บทที่ 3

“บุญเข้าใจแล้วค่ะว่าสิ่งที่คุณต้องการจริงๆ ไม่ใช่เงิน แต่เป็นความทรมานของบุญ” นี่คือความจริงที่เธอต้องยอมรับ แม้ว่ามันจะยากก็ไม่อาจหนีได้พ้น ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พี่ดินที่แสนดีของเธออีกแล้ว เขาก็แค่คนใจร้าย ที่พร้อมจะพรากเอาทุกๆ ความสุขไปจากเธอก็เท่านั้น

“รู้แล้วก็ดี อีกอย่างที่เธอต้องรู้ไว้ว่าแค่นั้นมันไม่พอสำหรับฉัน!”

“แล้วมันแค่ไหนคะ ถึงจะพอใจคุณ” หญิงสาวร้องถามทั้งน้ำตา น้ำตาที่หากเป็นเมื่อก่อนมันคงเป็นภาพที่กรีดใจคนมองไม่น้อย หากแต่วันนี้ตอนนี้มันกลับกลายเป็นภาพที่เขาต้องการจะเห็นมากที่สุด

บุญสิตาจ้องมองคนตรงหน้าผ่านม่านน้ำตาด้วยความเสียใจหรือเธอต้องตายตามพ่อไป มันถึงจะสาแก่ใจเขา มันต้องถึงขนาดนั้นเลยใช่ไหมเขาถึงจะยอมให้อภัยในสิ่งที่เธอไม่เคยต้องการให้มันเกิดขึ้น

“บอกบุญมาสิคะ ว่าบุญต้องทำยังไง!”

“เธอต้องทรมานจนรู้สึกผิดที่ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกของไอ้เลวนั่น! เธอกับน้องของเธอต้องเจ็บปวดมากกว่าที่ฉันกับครอบครัวต้องเจ็บ!” หากนั่นมันเป็นสิ่งที่เขาต้องการจริงๆ เธอคงให้เขาไม่ได้เพราะราคาความแค้นของเขานั้นแพงเกินไป ความเจ็บปวดภายในใจของเขาไม่มีทางหมดไป หากใจเขายังไม่ยอมละทิ้งอดีตและอยู่กับปัจจุบันให้ได้ ต่อให้เธอตายลงไปต่อหน้าเธอก็ยังเชื่ออยู่ว่ามันคงไม่อาจทดแทนกันได้

“พี่ดิน…”

“อย่ามาเรียกฉันด้วยชื่อนั้น! พี่ดินของเธอมันตายไปแล้ว ตายไปตั้งแต่วันที่พ่อสารเลวของเธอทำเรื่องชั่ว นั่นกับครอบครัวฉัน!” มันคงไม่ผิดจากคำพูดของเขา ไม่มีพี่ดินของเธออีกแล้ว เหลือไว้แต่คุณคณิน เจ้าหนี้เงินกู้รายใหญ่ของครอบครัวที่กำลังจะยึดเอาทุกสิ่งคืนไป มันเจ็บทุกครั้งที่ต้องยอมรับว่าเธอจะไม่ได้คนรักคนเดิมคนนั้นกลับคืนมา เพราะไม่ว่าเขาจะร้ายกับเธอแค่ไหน เธอก็ยังมีความรู้สึกนั้นอยู่

ความรู้สึก…ที่มันยังคงรักเขาเหมือนที่เคยรักไม่เปลี่ยนแปลง

“หมดรึยังธุระที่เธอต้องการจะคุย ถ้าใช่ก็เชิญไสหัวออกไปได้แล้ว และหวังว่าพรุ่งนี้ฉันคงจะไม่เห็นเธอกับน้องอยู่ในที่ดินผืนนั้นอีก!” คนใจร้ายปล่อยให้เวลาผ่านไปเพียงชั่วครู่ถึงได้เอ่ยขึ้นเสียงแข็ง และไม่จำเป็นต้องรอให้อีกคนได้พูดอะไรออกมาเขาก็เป็นฝ่ายเดินจากไปก่อน

ไม่มีแม้แต่จะหันมามอง

คนที่ได้แต่ยืนแน่นิ่งอยู่กับความใจร้ายของเขาอีกเลย…