผ่อนได้ระยะยาวอยู่แล้ว” ชายหนุ่มพูดยิ้ม ๆ

“อ๊าว ! ไม่ฟรีหรอกหรือคะ” หญิงสาวหุบยิ้มทำตาโตแก้มป่อง...พี่หมอขี้เหนียวอ่ะ

“อืม...ทำงานแล้วนี่จะเอาแต่ของฟรีเหมือนตอนเด็ก ๆ ได้ไง” ชายหนุ่มวางมือบนศีรษะพลางขยี้เบา ๆ

“โห....เขี้ยวอ่ะ...งั้นไม่เอาแล้วค่ะ บุ้งกี๋ใส่ชุดที่มีอยู่ดีกว่า จะได้ไม่ต้องเป็นหนี้หัวโต” หญิงสาวพูดพร้อมกับส่งค้อนปะหลับปะเหลือกลอยหน้าต่อว่าเขาปากยื่นปากยาว แต่แล้วก็โดนเคาะหน้าผากกลับมาหนึ่งที

“อูยยย...ผู้ใหญ่รังแกเด็ก”

“เด็กแก่แดด”

ท่าทีสนิทสนมกันของคนทั้งคู่อยู่ในสายตาคู่หนึ่งที่แอบมองอยู่เงียบ ๆ มาสักพักแล้วก่อนจะค่อย ๆ ถอยออกไปด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว.....แต่คนอย่างหนุ่มคิม ใช่ว่าจะยอมพ่ายแพ้ง่าย ๆ ตราบใดที่ยังไม่รู้ว่าทั้งคู่มีความสัมพันธ์กันยังไง เขาก็ยังมีสิทธิ์ที่จะหวัง……

หมอทัพพ์พาบุ้งกี๋มาที่ร้านอาหารตามที่ได้นัดกับจีรณาเอาไว้ ก่อนเวลาเล็กน้อยซึ่งก็คงจะพร้อม ๆ กับจีรณาที่เพิ่งลงจากรถตามเข้ามาเหมือนกัน แต่พอเห็นหน้าของยัยเด็กส่วนเกินก็ให้หงุดหงิดขัดใจแต่ก็ต้องเก็บซ่อนอาการเอาไว้อย่างแนบเนียน

“อุ้ยตาย...ไม่น่าเชื่อนะคะว่าเราจะใจตรงกันอีกแล้ว ดูสิมาถึงพร้อมกันพอดีเหมือนครั้งที่แล้วเลยค่ะ” หญิงสาวพูดด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยจริตจะก้านแพรวพราว

“คุณจีรณาสั่งก่อนได้เลยนะครับ” ชายหนุ่มทำเป็นเพิกเฉยต่อสัญญาณที่จีรณาเพียรพยายามส่งมาให้โดยตลอด

“จีให้ลูกน้องโทรมาสั่งเรียบร้อยแล้วค่ะ......น้องบุ้งกี๋อยากทานอะไรเพิ่มไหมคะ...เอ..ทานเผ็ดได้หรือเปล่าเอ่ย” จีรณาถามประหนึ่งว่าหล่อนเป็นเด็กเล็ก ๆ

“ขอบคุณค่ะ ของฟรีบุ้งกี๋ทานได้ทุกอย่างไม่เกี่ยงค่ะ” หญิงสาวยิ้มหวานเพราะรู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ศัตรูหัวใจ ถึงแม้ว่าหล่อนจะแสดงออกว่าพยายามแค่ไหนก็ตามเถอะ

“แหม...เด็กคนนี้อารมณ์ดีจัง...แล้วนี่พ่อแม่ไม่ว่าเอาหรือคะที่ตะลอน ๆ มากับพี่หมอมืด ๆ ค่ำ ๆ” หญิงสาวถามเสียงหวานฉีกยิ้มราวกับแยกเขี้ยวเพราะดวงตาคู่สวยนั้นไม่ยิ้มด้วย

“หุหุ......จะว่าอะไรได้ล่ะคะก็บุ้งกี๋พักอยู่กับพี่หมออยู่แล้วนี่คะ” หญิงสาวหัวเราะน้อย ๆ ตอบกลับพร้อมกับใส่จริตพอกัน

“อาหารมาแล้วทานกันเถอะครับเดี๋ยวจะเย็นหมด” หมอทัพพ์ขัดขึ้นอย่างอึดอัด ยัยเด็กแสบนี่ไม่ห่วงชื่อเสียงของตัวเองบ้างเลยหรือไง

“อ๋อ...ที่แท้ก็ญาติกันนี่เอง” จีรณาคิดเองเออเองเสร็จสรรพ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างโล่งอก หากไม่โดนกวนอารมณ์ขึ้นมาอีกครั้ง

“โอ้ยยยย.......ไม่ใช่ย่งใช่ญาติหรอกค่ะ...ไม่มีสายเลือดเดียวกันสักกะติ๊ด.....” บุ้งกี๋รีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธสิ่งที่จีรณาคิดเอาเอง

“อย่าบอกนะคะว่า......”จีรณาตาลุกโพลง

“ใช่ค่ะ....ตามนั้น” บุ้งกี๋พยักหน้าหงึกหงักอย่างรู้ว่ายัยป้าคนสวยคิดอะไรอยู่ หล่อนก็รับสมอ้างเสียเลยพร้อมกับทำตาปริบ ๆ

“บุ้งกี๋...เลิกเล่นได้แล้ว” ชายหนุ่มใบหน้าเข้มขึ้นไม่รู้ว่าโกรธหรือขำกันแน่

“หมายความว่าไงคะพี่หมอ” จีรณาถามเสียงแหลมเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่หล่อนทำราวกับเป็นเจ้าของอีกฝ่าย ทั้งที่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่น้อย

หมอทัพพ์ใช้สายตามองจีรณานิ่งเป็นเชิงปรามให้หล่อนหยุด แต่ก็ไร้ผลเมื่ออีกฝ่ายยังถามซ้ำ

“ผู้หญิงคนนี้เป็นนางบำเรอของพี่หมอใช่ไหมคะ”

“จีรณา กรุณาให้เกียรติคนของผมด้วย” หมอทัพพ์บอกเสียงเข้ม

“ทำไมคะ เท่าที่จียอมทานข้าวร่วมโต๊ะกับผู้หญิงพรรค์นี้ก็นับว่าใจเย็นมากแล้วนะคะ”

“ถ้าอย่างนั้นผมกับคู่หมั้นก็คงต้องขอตัว”

“พี่หมอ !....”เสียงผู้หญิงสองคนดังขึ้นพร้อมกัน แต่อารมณ์ต่างกันสุดขั้ว

“ไม่ต้องค่ะ...จีไปเอง” หญิงสาวลุกขึ้นสะบัดหน้าเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป

“เอ่อ...พี่หมอคะ...ที่พูดเมื่อกี้...”

“กินข้าว !....” ชายหนุ่มสั่งเสียงเข้ม ทำให้คนที่กำลังยิ้มหน้าบานถึงกับหุบฉับลงทันที.......

บุ้งกี๋ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว ได้แต่ก้มหน้ากินอาหารเงียบ ๆ มีบางเวลาที่พี่หมอจะตักอาหารมาใส่ในจานให้ แต่ใบหน้าหล่อเหลากลับไม่ยิ้มแย้มหรือมีคำอธิบายเกี่ยวกับคุณประโยชน์ของอาหารที่เขาตักให้เหมือนเมื่อครั้งที่อยู่ด้วยกันที่กรุงเทพฯ......เฮอะ....ตัวเองพูดเองแล้วมาทำปั้นปึ่งมึนตึงใส่คนอื่นแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน.......หญิงสาวคาดโทษเขาในใจพลางคิดว่าจะทำโทษคู่หมั้นหมาด ๆ ยังไงดีน๊า..........

“บุ้งกี๋ !.....” หมอทัพพ์เรียกเด็กสาวที่นั่งมองหน้าเขาอยู่นานสองนาน มิหนำซ้ำยังทำเป็นยิ้มตาลอยอีกต่างหาก....

“ขะ...คะ....พี่หมออยากได้แบบไหนหรือคะ....อุ๊บ !!” มือบางรีบตะครุบปิดปากตัวเองก่อนที่จะหลุดพูดสิ่งที่คิดออกไป

“อะไรของเธอ ถ้าอิ่มแล้วก็กลับ” หมอทัพพ์สั่งเสียงเข้ม คิ้วขมวดเป็นปมส่งให้ใบหน้าคมแลดูดุดันขึ้นไปอีก

“อื้อ...ทำไมพี่หมอต้องดุด้วยคะ...บุ้งกี๋ทำอะไรผิดอ่ะ” หญิงสาวผู้ที่ไม่คิดว่าตัวเองมีความผิดจีบปากต่อว่าอย่างแสนงอน

หมอทัพพ์ส่ายหน้า เขาจะตอบหล่อนว่าอะไรดีเพราะที่ทำอยู่ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...กำลังเอาเปรียบเด็กมันอยู่หรือเปล่าวะ.....

“กลับก็ได้ค่ะ” คนขี้งอนวางช้อนส้อมก่อนจะดื่มน้ำเกือบหมดแก้ว........อิอิ...งอนเงินอะไรกันเล่าที่เลิกกินเนี่ยนะกลัวใส่ชุดเจ้าสาวไม่สวยต่างหากหญิงสาวฝันไปถึงวันแต่งงานโน่นแล้ว...หล่อนลุกเดินออกไปโดยที่หมอทัพพ์ไม่มีทางได้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเจ้าหล่อนเด็ดขาด....