คุณหนูมายา

“แล้วใครบอกว่าฉันคิดเรื่องหย่าตั้งแต่ยังไม่แต่งเหมือนเธอ”

คนตัวโตเดินมาหยุดยืนตรงหน้า มองคนที่ก้มหน้ามองผ้าห่มผืนสวย มากกว่าจะมองหน้าเขา

“ก็คุณน่าจะมีเหตุผลอื่นให้แต่งกับฉัน มากกว่าต้องการจะแต่งกับฉันเพราะความรู้สึกนี่นา” มายาเงยหน้าขึ้นมอง แต่ก็ต้องเบิกตาโพลง เมื่อคนตรงหน้ามีสีหน้าแปลกไป เขากำลังยิ้มให้เธอ ต่างจากสีหน้าที่ผ่านมาเมื่อครู่ ที่ทำแต่สีหน้าเรียบเฉยใส่

“มันก็มีทั้งสองอย่าง” มือหนาเลื่อนไปจับคางเธอไว้เบาๆ บังคับให้เธอมองตาเขา เมื่อเธอทำท่าเหมือนจะหนีอีกแล้ว

“อย่างแรก คือพ่อเธอติดหนี้ฉัน และสองคือฉันสนใจเธอ”

ริมฝีปากหนากดลงไปอีกครั้งอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ เขาพยายามจะไม่อยู่ใกล้เธอ แต่ก็สู้เสียงในหัวใจไม่ไหว จึงยอมแพ้แล้วปล่อยให้ลิ้นกับปาก กวาดชิมเธอจนกว่าจะพอใจ ทั้งอ่อนหวานเย้ายวนและเนิ่นนาน

“อ๊ะ”

เพราะเขาไม่มีท่าทีคุกคามเลยสักครั้งใช่ไหม เธอถึงได้ปล่อยให้เขาทำตามใจอยู่แบบนี้ ทั้งที่ควรตบเขาสักฉาด แต่ร่างกายกลับโอนอ่อนไปตามรสสัมผัสวาบวาบนี่ถึงสองครั้งสองครา สรุปเธอมาล่า หรือมาเป็นเหยื่ออย่างที่แม่พูดกันแน่

ดวงตาสีดำสนิทมองคนที่เลื่อนมือมาโอบรอบคอเขาไว้ ยกยิ้มมุมปากนิดๆ เมื่อเธอทำท่าเหมือนจะยอมศิโรราบ แต่เขาคิดว่าแค่ตอนนี้แหละ คนแบบมายา น่าจะยอมเขาแค่บนเตียง แต่ถ้าเวลาปกติ เธอคงเล่นงานเขาหนักน่าดู

“นอนนี่ไหม” ริมฝีปากขยับเป็นรอยยิ้ม เมื่อคนที่เขาจูบ ถูกดันให้นอนราบไปกับเตียง และเพราะคำพูดที่เหมือนล้อเลียนของเขานั่นแหละ เธอจึงได้สติ และมองเขาที่คร่อมทับอยู่ด้วยสายตาขุ่นเคือง

“ยังไม่ใช่ตอนนี้คุณสมิง อีกอย่างที่ฉันจะบอก ฉันเป็นคนขี้หึงนะ ถ้าคุณเป็นสามีแล้วยังมีผู้หญิงมาเกาะแกะคุณแบบเดิม ก็เตรียมตัวมีแผลได้เลย ลุกออกไปเลย! ฉันหนัก” มายาดุเบาๆ เธอไม่ชอบใช้สามีร่วมกับใครหรอกนะ ถ้าเขาอยากแต่งกับเธอขนาดนั้น เขาต้องทำให้ได้

“คิดว่าตัวเองเป็นใครมายา” มือหนาบีบคางเล็กไว้เบาๆ มองเธอด้วยสายตาแข็งกร้าว เพื่อข่มให้เธอกลัว เขายอมให้หน่อยเดียว กล้ามาขู่ให้เขาเลิกใช้ชีวิตเป็นเสือได้ยังไง

“เป็นคนที่จะมาเป็นเมียผู้ชายที่ไม่มีใครอยากแต่งงานด้วยแบบคุณไง” มายายกมือที่อยู่ข้างตัว มาบีบคางเขาบ้าง และเธอก็บีบให้มันแรงมากกว่าที่เขาทำอยู่ ทั้งยังไม่คิดจะหลบสายตานั้นด้วย เธอจะไม่กลัวคนแบบเขาหรอกนะ แม้เขาจะน่ากลัวมากก็เถอะ จะพยายามไม่กลัวเขาจะได้ไม่ข่มเธอยังไงละ

“หึ! กลับเถอะ เดี๋ยวไปส่ง ช่วงนี้ฉันไม่ว่าง เธอไม่ต้องมาหา รอเจอกันวันแต่งทีเดียวเลย ส่วนเรื่องงานไม่ต้องห่วง ฉันจัดการทุกอย่างได้” สมิงลุกออกไปจากตัวเธอ เอื้อมมือไปตรงหน้าเพื่อฉุดให้เธอลุกขึ้นนั่ง แต่เหมือนเธอจะไม่ต้องการแบบนั้น ถึงยังนอนนิ่งอยู่ที่เตียงเหมือนเดิม หรือเกิดเปลี่ยนใจอยากนอนกับเขา?

“ชุดแต่งงานฉันก็ไม่มีสิทธิ์เลือกสินะ หวังว่าคุณจะไม่เอาชุดแปลกๆ มาให้ฉันใส่เข้าพิธีหรอกนะ แล้วอีกอย่างคุณจะพาฉันออกไปทั้งที่ข้างล่างฉันใส่เพียงชุดชั้นในไม่ได้นะ” มายาหน้ามุ่ย เขาจะพาเธอออกไปขายหน้าคนที่ผับรึไง ไม่ได้ดูสภาพเธอเลยสินะ

ร่างสูงฉุดเธอให้ลุกนั่งบนเตียง ถอดสูทตัวใหญ่ออกเร็วๆ รวมทั้งเสื้อเชิ้ตสีดำ สวมเสื้อเชิ้ตลงไปให้คนที่ตัวเล็กกว่าช้าๆ ในขณะที่เธอก็อยู่นิ่งๆ ให้เขาทำทุกอย่างเงียบๆ

ร่างบางเดินตามคนตัวโตกว่าออกไปนอกร้าน ที่มันยังดังอึกทึกครึกโครมไปด้วยเสียงดนตรี แม้เสื้อเขาจะสั้น แต่มันก็ไม่ได้ดูน่าเกียจมากนัก มันก็ดูดีกว่าใส่กางเกงในเดินออกมานั่นแหละ

“คุณหมิงไม่เป็นอันตรายตรงไหนใช่ไหมครับ” มือขวาคนเดิมที่เคยอยู่หน้าห้องรีบเข้ามาหาเจ้านายของตัวเอง ถามด้วยเสียงราบเรียบ ทั้งยังมองคนข้างหลังเจ้านายด้วยสีหน้าไม่พอใจเพียงเสี้ยววินาที

มายาแลบลิ้นใส่คนที่มองเธอตาเขียว อยากรู้นักว่าคนที่เป็นการ์ดของเขาจะมีสีหน้ายังไง เมื่อรู้ว่าเธอคือใคร

“ไม่หรอก ก็แค่เด็ก เด็กตัวแค่นี้จะทำอะไรฉันได้”

“นี่คุณสมิง ทำไมไม่บอกว่าฉันจะมาเป็นภรรยาคุณละ ฉันไม่ใช่เด็กคุณนะ” มายาดึงคนที่สวมเพียงเสื้อสูทตัวนอกไว้เบาๆ เขาอายที่ต้องแนะนำเธอกับคนของตัวเองรึไง

“เห้อ! อาร์ชนี่มายา คนที่จะมายืนข้างฉัน ฉันจะไปส่งยัยเด็กนี่ ฝากที่ร้านด้วยนะ” สมิงถอนหายใจออกมาแรงๆ จับมือเล็กๆ เดินผ่านการ์ดออกไปอย่างรวดเร็ว เพราะไม่อยากเห็นสีหน้าแปลกๆ จากคนสนิทของตัวเอง

ชื่อที่ออกจากปากเจ้านาย ทำให้คนตัวโตมีสีหน้าเศร้าลง เป็นเธอจริงๆ สินะที่จะได้มายืนข้างๆ เจ้านาย ทั้งที่เขาตามเฝ้าดูแลมาตั้งหลายปี กลับไม่มีโอกาศได้ใกล้ชิดเลย และวันนี้เธอก็ดูสวยแปลกตาจนแทบจะจำไม่ได้ แต่เขาจำเธอได้ดี คุณหนูมายา