10

“ถ้าบอกแล้วจะยังไงต่อคะ พี่หมอทำให้บุ้งกี๋หายโกรธได้เหรอคะ”

“ก็ลองบอกมาก่อนสิ”

“บุ้งกี๋ไม่ชอบแฟนพี่หมอ บอกแล้วพี่หมอจะเลิกกับเขาไหมล่ะ...เห็นป่ะบอกไปก็ไม่มีประโยชน์”

“ยังไงฉันก็ต้องมีเมียอยู่ดี” หมอหนุ่มตอบกำกวม

“งั้นก็ตามสบายเถอะค่ะ” บุ้งกี๋ดิ้นลงจากตักด้วยความน้อยใจโดยที่อีกฝ่ายก็ยอมปล่อยแต่โดยดี

“ถ้าไม่ชอบคุณจีรณาก็หาให้หน่อยสิ”

คำพูดลอย ๆ ของหมอทัพพ์ทำเอาคนที่กำลังจะออกจากห้องถึงกับชะงักค้างอยู่กับที่

บุ้งกี๋หันกลับมาทำตาโต ก่อนจะเดินเข้าไปหาคนที่นั่งก้มหน้าก้มตา ไม่รู้ว่าสนใจเอกสารตรงหน้าหรือว่าเขินกันแน่

“จริง ๆ นะคะ........อุ๊บอิ๊บแล้วด้วย พี่หมอห้ามมีแฟนถ้าบุ้งกี๋ไม่ได้เป็นคนหาให้” หญิงสาวรีบมัดมือชก......แบบนี้ก็เข้าทางนางมารน้อยพอดี....อยากจะบอกตอนนี้เลยด้วยซ้ำว่าบุ้งกี๋นี่ไงเมียหมอทัพพ์จ้า...ทุกคน.....

“อือ...” ชายหนุ่มกลั้นยิ้มจนปวดแก้มไม่คิดว่าพูดแค่นี้ยัยตัวแสบของเขาจะยิ้มแก้มแทบแตก....... แม่คุณเล่นหวงกันขนาดนี้ ชาตินี้จะมีเมียได้ไหมวะนอกจาก......เฮ้อ.....เธอยังเด็กไอ้ทัพพ์อย่างเพิ่งผลีผลาม.....ชายหนุ่มปรามความคิดด้านมืดที่พักนี้ขยันผุดขึ้นมาบ่อย ๆ

“พี่หมออยากได้อะไรไหมคะ กาแฟ ขนมหรือว่าผลไม้ดีคะบุ้งกี๋จะลงไปดูที่ร้านข้างล่าง” หญิงสาวถามอย่างอารมณ์ดี

“อะไรก็ได้”

“งั้นกินบุ้งกี๋ราดคาราเมลไหมคะ” หญิงสาวยื่นหน้ายื่นตานำเสนอตัวเองแบบทีเล่นทีจริง......สักวันต้องหวั่นไหวบ้างล่ะน่า......

หมอหนุ่มเงยหน้าขึ้นทันทีที่แม่ตัวดีทำยื่นหน้าเข้ามายิ้มทะเล้น

“ทะลึ่ง !.....” ไม่พูดเปล่า.....เขายังเคาะด้ามปากกาลงบนกลุ่มผมนุ่มเบา ๆ อย่างมันเขี้ยว

“อู๊ยยยยยย..........หัวแตกแน่ ๆ เจ็บอ่ะ”

คนเล่นใหญ่เดินกุมศีรษะอ้อมโต๊ะเข้าไปคุกเข่าเกาะขาก้มจนหน้าผากชิดกับเข่าข้างหนึ่งของเขาทำเอาเจ้าของเข่าแทบจะผงะถอยก็ท่านั้นมันน่าหวาดเสียวเผื่ออะไรบางอย่างในร่างกายมันตื่นขึ้นมาได้ขายหน้าปะไร ไว้ใจได้ซะที่ไหน แค่ตอนที่เดินเข้าห้องเห็นขาอ่อนของแม่ดาวยั่วตัวน้อยก็แทบแย่ไปทีหนึ่งแล้ว........ชายหนุ่มข่มใจยื่นมือใหญ่ไปแหวกผมเพื่อตรวจดู.......

“ไม่ต้องมาอ้อน ไม่เห็นเป็นอะไรเลย” หมอทัพพ์ดันหัวยัยตัวแสบออกเบา ๆ พลางถอยเก้าอี้ออกห่างมาเล็กน้อย

“อ้าว...เหรอคะ ถึงว่าสิ....หายเจ็บเร็วจัง”

ใบหน้างามแหงนเงยฉีกยิ้มให้คนบนเก้าอี้ ดวงตาสุกใสไหวระริกชอบอกชอบใจที่ผู้ใหญ่เสียรู้เด็ก......

“เดี๋ยวนี้เจ้าเล่ห์ใหญ่แล้วนะเรา” ชายหนุ่มต่อว่าอย่างเอ็นดู

“เปล่าซะหน่อย ก็พี่หมออยากเครียดทำไมล่ะคะ บุ้งกี๋ก็ช่วยผ่อนคลายให้ไงเดี๋ยวแก่ไวไม่รู้ด้วยน๊า.......”

“ไม่ต้องพูดมาก ลุกขึ้นได้แล้วจะไปหาขนมข้างล่างไม่ใช่เหรอ”

“พี่หมอหิวแล้วหรือคะ”

“อืม...ฟังชื่อเมนูก็ดูน่ากินดีนะ” ชายหนุ่มไม่ได้พูดเจาะจงว่าเป็นเมนูอะไร แต่ในใจนั้นร่ำร้องอยากชิมบุ้งกี๋ราดคาราเมลชะมัด และเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้ใจ

“อ่ะ...ให้ชิมก่อน” หญิงสาวลุกขึ้นแล้วยื่นแขนกลมกลึงออกไปแทบจะชนปากของผู้ปกครองหนุ่ม แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงื้อมือขึ้นจึงรีบชักกลับหัวเราะคิกคักแล้ววิ่งออกไปจากห้อง...หากหล่อนมีตาหลังจะเห็นว่าคนที่นั่งเหมือนไม่สนใจเอนตัวพิงพนักเก้าอี้เผยยิ้มกว้างขวางพลางหัวเราะเบา ๆ

ยัยเด็กนี่จะรู้ตัวไหมว่ากำลังเล่นอยู่กับอะไร....หาเรื่องใส่ตัวแท้ ๆ ...ฮึ่ม....ตบะแตกวันไหนอย่ามาน้ำตาตกในก็แล้วกัน......

บุ้งกี๋มาที่ร้านกาแฟแบรนด์ดังที่เปิดอยู่ชั้นล่างของโรงพยาบาล ระหว่างรอกาแฟที่สั่งไว้ก็อดคิดถึงความห่ามของตัวเองไม่ได้...เอาความกล้ามาจากไหนยะ ยัยบุ้งกี๋ถึงได้เสนอเมนูบุ้งกี๋ราดคาราเมลกับพี่หมอ....อืมถ้าพี่หมอจะกินจริง ๆ จะกินกันยังไงล่ะเนี่ย........บ้าจริง คิดแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้