บทที่ 1.จบตอน

ฝันงามอุทานเสียงดังด้วยภาษาวัยรุ่นหรือที่ใครๆ เขาเรียกว่า ภาษาสก๊อย หน้าตาตื่นทั้งจับร่างอรชรของชื่นใจหมุนซ้ายหมุนขวาอย่างสำรวจตรวจตาในขณะที่ชื่นใจทำหน้าไม่ถูก ส่วนกำนันไผ่สำลักน้ำชาไอแค่กๆ จนหน้าแดงหน้าดำ...

“คะ คือเปล่านะจ๊ะหนูงาม น้าไม่ได้โดนใครดูด แย่จังพูดอะไรน่าเกลียดเดี๋ยวตีตายเลย แค่ยุงกัดน้าคันก็เลยเกา เกาไปเกามามันก็แดงแบบนี้ล่ะส่วนตรงนี้ก็ชนขอบประตู พูดมากแบบนี้ไม่ต้องกินข้าวเย็นเลยนะ วันนี้น้าอุตส่าห์ทำของโปรดไว้ให้”

ด้วยความกลัวว่าจะถูกจับได้ชื่นใจจึงทำขึงขังหน้าบึ้งตึงทั้งยังดุฝันงามทั้งที่ปกติเป็นคนพูดน้อยและสงบเยือกเย็นและไม่เคยดุด่าฝันงามเลยตั้งแต่เล็กจนโต..

“ว้ายๆ ไม่เอาไม่พูดก็ได้ แหม.. น้าชื่นอะ งามล้อเล่นแค่หน่อยเดียวจะใจร้ายกับงามได้ลงคอเชียวเหรอ ไม่เอาน่าไม่คิดมาก เค้าล้อเล่นๆๆ น่า.. แต่ถ้าหากมีใครมารังแกน้าชื่นนะงามจะจัดการมัน ยิ่งถ้าเป็นพวกโจรหื่นกามมาย่ำยีน้าชื่นนะ งามจะตามไปจิกหัวมันมาแล้วตัดๆๆ ไม่ให้เหลือซากเลย คอยดู...”

ฝันงามรีบเข้ามากอดประจบคนที่รักประหนึ่งแม่คนที่สองอย่างเอาใจ แล้วพูดจาทำท่าขึงขังเมื่อพูดถึงคนที่บังอาจจะมารังแกน้าชื่นของตน จึงไม่เห็นว่าผู้เป็นพ่อกับชื่นใจสบตากันแล้วแอบถอนใจเบาๆ

ส่วนกำนันไผ่นั้นเสียวหัวเสียวสันหลังวาบเลยทีเดียวเมื่อลูกสาวสุดที่รักพูดถึงโจรหื่นกาม

นี่พ่อโว้ยไม่ใช่โจรหื่นกาม ไอ้ลูกปากเสีย.. ไม่วายกำนันไผ่จะแย้งลูกสาวในใจ

ฝันงามตาเป็นประกายเมื่อคิดว่าสิ่งที่ตนสงสัยจะเป็นจริง แต่จะพูดไปให้ไก่แก่ตื่นไม่ได้มันต้องมีหลักฐานที่แน่นหนาและชัดเจน แต่มันยากตรงที่ว่าเธอจะจับผิดพ่อตัวเองอย่างไรนี่ล่ะให้แนบเนียน ไปกรุงเทพฯ คราวนี้ไม่ได้ไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาอย่างเดียวแต่เธอจะต้องให้เพื่อนรักทั้งสองช่วย

“ลูกพี่มีอะไรหน้าเครียดๆ ตั้งแต่ออกมาแล้ว”

“ไอ้เปรม..”

“ครับลูกพี่ เปรมไม่ถามไม่เซ้าซี้แล้วครับ..” เปรมหน้าถอดสีเพราะกลัวลูกพี่คนสวยโกรธ

“ไอ้นี่มึงเห็นกูเป็นนางยักษ์นางมารหรือไงวะ ถึงได้ทำท่าเหมือนกูจะถีบมึง”

“ปะ เปล่าครับ ลูกพี่ของเปรมสวยเหมือนนางฟ้าใจก็ดีด้วยครับ”

“พูดได้ถูกใจ งั้นกูไม่ถีบก็ได้แม้มึงจะไม่ค่อยจริงใจก็เหอะ..” ฝันงามยิ้มกว้างไอ้เปรมหัวเราะแหะๆ อย่างโล่งอก

“เปรมพูดจริงๆ นะจ๊ะ แม้ลูกพี่จะตีนหนักแต่ลูกพี่ก็ดีกับเปรมที่สุด เปรมรักลูกพี่นะ”

“โอ๊ยๆ พอๆ กูซึ้งเดี๋ยวน้ำตาไหล ว่าแต่พวกมึงคิดว่าไงวะเรื่องป๊ะป๋ากู”

“เรื่องแบบไหนลูกพี่..”

“ก็เรื่องถ้าป๊ะป๋ากูจะมีเมียใหม่” ฝันงามทำท่าครุ่นคิด

“ลูกพี่ต้องขัดขวางนะ ไม่งั้นจะเจอแม่เลี้ยงใจร้าย” ไอ้ป้อมรีบบอกหน้าตื่น

“นั่นสิลูกพี่ ที่ผ่านมาลูกพี่ก็เล่นงานพวกผู้หญิงที่มาให้ท่าพ่อกำนันจนกระเจิงไปหมดแล้วนี่ ผู้หญิงที่อยู่ใกล้พ่อกำนันได้ก็มีน้าชื่นแค่คนเดียว..” ไอ้เปรมทำท่าคิดหนักก่อนจะทำหน้าตาตื่น

“ฮ้า.. น้าชื่น..” ไอ้ป้อมกับไอ้เปรมพูดขึ้นพร้อมกัน..

“นั่นล่ะ แต่กูยังหาหลักฐานมัดตัวป๊ะป๋ากูไม่ได้”

“ถ้าจริง ลูกพี่จะไล่น้าชื่นออกจากบ้านเหรอ..” ไอ้ป้อมหน้าตื่น

“โอ๊ยยย พวกมึงก็บ้า จะให้กูไล่น้าชื่นไปไหน กูรักน้าชื่น อยากได้น้าชื่นเป็นแม่จะแย่อยู่แล้ว แต่เห็นท่าทางป๊ะป๋าชอบเก๊กท่าดุๆ ใส่ ชอบบ่นชอบว่าน้าชื่น แต่เมื่อวานกูเห็นท่าทางป๊ะป๋ากับน้าชื่นแปลกๆ จริงๆ เห็นแปลกมานานละแต่เมื่อวานเพิ่งจับสังเกตได้ชัดเจน..” ฝันงามพูดให้ลูกน้องคู่ใจฟัง

“ยังไงหรือลูกพี่”

“เด็กอย่างพวกมึงอย่ารู้เลย”

“โหยยย ตัวเองผู้ใหญ่ตายล่ะ..”

ไอ้เปรมกับไอ้ป้อมพูดขึ้นพร้อมกันทั้งพยักพเยิดทำท่ายียวนโดยลืมกลัวบาทาลูกพี่คนสวยไป

“ไอ้เปรม ไอ้ป้อม..”

“อุ๊ย.. จ๋าลูกพี่จ๋า เค้าขอโทษน้า..”

ทั้งสองรีบพนมมือแต้ยิ้มประจบทันที ฝันงามส่ายหน้าช้าๆ อย่างระอาใจกับลูกน้องทั้งสองพลางครุ่นคิดเรื่องจับผิดผู้เป็นพ่อ...