สิ่งที่ชอบ

มือเล็กโอบรอบคอแกร่งไว้หลวมๆ เมื่อจูบที่เธอเป็นคนเริ่ม ทวีความรุนแรงขึ้นเพราะการตอบสนองของเขา เขามันช่ำชองทุกอย่าง ขนาดเป็นฝ่ายตามยังทำให้เธอรู้สึกวาบวาบได้ทั้งตัว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเสืออย่างเขาถึงมีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามขนาดนี้

“พอแล้วเหรอ”

เปลือกตาหนาขยับขึ้นช้าๆ มองคนที่ถอยห่างออกไปนิดๆ พลางหอบหายใจ ใบหน้าสวยแดงก่ำ ดวงตาสีหวานดูหยาดเยิ้ม ในขณะที่มือบางยกขึ้นเช็ดปากตัวเองออกเบาๆ ก่อนที่เธอจะเลื่อนมาเช็ดปากให้เขาแบบเดียวกัน

เธอกำลังยั่วเขาอยู่รึเปล่า เธอทำทุกอย่างเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรเลย สายตามองเพียงแค่มือตัวเองที่เช็ดริมฝีปากเขาอยู่ ไม่ยอมมองสบตาเขาเลย เมื่อทำทุกอย่างเรียบร้อย เธอก็เริ่มขยับตัวนิดๆ เหมือนอยากจะลงไปจากตักเขาแล้ว

“ฉันแค่สงสารหรอก”

มายาพูดจบก็หันหน้าหนีไปอีกทาง เธอเป็นแบบนั้นจริงๆ ทันทีที่เห็นแววตาของเขา เธอก็รู้สึกแบบนั้น แล้วร่างกายมันก็ขยับไปเอง เหมือนถูกแววตาเศร้าๆของเขาดึงดูดเข้าไปหา

“ฉันน่าสงสารเหรอมายา” คำพูดของเธอไม่ได้ช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นเลย เขาน่าสงสารหรือน่าสมเพชกันแน่

“เลิกทำหน้าแบบนั้นสักที” มายาหน้ามุ่ยลง เขาทำหน้าแบบนั้นทีไร เธอรู้สึกหวั่นไหวแปลกๆ ถ้าเขาทำตัวปกติเธอคงไม่ต้องเป็นแบบนี้ แต่นี้เขากำลังทำเหมือนเขาเสียใจ เธอจึงไม่รู้ว่าจะปลอบเสือตัวใหญ่แบบเขายังไงดี

“อยู่ใกล้เธอแล้วฉันดูแย่ที่สุดในชีวิต” สมิงหันหน้าหนีไปอีกทาง เพราะไม่รู้หรอกว่าหน้าตาที่เธอบอกว่าไม่ให้ทำแบบนั้นมันเป็นยังไง จึงทำได้แค่เบือนหน้าหนีจากสายตาเธอ เพราะกลัวเธอจะยิ่งไม่ชอบใจถ้ายังเห็นเขาทำแบบนั้นอยู่

“ฉันขอโทษที่โยนเสื้อใส่คุณ” มายาเอ่ยขอโทษในสิ่งที่เธอทำผิด คนแบบเขารักศักดิ์ศรีตัวเองมาก แต่เธอกลับทำแบบนั้นกับเขาต่อหน้าคนอื่น เหมือนเหยียบศักดิ์ศรีของเขาด้วยเท้าของเธอเอง

“ฉันยังอยากทำงานต่อ ถ้ามีครูมวยที่ดีกว่าฉันมา ฉันถึงจะเลิกทำ พอใจรึยัง” มายาพูดเสียงเบา อีกสองวันก็จะแต่งงานกันอยู่แล้ว ต่อให้แต่งด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ยังไงเขาก็จะมาเป็นสามี เธอควรฟังเขาครึ่งนึง และใช้ชีวิตตัวเองครึ่งนึง เพื่อไม่ให้เสียตัวตนของตัวเองไป นี่เธอยอมสุดๆ แล้วนะ

“ทำไมไม่ไปทำในสิ่งที่ตัวเองถนัด” คำพูดของเขา ทำให้คนที่นั่งอยู่บนตักจับใบหน้าเขาให้หันมาสบตา มายามองคนตรงหน้าด้วยความเคลือบแคลงสงสัยอย่างชัดเจน

“คุณแอบจับฉันไปฝังชิบอะไรไว้ใช่ไหม ถึงได้รู้จักทุกอย่างของฉันแบบนี้ บอกมานะคุณสมิง ว่าที่ผ่านมาคุณทำอะไรเกี่ยวกับฉันบ้าง ไม่งั้นฉันแจ้งตำรวจจับคุณเข้าคุกนะ” มายามองด้วยสายตาจริงจัง เพื่อกดกันให้เขาพูดในสิ่งที่เธออยากรู้ที่สุด

“แค่ให้คนหาข้อมูลมาให้ ข้อมูลพวกนั้นไม่ใช่ความลับนี่มายา มันไม่ผิดกฎหมาย” สมิงบอกในสิ่งที่เธออยากรู้ มันเป็นข้อมูลพื้นฐานทั้งนั้นที่เขาได้มา ครอบครัว การเรียน นิสัยใจคอ สิ่งที่ชอบ สิ่งที่เกลียด เป็นเรื่องราวของเธอทั้งหมด

“คุณน่ากลัวแบบนี้นี่เองสินะ ฉันต้องเข้าไปซ้อมให้เด็กๆ แล้ว คุณมีธุระอะไรกับฉันหรือเปล่า ถึงได้มาหาฉันถึงที่นี่”

มายาขยับตัวอีกครั้ง เมื่อรู้สึกว่าอยู่กับเขาในท่านี้นานเกินไป เขาไม่เมื่อย แต่เธอเมื่อย คนที่เดินผ่านไปมามองอย่างสงสัย เพราะประตูที่เปิดค้างไว้ แต่เมื่อเจอเธอส่งสายตาไปให้ ก็รีบเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“ทำไมไม่เคยรับของที่ฉันส่งมาให้เลยสักครั้ง”

“คราวหลังคุณช่วยซื้อของที่มีประโยชน์ส่งมาให้ฉันได้ไหมละ ฉันจะได้รับมันไว้ทุกอย่าง คุณก็รู้ว่าดอกไม้มันไม่มีประโยชน์สำหรับฉัน”

มายามองดอกกุหลาบสีแดงสดที่อยู่เบาะหลังนิ่งๆ ก่อนจะยิ้มให้คนตรงหน้า เขามีความพยายามดีทีเดียว ทั้งที่เธอไล่ตะเพิดคนของเขาพร้อมช่อกุหลาบสีแดงกลับไปทุกวัน เขายังกล้าส่งมาให้เธออีก และวันนี้ก็เอามันมาด้วยตัวเอง เสือแบบเขาก็มีมุมที่น่ารักนะเนี้ย

“ช่อนั่นที่คุณอุส่าห์หิ้วมา ฉันจะเอากลับบ้านด้วยละกัน แต่คราวหลังไม่ต้องซื้อมาหรอกนะ ฉันไม่ได้ชอบกุหลาบสีแดงแล้ว” มายาพูดกับคนที่นิ่งเงียบฟังคำพูดเธอ แววตาเขาดูดีใจเมื่อเธอบอกว่าจะรับช่อดอกไม้ที่เขาหิ้วมาด้วย

“แล้วชอบอะไร”

ใบหน้าคมขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อพูดจบ เป็นครั้งแรกที่เขาถามเธอเองว่าชอบอะไร แทนการนั่งอ่านข้อมูลของเธอ

มายาก้มลงไปกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู บอกเขาในสิ่งที่เธอชอบ พูดจบก็ลงจากตักแกร่ง ไปเปิดประตูหลังหยิบช่อดอกกุหลาบดอกโต แล้วเดินจากไป ปล่อยให้คนตัวสูงนั่งนิ่งกับสิ่งที่เธอชอบนานสองนาน เมื่อได้สติจึงได้ปิดประตูแล้วขับรถกลับไปทำงาน เมื่อรู้สิ่งที่เธอชอบเพิ่มขึ้นมาอีกอย่าง