บทนำ 2 คุณทำให้ผมประหลาดใจ

“ที่ดินที่คุณย่าให้คุณ...ไลลาขอได้ไหมคะ?”

คำขอของไลลาผู้เป็นภรรยาสาว นั้นทำให้ชายหนุ่มผู้เป็นสามีนิ่งไป ที่ดินที่เธอว่านั้น คือที่ดินจากหนึ่งในอีกสิบๆที่ที่ตระกูลของเขาถือโฉนดอยู่ ที่จริงอาจจะต้องบอกว่าเป็นที่ดินที่เขาเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว เนื่องจากที่บอกไว้ข้างต้น ว่ากัลป์คือทายาทคนสุดท้ายของตระกูลอินทรสกุล

“เราเคยคุยเรื่องนี้กันไปแล้วนี่ครับ”

“ค่ะ เคยคุย แต่คุณก็น่าจะรู้ว่าอะไรที่ไลลาอยากได้ ไลลาต้องได้ และที่บอกว่าขอ...ไลลาไม่ได้ขอเปล่าๆ บริษัทของไลลามีเงินพอที่จะซื้อที่ดินริมแม่น้ำของคุณ” สายตาและน้ำเสียงจริงจังของหญิงสาวบ่งบอกชัดเจนถึงความต้องการของเธอ

“ที่อื่นดีไหม? ผมยังมีที่อีกตั้งเยอะ” กัลป์พยายามเลี่ยง

“ที่รักคะ...ไลลาอยากได้ที่ติดริมแม่น้ำมาสร้างคอนโดร้อยชั้น คุณให้เมียไม่ได้เหรอ? ไม่รักเมียเหรอคะ?” ไลลาเริ่มทำเสียงออดอ้อน ส่งมือไปลูบที่หลังมือหนา

“รักครับ คุณรู้อยู่แล้วว่าผมรักคุณมาก ให้คุณได้ทุกอย่าง...” ที่เคยให้มาก็มากมายนับไม่ถ้วน

“งั้นทำไม?”

“เพราะที่ตรงนั้นเป็นที่ที่คุณย่าผมรักมากที่สุด แล้วผมก็ตั้งใจเอาไว้แล้ว ว่าจะสร้างบ้านอีกสักหลัง เพื่อให้เราได้ไปอยู่ตอนเกษียร” เขามีเหตุผลของเขา

“แต่เรามีบ้านอยู่แล้วนี่คะ ใหญ่โตก็ตาย...จะมีอีกหลังไปทำไม?”

“ที่ตรงนี้มันอยู่ใจกลางเมือง มันเหมาะกับคนหนุ่มสาวมากกว่า พอแก่ตัวไป...เราคงไม่อยากอยู่ในเมืองแบบนี้หรอก ผมตั้งใจจะยกบ้านหลังนี้ไว้ให้เป็นบ้านของลูกเรา”

“เหมือนเคย...คุณไม่เคยถาม ไม่เคยคิดจะปรึกษาอะไรไลลาเลยนะคะ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราอยากมีลูก? ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คุณอยากจะย้ายไปอยู่ชานเมือง ไม่เห็นคุณเคยบอกไลลาเลย?”

“ไลลา...”

“ที่ตรงนั้นกว้างใหญ่ มีมูลค่าเป็นพันล้าน...แต่คุณกลับคิดแค่ว่าจะเอามาสร้างบ้านให้เราอยู่ตอนแก่...ที่รัก...คุณคิดได้แค่นั้นจริงๆเหรอคะ?”

ปึง!

คำถามเชิงต่อว่าที่ออกมาจากปากภรรยา ทำให้สามีแทบจะปรับสีหน้าไม่ทัน เขากระแทกแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ ฟันกรามนั้นขบกันแน่น

“อย่าทำให้ผมโกรธครับ คุณไม่ชอบหรอกที่จะได้เห็นอีกมุมหนึ่งของผม” แววตาดุดันของกัลป์ฉายออกมาเพียงนิด แต่นั่นก็มากพอที่จะทำให้ไลลาสงบลง

“ไลลาขอโทษค่ะ”

“เศรษฐกิจตอนนี้ไม่เหมาะที่จะลงทุน อีกอย่างที่ติดริมแม่น้ำ ดูด้วยตาเปล่าก็รู้ว่าสร้างตึกสูงถึงร้อยชั้นไม่ได้ ไม่ต้องจ้างวิศวกรมาให้เสียเวลาหรอก แล้วเงินพันล้านที่คุณว่า...ผมไม่เห็นว่ามันจะน่าสนใจตรงไหนเลย ผมอิ่มแล้ว...” ชายหนุ่มหยิบผ้าขาวขึ้นมาเช็ดปาก ก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร

“ที่รักคะ...” ไลลารีบคว้ามือเขาเอาไว้

“มีที่ดินแถวรังสิต ตรงนั้นทำเลดี...เหมาะที่จะสร้างคอนโดขนาดกลาง หรือไม่ก็หอพักนักศึกษา ถ้าคุณมีโปรเจ็คเล็กๆที่น่าสนใจ ผมก็ยินดีจะยกให้ แต่ที่ริมแม่น้ำตรงนั้น...ขอเถอะนะ เราอย่าพูดถึงมันอีก”

“รู้แล้วค่ะ...แต่อย่าออกจากบ้านไปทั้งๆที่ยังโกรธไลลาอยู่แบบนี้ได้ไหม?” ว่าแล้วหญิงสาวก็ลุกเข้าไปสวมกอดร่างสูง

“ไลลา...”

ฟอด!

สองเท้าเล็กเขย่งยกขึ้นสูง ส่งจมูกเชิดไปหอมแก้มของผู้เป็นสามี สอดแทรกความเย้ายวนเข้าบดเบียดเรือนร่างของเขา

“หายโกรธไลลาก่อนได้ไหมคะ?” สายตาและน้ำเสียงยั่วเย้าเป็นเท่าทวี อกอวบอิ่มแนบชิดกับแผงอก เธอพยายามที่ยั่วเขาอยู่

“อายป้านวลน่ะที่รัก”

“ป้านวลไม่ได้อยู่ตรงนี้สักหน่อย...อยากจัง คุณไปทำงานสายหน่อยไม่ได้เหรอ?” เสียงกระเส่านั้นปลุกเร้าอารมณ์ของชายหนุ่มไม่น้อย

“ผมมีสอนคาบเช้าครับ...”

“เราไม่ได้...จู๋จี๋กันนานแล้วนะคะ หรือคุณเบื่อเมียแล้ว?”

“ถามอะไรแบบนั้นครับ? ผมไม่มีวันเบื่อคุณได้ลงหรอก...รักคุณมากขนาดนี้”

“รักไลลาจริงเหรอคะ?”

“จริงครับ”

“งั้นจูบเมียหน่อย...”

“แค่จูบก่อนนะ แล้วเย็นนี้...ค่อยมาทำอย่างอื่นต่อ” กัลป์ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเชยปลายคางของภรรยาสาวขึ้นมาจูบ เขาค่อยๆละเลียดจูบเธออย่างแผ่วเบาๆ ค่อยๆสอดลิ้นเข้าดุนดันอย่างเชื่องช้า จูบของเขามันอ่อนโยน อบอวลไปด้วยความรัก...มันนุ่มนิ่ม จนน่าเบื่อ! ไร้รสชาติ! ไม่ดูดดื่ม หนักหน่วง เร่าร้อนเหมือนจูบของหลุยส์

“คุณจูบเมียเบาจังเลยคะ?” ไลลาถอนจูบมาเอ่ยถาม

“ผมไม่อยากทำคุณเจ็บครับ”

“มานี่ค่ะ...” ไลลาจูงมือกัลป์ออกมาจากห้องอาหาร พาเขาไปยังห้องน้ำที่อยู่ใกล้กับบันได เธอปิดประตูลงอย่างรวดเร็ว แล้วดันเขาไปชิดติดผนัง

“คุณจะทำอะไรครับ?”

“มอบความสุขให้คุณ...แบบรวดเร็ว” เธอยกยิ้มตอบ ขณะที่เริ่มปลดกางเกงเขาออกช้าๆ

“อื้อ!” เสียงครางดังในลำคอของกัลป์ เมื่อเขาถูกภรรยาจู่โจมจูบอย่างหนักหน่วง ขณะที่เบื้องล่าง เมื่อเล็กก็เริ่มเอาความเป็นชายออกมาสาว...สาวช้าๆ สาวขึ้น...แล้วรูดลง จนมันแข็งตัว

“ที่รัก...คุณแข็งแล้ว บอกเมียสิ...ว่าคุณกำลังเสียว...”

“ครับ...ผมเสียว...ไลลา...ที่รัก ผมเสียว...”

“รักเมียไหมคะ?”

“อื้อ! รักครับ...”

“อยากเข้ามาในตัวเมียไหมคะ?”

“อาห์...อยากที่สุดครับ”

“คุณมีเวลาห้านาที...ทำเร็วๆนะคะ...” ว่าแล้วไลลาก็ถลกชุดนอนผ้าแพรของเธอขึ้น นำความแข็งตัวของสามีมาจ่อที่ร่องรัก...กดส่วนหัวถูไปตามร่องช้าๆ

“ที่รัก...อย่าทำแบบนั้น ผมจะเสร็จแล้ว...”

“กลั้นไว้หน่อยสิคะ...อ๊ะ! เข้าแล้ว...อ๊าห์!”

“อื้อ!”

ร่างบางเริ่มร่อนเอวช้าๆ เมื่อแก่นกายนั้นเข้ามาในตัวเธอจนเต็มลำ เธอไม่รอให้อีกฝ่ายทำอะไร เพราะเขามันไม่ถึงใจ ต้องเป็นเธอที่ทำด้วยตัวเอง...

“อ๊าห์! เสียว...อ๊าห์! ที่รักเมียเสียว...” ไลลาร้องคราง ทั้งกอดทั้งจูบเขา เอวก็ร่อนไม่หยุด

“อื้อ!”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

เสียงจังหวะรักดังประสานกับเสียงครวญครางของคนทั้งสอง ไลลาบดเอวเป็นวงกลมสลับกับร่อนแล้วขย่มแก่นกายของสามีอย่างชำนาญการ

“อ๊าห์! เสียวจัง...ของที่รักมันคับร่องเมียไปหมดแล้วนะ...อ๊าห์!”

“อื้อ! ไลลา...อื้อ! ผม...จะเสร็จแล้วครับ...อื้อ!”

“มาเสร็จในปากเมีย...” จังหวะอันรวดเร็วนั้น ไลลาก็รีบถอนตัวออกจากกัลป์ เธอทิ้งเข่าลงนั่ง คว้าลำกายมาเข้าปาก...แล้วดูดมันทั้งลำ

บ๊วบ! บ๊วบ! บ๊วบ!

“อื้อ!...ที่รัก!” เป็นอันว่าเขาถึงสวรรค์ ร่างสูงกระตุกสั่นเมื่อเสร็จสม น้ำรักถูกปลดปล่อยเข้าปากผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา...

อึก!

เธอกลืนมันลงคอพร้อมรอยยิ้ม สร้างความแปลกใจให้ฝ่ายชายไม่น้อย

“ที่รัก?” เขาขมวดคิ้วมองคนตรงหน้าขณะที่กำลังสวมกางเกง

“น้ำผัวอร่อยจัง...” เธอเลียริมฝีปากแผล่บๆ

“คุณทำให้ผมประหลาดใจ...” กัลป์มองหน้าไลลาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา เพราะเธอไม่เคยแสดงด้านแบบนี้ให้เขาเห็นมาก่อนตั้งแต่ที่รู้จักกันสี่ปี เป็นเพื่อนสองปี คบกันหนึ่ง และแต่งงานอีกหนึ่งปี

“มีอะไรอีกมากมายเกี่ยวกับไลลาที่คุณยังไม่รู้...ไปทำงานได้แล้วค่ะ”

“แล้ว...เจอกันเย็นนี้ครับ”

จุ๊บ!

สามีจูบแก้มภรรยาหนึ่งครั้ง ก่อนที่จะออกไปจากห้องน้ำ ภรรยาสาวเพียงมองตาม...รอยยิ้มหายไปในทันทีเมื่อเขาหายลับออกไปจากบ้าน เธอเดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร คว้ามือถือขึ้นมากดโทรออกหาเบอร์หนึ่ง

[เป็นยังไงบ้าง สำเร็จไหม?] อีกฝ่ายรับสายเหมือนว่ารอสายจากเธออย่างใจจดใจจ่อ

“สามีฉันมันเดาใจยากจะตายไป”

[แปลว่าไม่สำเร็จ]

“ฉันหมดหนทางแล้วล่ะ โปรเจ็คนี้คงต้องพักไปก่อน จนกว่าเราจะหาที่ดินดีๆได้”

[นี่เขารักคุณจริงๆหรือเปล่า? ทำไมเมียขอแค่นี้ถึงให้ไม่ได้?]

“หลุยส์...”

[หย่ากับเขาแล้วมาอยู่กับผมเถอะ ผมไม่อยากต้องหลบซ่อน ไม่อยากต้องปิดบังใครเรื่องของเขาอีกแล้ว]

“จะบ้าเหรอ?! ถ้าหย่ากับเขา...คุณคิดว่าฉันที่มีแต่ตัวจะไปทำอะไรได้?!”

[ก็ฟ้องหย่าไปสิ!]

“นั่นยิ่งบ้าใหญ่! กัลป์น่ะ...มีใครบ้างที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนดี ฉันจะเอาข้ออ้างที่ไหนไปฟ้องหย่า?! จะจูบฉันแรงๆเขายังไม่กล้าเลย ไม่ต้องนึกถึงเรื่องทุบตี ส่วนเรื่องมีชู้...ก็ลืมไปได้เลย! เขาไม่มีวันทำแน่!”

[ก็ถ้าเขาไม่ทำ...เราก็ทำให้มันเกิดขึ้นสิ]

“หมายความว่ายังไง?”

[หาเมียน้อยสักคน สร้างหลักฐานขึ้นมาสักชิ้น แล้วฟ้องหย่า...เรียกค่าเสียหายให้สูงที่สุดเท่าที่จะเรียกได้ ผมว่าเผลอๆ ถึงเวลานั้น...เพื่อรักษาชื่อเสียงของตระกูล เขาอาจจะยอมยกที่ริมแม่น้ำให้คุณก็ได้...]

“...”

[ฮัลโหลไลลา...นี่คุณฟังผมอยู่หรือเปล่า?]

“ฟังอยู่...สิ่งที่คุณพูดมา ถ้ามันสำเร็จ นั่นแปลว่าเราสองคนจะสมหวังทุกอย่าง...กลับกัน ถ้ามันไม่สำเร็จ ก็เท่ากับว่าเราจะพังกันทั้งคู่” ดวงตาของไลลาฉายแววแห่งความหวังขึ้นมา

“งั้นทางเลือกเดียวที่เรามี...คือทำให้มันสำเร็จ”