บทที่ 2

“สามวัน! เท่าที่จำได้ฉันกับเธอตกลงกันแค่นั้น ฉันต่อเวลาในการใช้หนี้ให้กับครอบครัวของเธอมามากพอแล้วบุญสิตา! แล้วเธอยังจะมีหน้ามาเรียกร้องเอาอะไรอีก หรือคิดว่าการที่เธออุตส่าห์เอาตัวเข้าแลกมันจะเปลี่ยนอะไรได้” คำถามนั้นกัดกินใจคนฟังจนน้ำตาตก เพราะเขาทำให้รู้ว่าสิ่งที่เธอเสียไปสำหรับเขามันไม่ได้มีค่าอะไรเลย ต่างจากเธอที่ต้องสูญเสีย หมดสิ้นทุกสิ่งด้วยน้ำมือเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ความสาวที่เสียให้เขาไปไม่มีความหมายสักนิด ไม่มีเลยจริงๆ

“ถ้าคุณยึดที่ดินกับบ้านบุญกับน้องจะไปอยู่ที่ไหนคะ” บ้านที่ตอนนี้เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ และเธอจะทำทุกทางเพื่อรักษามันไว้ด้วยชีวิตไม่ว่าเขาจะใช้วิธีสกปรกแค่ไหนเธอจะโต้กลับสุดแรงเช่นกัน

“นั่นดูเหมือนจะเป็นปัญหาของพวกเธอ ไม่ใช่ฉัน!” คำตอบนั้นให้ความรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าก็ไม่ผิด มันทำให้เธอไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ว่าคนใจร้ายตรงหน้าคนนี้ จะเป็นคนเดียวกับพี่ดินที่แสนใจดีเมื่อสี่ปีก่อน

มันคือสี่ปีที่เธอมีความสุขที่สุดจนนึกอยากจะหยุดเวลานั้นไว้ ก่อนที่ทุกๆ อย่างจะเปลี่ยนไปเมื่อพ่อของเธอทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยกับครอบครัวของเขา แม้เธอเองจะเคยอ้อนวอนขอร้องให้ท่านหยุดแต่ก็ไม่เกิดผล สุดท้ายสองครอบครัวที่เคยไปมาหาสู่กันก็กลายเป็นศัตรูกัน

และที่แย่กว่านั้น…

ยังปิดฉากสถานะคู่หมั้นระหว่างเธอกับเขาให้จบลงพร้อมๆ กัน

“คุณเกลียดบุญกับน้องมากเลยเหรอคะ ถึงได้ทำกับพวกเราสองคนถึงขนาดนี้” มันคือคำถามที่เธออยากจะรู้คำตอบพอๆ กับเรื่องที่เขาลืมไปแล้วจริงๆ น่ะหรือถึงความรักที่เคยมีต่อกันมานานหลายปี

เขาที่เคยเป็นทุกสิ่งในชีวิตของเธอ เป็นพี่ชาย เป็นคนรัก แม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ แต่ดูเหมือนว่าสำหรับเขาแล้วเธอคงเป็นได้มากสุดแค่ลูกสาวของผู้ชายที่ทำลายครอบครัวของเขาจนย่อยยับด้วยการโกงเงินบริษัทที่อีกฝ่ายเคยร่วมหุ้นกับพ่อของเขา สิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้ครอบครัวเขาล้มละลาย พ่อที่เขาเคยบอกว่าภาคภูมิใจในตัวท่านหนักหนาก็กลายเป็นคนเก็บตัว ก่อนที่ท่านจะยิงตัวตาย!

ทั้งหมดนั่นเกินจากน้ำมือของคนที่ท่านไว้ใจที่สุด!

ส่วนแม่ก็รับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ ไม่นานจากงานศพของพ่อท่านก็กินยาฆ่าตัวตายตามคู่ชีวิตของตัวเองไปติดๆ ทิ้งให้เขาต้องทนอยู่กับความทุกข์ทรมานแสนสาหัสเพียงลำพัง หากไม่ได้ย่าที่เป็นคนชุบชีวิตขึ้นมา เขาเองก็คงไม่เป็นผู้เป็นคนเหมือนอย่างทุกวันนี้ ทั้งหมดคงต้องขอบคุณย่าที่ช่วยทำให้เขาได้กลับมามีชีวิตที่ดีอีกครั้ง ต่างจากคนก่อเหตุที่ดูเหมือนเวรกรรมจะติดจรวดเร็วเกินคาด เพราะไม่นานหลังจากเรื่องราวในครั้งนั้นจบลง ไอ้อลงกรณ์ก็ตายตามพ่อกับแม่ของเขาไปด้วยโรคมะเร็งระยะสุดท้าย เหลือไว้แต่ลูกสาวของมันให้เขาได้แก้แค้น

“ตอบบุญมาสิคะ คุณเกลียดพวกเรามากใช่ไหมถึงได้ทำกันแบบนี้” บุญสิตายังคงตั้งคำถามเดิมๆ ที่อยากได้ยินคำตอบจากปากของเขาชัดๆ สักครั้งแม้จะรู้ดีว่าคำตอบของเขาจะทำให้เธอเจ็บก็ช่าง

“ใช่! ฉันเกลียด เกลียดทุกคนที่เกี่ยวข้องกับไอ้ผู้ชายเลวนั่น! โดยเฉพาะเธอที่เป็นสายเลือดโดยตรงของมัน!” คณินตวาดลั่นพร้อมกระชากแม่ตัวดีที่วันนี้ปากเก่งกว่าทุกวันเขย่าอย่างรุนแรงเพื่อหวังจะให้หล่อนสำนึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในสถานะคนรักของเขาอีกแล้วในวันนี้

เธอเป็นได้มากสุดแค่ลูกของไอ้ชั่วนั่น! คนที่ทำลายครอบครัวของเขาอย่างไม่น่าให้อภัย ทำลายความสุขทั้งชีวิตของเขา แล้วมันจะผิดอะไรถ้าเขาจะทำลายคนที่มันรักบ้าง มันช่วยไม่ได้ที่เธอคือคนที่ว่า!

เธอผิดเองที่เกิดมาเป็นลูกของมัน!