ตามมาทำไม?

“เธอก็จะไม่ได้มาที่นี่เหมือนกัน เพราะฉันจะสั่งยุบค่ายมวยนี่”

สมิงพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ดึงเสื้อตัวเองออกจากมือเธอ แล้วสวมมันลงไปกับร่างบอบบางที่เขารู้สึกหวงแหน

เขาหวงทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของเธอ เพราะแบบนี้เขาถึงไม่เคยมาเจอเธอที่นี่ เพราะรู้ว่าต้องเจออะไรแบบวันนี้ แต่เขากับเธอจะแต่งงานกันแล้ว ถ้าเขาจะหวงเธออย่างออกนอกหน้า เขาว่าเขามีสิทธิ์

“อะไรของคุณเนี้ย นี่มันงานของฉันนะ” มายาพูดอย่างไม่เข้าใจ ไม่รู้หรอกว่าเขามีอำนาจอะไรมาสั่งยุบค่ายมวยนี่ แต่ถ้าเขายุบเธอก็ตกงานนะสิ

“ถ้าอยากทำก็เข้ามาดูแลเฉยๆ ก็ได้ เดี๋ยวฉันเปลี่ยนทั้งหมดเป็นชื่อเธอ แค่รอรับเงิน กับบริหารก็พอ ไม่ต้องลงมาทำอะไรแบบนี้หรอก ฉันหึง” เขาพูดทุกอย่างต่อหน้าคนที่ยังยืนมองอย่างสงสัย และประโยคสุดท้ายเขาก้มลงพูดกับเธอแค่คนเดียว

“ค่ายมวยนี่ของคุณ?” มายาเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย เธอไม่เคยรู้ว่าใครเป็นเจ้าของค่าย เพราะคนที่จ้างเธอมาเป็นครูมวย เขาบอกแค่ว่า เขามาดูแลแทนเจ้านายคนใหม่แค่นั้น เลยไม่เคยรู้เลยว่าค่ายมวยนี้เป็นของใคร ตั้งแต่ที่เจ้าของค่ายมวยคนเดิมตายไปนู้นแหล่ะ

“อืม ตกลงตามนั้นนะ อย่าให้ต้องออกคำสั่งเลยมายา ถือซะว่าคำพูดของฉันมันเป็นประโยคขอร้องเถอะ” สมิงมองใบหน้าไร้เครื่องสำอางแต่งแต้มนิ่งๆอย่างรอคำตอบ เขาไม่อยากใช้อำนาจกับเธอนัก แต่ทั้งหมดที่พูดไปมันคือคำสั่งมากกว่าจะเป็นคำขอร้อง

“ไม่เอา ฉันเทรนเด็กพวกนี้มาตั้งหลายปี เด็กๆ ของฉันจะได้ขึ้นชกรายการดังอยู่แล้ว เรื่องอะไรฉันจะอยู่เฉยๆ” มายาไม่คิดว่านั่นเป็นประโยคขอร้องอย่างที่เขาต้องการหรอก เขาสั่งเธอมากกว่า แต่เธอไม่อยากทำตามไง เด็กๆ ของเธอจะได้ชกไฟส์สำคัญระดับจังหวัดเลยนะ ถ้าเธอไม่อยู่เด็กๆ ต้องแย่แน่ๆ

“เลิกทำตามความฝันของคนอื่นสักที หมอนั่นตายไปแล้วนะมายา” สมิงพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ มองใบหน้าสวยด้วยแววตาอ่านไม่ออก

“คุณรู้ทุกเรื่องของฉันสินะ!” มายากัดฟันแน่น เธอเกลียดที่คนอื่นเอาเรื่องของผู้ชายคนนั้นมาพูด ยิ่งเป็นคนที่เธอต้องแต่งงานด้วยยิ่งเกลียด

มันก็ใช่ที่ตอนแรกเธอทำตามความฝันของคนรักที่ตายไป ก็ไอ้เจ้าของค่ายมวยนี่แหละ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ไง เธอพาเด็กพวกนี้มาไกลเกินกว่าที่จะเรียกว่าทำตามความฝันของคนอื่น ฝันที่เขาคนนั้นเป็นคนสร้างไว้ มันคือฝันของเด็กๆ พวกนี้ต่างหาก

“เห้อ! ฉันกลับล่ะ”

สมิงถอนหายใจยืดยาว หันหลังเตรียมออกเดิน เมื่อทุกอย่างในวันนี้ไม่เหมือนที่เขาตั้งใจไว้ตั้งแต่ทีแรก ดอกไม้ที่เธอชอบยังอยู่ในรถ มันคงไม่มีโอกาศที่เธอจะหยิบมันขึ้นมาดอมดม เหมือนกับตัวเขานั่นแหละ ที่เธอไม่คิดจะเปิดใจให้

“เอานี่ของคุณไปด้วย” มายาถอดเสื้อเชิ้ตเนื้อดีออกจากตัวอย่างรวดเร็ว โยนมันไปแรงๆ จนกระทบกับแผ่นหลังเปลือยเปล่า ก่อนมันจะลงไปกองที่พื้น

เธอโกรธที่เขาพูดถึงเธอแบบนั้น ชีวิตเธอไม่ได้จมอยู่กับคนที่ตายไปแล้วเกือบ 4 ปีสักหน่อย เธอลืมเขาไปแล้ว เธอเริ่มใหม่ไปแล้ว แต่เขายังคิดว่าเธอจมอยู่แต่ในอดีตที่แสนเจ็บปวดเหมือนพ่อกับแม่เธอ

สมิงเดินจากไปโดยไม่คิดจะก้มเก็บเสื้อของตัวเองขึ้นมา เขาทิ้งศักดิ์ศรีที่เคยมี ทำอะไรหลายๆ อย่างให้เธอ แต่เธอก็ช่างขยันทำลายศักดิ์ศรีที่เขาลดลงมาทำนั่นเหลือเกิน เขาควรพอแล้วสินะ ควรกลับไปเป็นสมิงคนเดิมสักที

มายามองแผ่นหลังที่จากไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ เมื่อเขาเดินหายไปจากบริเวณค่ายมวย เธอก็เดินไปเก็บเสื้อตัวนั้นมาถือไว้ มองคนที่เริ่มทะยอยกลับไปซ้อมสลับกันไปมา

“ไปสิครู รถคันนั้นยังจอดอยู่ที่เดิมอยู่เลย” เซ็นต์ที่มีอายุเพียง 19 ปี เดินกลับเข้ามาในค่าย หลังเดินตามผู้ชายคนนั้นออกไปเงียบๆ เมื่อเห็นรถที่เขาขึ้นไปนั่งยังจอดอยู่ที่เดิม จึงได้รีบเดินมาบอกครู ที่ยังยืนทำสีหน้าเจ็บปวดอยู่ที่เดิม

มายาก้าวเดินเร็วๆ ออกไปจากบริเวณนั้นทันที เดินไปตามฟุตบาทเพื่อมองหารถหรูของเขา เดินผ่านรถทุกคันไปจนเกือบถึงหน้าปากซอย แต่ไม่เจอรถที่เขาขับมาส่งเธอวันนั้นเลย เขาไปแล้วสินะ ไปทั้งๆ ที่ยังโกรธเธออยู่

มายาเดินกลับมาในทิศทางเดิม มองเสื้อที่อยู่ในมือแล้วรู้สึกจี๊ดที่ใจแปลกๆ เธอเคยทำอะไรแบบนี้ใส่คนอื่นด้วยเหรอ ทำไมเธอถึงได้ร้ายกาจกับคนอื่นได้ตลอดแบบนี้นะ

“อ๊ะ!” ร่างที่กำลังจะเดินผ่านรถยนต์สีดำ ชะงักเพียงเสี้ยวนาที เพราะประตูฝั่งคนขับเปิดออกมาอย่างรวดเร็ว และร่างของเธอก็ถูกดึงเข้าไปในรถในเวลาต่อมา พร้อมกับมือใหญ่ที่เลื่อนมาจับใบหน้าเธอไว้แน่น

“ตามมาทำไม มาสมเพชฉันเหรอมายา” สมิงมองด้วยแววตาเรียบเฉย แต่มายากลับมองว่ามันดูเจ็บปวด มือเล็กที่มีผ้าพันอยู่ ยกขึ้นจับใบหน้าหล่อเหลาเบา ก้มลงประทับริมฝีปากลงไปเบาๆ

ดวงตาสีดำสนิทหลับลงช้าๆ เพื่อรอรับจูบหวานๆ จากเธอ มือจับยกสะโพกเล็กให้มานั่งเกยอยู่บนตัก ทั้งยังเผยอริมฝีปากขึ้นให้เธอกวาดชิม เขาไม่ได้ทำอะไรเธอ แต่ปล่อยให้เธอทำทุกอย่างตามใจ และตอบสนองในแบบที่เธอต้องการเท่านั้น