3

“แล้วนั่นจะไปไหนครับ” เข้มเอ่ยถามขณะที่เธอเดินไปอีกมุมหนึ่งของห้อง

“มะลิจะนอนตรงนี้” เธอชี้ไปตรงพื้นเย็นๆ ตรงหน้า

“นอนตรงนั้นหนาวนะครับ” เข้มพูดอย่างกังวล มองคนที่กำลังหวั่นเกรงเขาถอยหนีไปจนชิดผนังก็ถอนใจพรืด

“มะลิมานอนบนเตียงก็ได้ครับ เดี๋ยวพี่นอนที่พื้นเอง” เขาพูดแบบนั้นก็เดินไปหยิบฟูกนอนในตู้มาปูบนพื้นหน้าตาเฉย เธอมองอย่างหวาดระแวง ก่อนจะประหลาดใจ

“นอนเถอะ ดึกแล้วพรุ่งนี้ต้องตื่นใส่บาตรอีก” หลังจากสวดมนตร์เสร็จเขาก็ดึงผ้าห่มมาห่มจนถึงคอ คนที่ได้แต่ยืนงงคือมะลิ เธอเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างมึนๆ ดึกดื่นเขาคงไม่ลุกขึ้นมาปล้ำเธอหรอกนะ

“พรุ่งนี้...”

“จะทำอะไร อย่าเข้ามานะไม่งั้นเตะก้านคอจริงๆ ด้วย” คนหวาดระแวงที่ทิ้งตัวลงนอนดีดตัวขึ้นมาก่อนจะยกหมัดขึ้นมาง้างเอาไว้เมื่อเห็นเขาลุกขึ้นมาพูดคำว่าพรุ่งนี้...

“พี่จะบอกว่าพรุ่งนี้พี่จะตื่นมาหุงข้าวทำกับข้าวใส่บาตร มะลิอยากกินอะไรพี่จะทำให้”

“อยากทำอะไรก็ทำสิ” คนขี้ระแวงดึงผ้าห่มมาคลุมจนถึงคอ เห็นเขาทิ้งตัวลงนอนแล้วเธอก็เหล่ตามองอยู่แบบนั้น พอเห็นเขานิ่งเงียบไป เธอจึงชะโงกไปดูก็เห็นเขาหลับไปแล้ว

“หลับจริงไหมนะ” เด็กสาวขยับเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะโบกมือไปมาด้านหน้าเพื่อทดสอบ ร่างสูงเพรียวแข็งแรงขยับเธอก็สะดุ้งดึงมือกลับหลับตาปี๋ ปรากฏว่าเขาหลับไปแล้วจริงๆ แต่แค่พลิกตัว

มะลิคิดว่าตัวเองจะนอนไม่หลับแต่เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะกลิ่นอาหารหอมกรุ่นที่ลอยมาปะทะจมูก เธอปรือตาขึ้นคว้านาฬิกาบนหัวเตียงมาดูปรากฎว่าเป็นเวลาตีห้า

“ใครทำกับข้าวหอมแบบนี้นะ” เสียงเล็กๆ พึมพำเบาๆ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องเพื่อตามหากลิ่น เธอเห็นร่างสูงของสามีกำลังขมักเขม่นกับการทำกับข้าวกับปลาก็ตาโต เมื่อคืนจำได้ว่าก่อนจะนอนหลับไปเขาบอกว่าจะลุกมาทำกับข้าวถวายพระและถามว่าเธออยากกินอะไรด้วย

เขาทำอย่างที่พูดจริงๆ เกิดมาเธอไม่เคยเห็นบิดาลุกมาทำกับข้าวให้กิน มีแต่มารดา เลยรู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่เห็นเข้มทำเช่นนั้น

“ตื่นแล้วเหรอ” เขาหันมาพอดีเธอตาโตหลบไม่ทันเลยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เดินเตร็ดเตร่เข้าไปชะโงกดูอาหารที่เขาทำ

มีผัดเปรี้ยวหวาน ของโปรดเธอนี่นา บังเอิญไปรึเปล่านะ ห่อหมกอะไรนะน่ากินจัง มะลิคิดในใจเมื่อเห็นอาหาร

“ห่อหมกปลาช่อนครับ” เขาเห็นเธอสนใจก็เลยรีบบอก

“ใครอยากรู้ ไม่ได้อยากรู้เสียหน่อย” เธอแกล้งเตร็ดเตร่เดินไปมองกับข้าวอีกหลายอย่าง มีแกงคั่วหอยขมด้วย

อ๊าย... อยากกิน!!!

นั่นก็ไข่เจียวกุ้งฝอย เชอะ! อีตาพี่เข้มรู้ได้ยังไงว่ามันเป็นของโปรดเรา ถึงกลิ่นจะหอมแต่ก็อาจจะไม่อร่อยก็ได้ แค่หน้าตาดีไปงั้นแหละ

“เดี๋ยวพระเดินมาบิณฑบาตตอนหกโมงเช้า มะลิไปอาบน้ำก่อนสิ” เขาหันมาบอกเธอ มะลิค่อยๆ เขยิบเดินกลับมาอาบน้ำที่ห้อง

เธอนึกชมบ้านช่องของเข้มอยู่มาก เพราะมันสะอาดสะอ้านไม่มีแม้แต่ฝุ่น แถมยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ กรุ่นไปทั่วบริเวณสูดดมแล้วทำให้รู้สึกสดชื่นไม่น้อย

เด็กสาวรีบเข้าห้องอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวออกมาก็เห็นเขาอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ในชนบทเช่นนี้พระสงฆ์จะมาบิณฑบาตตอนเช้า ดังนั้นรีบลุกมาปรุงอาหารตั้งแต่ย่ำรุ่ง ไม่เช่นนั้นจะไม่ทัน

“มาตักบาตรกันครับ” เข้มเรียกภรรยา มะลิเดินเก้ๆ กังๆ ไปใส่บาตรพร้อมกับเขา เธอเหลือบมองสามี ปกติเธออยู่บ้านไม่ค่อยจะได้ทำบุญใส่บาตรเพราะตื่นมามารดาก็ไปทำไร่ไถนา บิดาก็ไปตั้งวงเหล้าบ้าง ไปทำงานบ้าง การได้ทำบุญเช่นนี้ทำให้เธอรู้สึกดีไม่น้อย

พระให้พรเธอกับเขาก็ยกมือไหว้ เขาจัดการเก็บโต๊ะที่วางข้าวของใส่บาตร เธอจึงช่วยเขาถือขัน เข้มหันมายิ้มให้ภรรยา เธอทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เช่นเดิม ก่อนจะเดินหนีเข้าบ้าน

“กินข้าวเช้ากันนะ” เขาเอ่ยชวนก่อนจะลำเลียงอาหารออกมาวางบนโต๊ะรับประทานอาหารตรงระเบียงบ้าน

บ้านของเข้มเป็นบ้านไม้ยกพื้นสูงมีระเบียงยื่นออกมาสำหรับนั่งรับประทานอาหารหรือชมวิวเพราะด้านหน้าของระเบียงนั้นเป็นทุ่งนาและคลองเล็กๆ ในหมู่บ้านทำให้ลมพัดเย็นสบาย อากาศดีจนสามารถสูดลมหายใจเข้าปอดได้แรงๆ แบบไม่ต้องกังวลใจ