ว่าที่สามียอดแย่!

“อย่าเข้าใกล้อาร์ชมากนัก เข้าใจไหม” สมิงเดินเร็วๆ เพื่อพาเธอออกนอกร้าน คนแน่นร้านทุกวันมันก็ดี แต่วันนี้กลับรู้สึกรำคาญนิดๆ เพราะตลอดทางที่พาเธอเดินออกไป มีแต่คนเข้ามาทักทายเขา ทั้งยังมองเธออย่างสนใจอีก

“ทำไม” มายาไม่เข้าใจอะไรสักนิด เธอคิดว่าเธอเพิ่งจะเคยเจอเขาระยะประชิดครั้งนี้ครั้งแรกนะ แต่เขากลับพูดและทำเหมือนรู้จักเธอมานาน

“หึง” สมิงไม่หันกลับไปมองคนที่หยุดเดินอยู่ข้างหลังเมื่อเขาพูดจบ เธอคงสงสัยว่าเขาพูดเล่นอะไร แต่เขาไม่เคยพูดเล่นสักครั้ง

“คุณจะได้หึงฉันมากกว่านี้อีกคุณสมิง คุณโชคดีรู้ไหม ที่ได้เมียสวย” มายาพูดอย่างอารมณ์ดี ตีความหมายคำพูดไปว่า เพราะเธอสวยเขาเลยรู้สึกแบบนั้น

“อืม สวยมาก” ใบหน้าคมยิ้มกับคำพูดของตัวเอง

เธอสวยจริงๆ นั่นแหละ ตัวเล็กกว่าเขา น่าทะนุถนอมจมูกโด่งรั้นรับกับริมฝีปากแดงสด โดยเฉพาะดวงตาสีน้ำตาลสวยที่เขาชอบ มันรับกับผมสีน้ำตาลของเธอเป็นอย่างดี ทุกอย่างที่เป็นมายาสวยถูกใจเขาไปซะหมด ขนาดปากเธอแว๊ดๆ หนวกหู เขายังฟังว่ามันเพราะเลย

“อย่าชมเยอะ เดี๋ยวฉันหลงตัวเอง”

มายาที่เคยยิ้มอยู่มองด้วยสีหน้าเรียบเฉย ถ้าคำพูดนั่นออกมาเพราะว่ารักคงรู้สึกดีกว่านี้ แต่เธอกับเขาเพิ่งรู้จักกัน ไม่มีทางที่เขาจะรู้สึกแบบนั้นแน่ๆ เขาคงหมายถึงหวง เพราะเธอจะมาเป็นภรรยานั่นแหละ หรือไม่ก็คงอยากให้เธอทำตัวให้เหมาะสมนั่นเอง

รถแลมโบกินีสีขาวรุ่นใหม่ล่าสุด แต่โคตรจะขัดใจมายา ขับพาเธอออกไปจากร้าน ด้วยความเร็วเต็มแรงม้าของเครื่องยนต์ คนที่ขับมีสีหน้าเรียบเฉย ต่างจากเธอที่นั่งเหงื่อแตกพลั่กๆ เพราะความเร็วที่มันเกินกฎหมายกำหนด

“ถ้าฉันนั่งไปกับคุณ คุณช่วยขับช้ากว่านี้ไม่ได้เหรอ ฉันไม่อยากตายพร้อมคุณหรอกนะ ข่าวก็มีออกจะเกลื่อน ว่ารถพวกนี้เกิดอุบัติเหตุบ่อยครั้ง จะขับเอาเท่ฉันไม่ว่า แต่ห่วงชีวิตคนอื่นบ้างก็ดี”

มายาพูดเสียงเบา แต่รับรู้ได้ว่ารถที่เธอนั่งอยู่ความเร็วมันลดลงเรื่อยๆ จนเข้าสู่สภาวะปกติ โชคดีที่รถไม่ค่อยเยอะ ไม่งั้นเขาสอยท้ายคนอื่นไปนานแล้ว ประมาทจริงๆ เลย

“วันหลังจะเอาคันอื่นมารับมาส่ง” สมิงมองใบหน้าชื่นเหงื่ออย่างสงสาร ก็วันนี้เขาขับคันนี้ไปทำงาน และความเร็วเมื่อกี้ก็คือความเร็วปกติที่เขาขับ เพราะดึกๆ มันไม่ค่อยมีรถ เขาเลยขับตามใจตัวเอง แต่คงต้องขับช้าลงกว่านี้แล้ว เพราะเธอไม่ชอบ

“ฉันมีรถน่า แต่วันนี้รีบ คุณไม่ต้องทำอะไรแบบนั้นหรอก ต่างคนต่างใช้ชีวิตปกตินั่นแหละดีแล้ว” มายาไม่เห็นความจำเป็นที่เขาต้องมารับมาส่งเธอเลย ต่างคนต่างมีหน้าที่ ก็ควรทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด

“ถ้าพูดแบบนี้แสดงว่าฉันจะมีผู้หญิงเหมือนปกติก็ได้” เขาแค่พูดลองเชิงเธอดูเท่านั้น ไม่คิดว่าเธอจะมองด้วยสายตาขุนเคืองตอบกลับคำพูดเขาทันที คนที่อยู่หลังพวกมาลัยจึงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีกับท่าทางของเธอ

“ฉันสอนมวยไทย จะลองดูสักยกก็ได้ ว่าผู้หญิงคนนั้นหรือคุณจะตายก่อน ฉันเสียสละชีวิตโสดมาแต่งกับคนอย่างคุณ คุณควรให้เกียตริฉันในจุดนั้นบ้างก็ดี” มายามองคนตรงหน้าที่หัวเราะอย่างเปิดเผย

ตรงไหนที่ใครต่อใครบอกว่าคุณสมิงเจ้าของผับหรูระดับจังหวัดน่ากลัวที่สุด เธอไม่เห็นว่าเขาจะน่ากลัวตรงไหนเลย เธอเห็นเพียงผู้ชายหน้าหล่อ อารมณ์ดี หรือเขาเป็นแบบนี้เฉพาะอยู่กับเธองั้นเหรอ ไม่มั้ง ไม่น่าใช่

“แอบกลัวนิดๆ นะเนี้ย ที่จะได้เมียโหด แต่มันช่วยไม่ได้นะมายา เธออาจจะต้องเรียนการต่อสู้อย่างอื่นเพิ่ม เพราะแค่แต่งงานกับเธอ ไม่ได้หมายความว่าผู้หญิงรอบกายฉันจะหมดลงไปภายในพริบตา” จากที่เคยหัวเราะ ใบหน้าหล่อเหลากลับเรียบตึงขึ้นภายในพริบตา เขาไม่ชอบคำพูดเธอ ที่พยายามทำเหมือนว่าจะข่มให้เขากลัวเลยสักนิด

“ถ้าฉันเป็นแบบคุณ คุณจะเข้าใจว่าทำไมฉันต้องพูดแบบนั้น ถ้าคุณต่อสู้ไม่เป็น คุณคงต้องใช้ปืนที่คุณพกมาด้วย เป่าหัวผู้ชายที่มาเกาะแกะฉันเหมือนกัน ขอบคุณที่มาส่ง และฉันไม่สงสัยอะไรในตัวคุณแล้วแหละ เพราะคุณดูเหมือนจะรู้จักฉัน มากกว่าที่ฉันรู้จักคุณ”

เพราะรถจอดลงที่หน้ารั่วบ้านของเธอพอดี เธอจึงยกมือไหว้ขอบคุณ อย่างน้อยๆ เขาก็คงจะอายุมากกว่าเธอ เธอควรจะรักษามารยาทบ้าง แม้ดูเหมือนเขาจะไม่อยากให้เธอทำเหมือนเขาเป็นคนแก่แบบตอนนี้ก็ตาม

“กลับไปแต่งตัวแบบเดิมด้วยนะ ใส่แบบนี้ไม่เหมาะกับเธอหรอกมายา” แววตาคู่คมจ้องมองอย่างสำรวจอีกครั้ง มันดูดีกว่าที่ผ่านมา แต่เขาไม่ชอบใจถ้าจะมีใครต่อใคร มองเธอในแบบที่เขามอง

“ฉันไม่เชื่อคำพูดคุณหรอก ฉันก็พอจะรู้จักคุณอยู่บ้าง แม้จะไม่เท่าที่คุณรู้จักฉันก็ตาม ฉันรู้ว่าคุณชอบที่ฉันใส่แบบนี้” มายายิ้มยั่ว อะไรที่เขาห้ามเธอจะทำ เพราะเธอมันพวกยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ และยิ่งยุเธอยิ่งเตลิด

“ใช่! ฉันชอบ และจะชอบมากกว่านี้ ถ้าเธอไม่ใส่อะไรเลย จะเปลือยทุกครั้งที่ไปหาฉันก็ได้นะ ถ้าเธอไม่อาย” มือหนายกขึ้นมาจับคางคนที่กำลังยิ้มยั่วเขาอยู่ เธอมันดื้อและรั้นสุดๆ แถมยังชอบท้าทายเขาอีกด้วย

“คุณมันโรคจิต ปล่อยได้แล้ว ฉันต้องส่งไซส์เสื้อผ้าไปให้คุณรึเปล่า” มายาคิดว่าเขาควรรู้ขนาดตัวเธอนะ อย่างน้อยๆ เวลาที่เขาเลือกซื้อชุดแต่งงาน มันน่าจะมีประโยชน์กับเขามากที่สุด

“ไม่ต้อง! วัดดูแล้ว” มือหนาปล่อยเธอให้เป็นอิสระ เขาเริ่มเหนื่อยนิดๆ เพราะพูดกับเธอมากกว่าปกติ แต่ถือว่าเป็นการพูด ที่เขารู้สึกกระตือรือร้นที่จะพูดมากที่สุด

“เจอกันวันแต่งนะคะ …..ว่าที่สามียอดแย่” มายาลงจากรถไปยืนข้างๆ ก่อนจะก้มลงมาพูดประโยคสุดท้ายกับคนที่เลื่อนกระจกลงมามองหน้าเธอ ใบหน้าสวยระบายรอยยิ้มกว้าง เมื่อเขาดูเหมือนจะโกรธเพราะคำพูดเธอ พร้อมทั้งเดินเข้าบ้านไปแบบไม่คิดจะหันกลับมาสนใจเขาอีกเลย

“เธอก็แย่เหมือนกันนั่นแหละ ที่จำผัวตัวเองไม่ได้” สมิงทำหน้าเรียบเฉย ขับรถกลับไปที่ผับด้วยความเร็วปกติที่เคยขับ ไม่มีเธอแล้วเขาจะขับยังไงก็ได้

เขารีบนี่น่า งานแต่งงานของคนอื่นเขาเตรียมตัวกันเป็นแรมปีก็มี แต่งานแต่งของเขา เธอจะให้เขาเสกมันขึ้นมาภายในหนึ่งอาทิตย์ มันก็ได้แหละ เพราะเขาแพลนทุกอย่างไว้แล้ว แค่เลื่อนจากสองเดือนมาเป็นหนึ่งอาทิตย์ แค่นี่สบายมากสำหรับสมิง แต่ชุดแต่งงานของเธอนี่สิที่เขาเป็นกังวลว่ามันจะไม่ทัน