04 | ความต้องการไรเดอร์

07:33 AM

ฟริ้ว~

ลมทะเลเย็นสบายในยามเช้าพัดโชยเข้ามาในห้องนอนปลุกหญิงสาวที่หลับใหลให้ตื่นขึ้น ร่างเล็กบิดเร้าไปมาด้วยความเมื่อยล้า เปลือกตาบางค่อยๆ เปิดขึ้นรับแสงอ่อนๆ ทีละข้าง

“เอ๊ะ!”เสียงหวานอุทานออกมาพลันในหัวฉุกนึกถึงความฝันเมื่อคืน ก่อนที่สายตาจะตวัดมองด้านข้างของตนหาคนที่กกกอดกันตลอดค่ำคืนอันหนาวเหน็บ

“ความฝันหรือความจริงกันนะ โอ๊ะ!...จริงสิ”นัยน์ตาสีฟ้าเบิกกว้างเมื่อเห็นกระเป๋าเป้ตรงพื้นห้อง ใช้มือปิดปากส่ายหน้าไปมาอย่างไม่คาดคิด นี่มันไม่ใช่ฝันซ้อนฝันใช่ไหม ไม่ใช่ว่าเธอหวาดกลัวเขามากไปจนเก็บเอาไปฝันใช่ไหม

“…”คิดได้ดังนั้นเท้าเล็กก็ตวัดก้าวลงจากเตียงทันที หาชุดคลุมสวมทับชุดนอนบางพลิ้วที่ตนสวมใส่ รวบรวมความกล้าด้วยการสูดหายใจเข้าลึกๆ พาตัวเองออกจากห้อง

ตึกตัก~ ตึกตัก~

ปลายเท้าแตะลงบันไดกระจกทีละขั้นด้วยหัวใจที่สั่นไหว ฝ่ามือนุ่มนิ่มกำลังกำรอบชุดคลุมจนเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อทั้งที่อากาศไม่ร้อนเลยสักนิด สายตาค่อยๆ เหลือบมองซ้ายแลขวา

กุกกัก!

ต้นตอของเสียงที่ได้ยินดังมาจากห้องครัวสุดหรู เธอชะโงกหน้ามองด้วยความอยากรู้ ชายร่างสูงบึกบึนกำยำกำลังรื้อค้นตู้เย็นหาอะไรสักอย่าง มือบอบบางปิดปากตัวเองอีกครั้ง นะ…นั่นมันเขาจริงๆ มันไม่ใช่ความฝันหรืออะไรทั้งมวลที่เธอคิดไว้ก่อนลงมา ทุกอย่างในขณะนี้มันฟ้องทุกอย่างหมดแล้ว

หนี!

คำเดียวที่นึกได้ตอนนี้จะให้อยู่กับผู้ชายอย่างเขา ไม่มีวันเด็ดขาด หญิงสาวถอยหลังอย่างช้าๆ ไม่ให้คนที่กำลังให้ความสนใจอะไรสักอย่างอยู่นั้นรู้ตัว

“ไอ้บ้าจะจองล้างจองผลาญฉันไปถึงไหน”แองจี้ด่าทอทั้งที่ยังวิ่งบนพื้นทรายละเอียดด้วยเท้าเปล่า จุดมุ่งหมายในตอนนี้เธออยากจะไปให้ถึงเรือโดยเร็วและติดเครื่องยนต์ขับเคลื่อนออกไปให้ไกลจากเกาะนี้ หนีมาไกลไกลเกินกว่าจะมีใครพบ แต่ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงจับพิกัดเธอพบ

พรึ่บ

“กรี๊ด! อืม…”ร่างเล็กถูกกระชากอย่างแรงจนตัวหมุน กรีดร้องด้วยความตกใจไม่สุดเสียงก็ถูกปิดปากด้วยริมฝีปากร้อนระอุ ฝ่ามือหนาช้อนท้ายทอยเล็กขึ้นรับการจุมพิตของเขา

“มอนิ่งที่รัก”ไรเดอร์ทักทายเมียตัวน้อยด้วยการมอนิ่งคิสซ์ อีกทั้งยังใช้ฝ่ามือลูบเรือนผมงามเล่นอย่างหยอกล้อ ในขณะที่หญิงสาวมึนงงกับเหตุการณ์เมื่อครู่

“...”ปากน้อยสั่นระริกคาดไม่ถึงว่าเขาจะว่องไวถึงเพียงนี้

“ออกกำลังกายแต่เช้าเลยนะ ถึงว่าทำไมแองจี้หุ่นดี”ถ้อยคำของเขาชั่งดูเหมือนคนโง่เขลา แต่ทว่าเธอกลับรับรู้ว่าร่างสูงรับรู้ทุกอย่าง ทั้งท่าทางน้ำเสียงราบเรียบเช่นนี้มีหรือที่เขาจะไม่รู้

“ต้องการอะไรจากฉัน”ไม่ใช่แค่ครั้งนี้ที่เขาพยายามตามหาเธอ แต่ที่ผ่านมามีลีน่ารายงานเสมอจึงทำได้เพียงหนี แม้กระทั่งงานสังคมนานๆ ครั้งยังจะออก เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะเขาไงที่ทำให้หญิงสาวหวาดระแหวงจะมีผู้หญิงทนรับความเจ็บปวดทางร่างกายเมื่อถูกกระทำยำยีบ้าง จะมีใครชอบหรืเปล่าจะถูกเอามีดจี้คอ เอาปืนมาจ่อหัว

“พี่อยากให้แองจี้ทานอาหาร พี่ทำเอาไว้ให้ในครัว”นี่คือสิ่งที่เขาต้องการตอนนี้พาเมียตัวน้อยเข้าบ้านและเห็นเธอรับประทานอาหารเช้าครั้งแรกในชีวิตที่มือขวาลงมือทำเองกับมือ

“หึ! ให้ฉันกินอาหารของนาย เอายาพิษมากรอกปากฉันดีกว่าอีก”ถ้อยคำประชดประชันของเจ้าหล่อนไม่ต่างจากเอาน้ำกรดมารดหัวใจของเขา ไม่ได้ขุ่นเคืองกับคำปรามาสของเธอ ทว่าโกรธกับสรรพนามที่แองจี้ใช้แทนตัวเองมากกว่า

“ทีหลังแทนตัวเองว่าแองจี้”ถึงกระนั้นชายหนุ่มก็พยายามควบคุมอารมณ์เอาไว้บอกคนตัวเล็กด้วยเสียงราบเรียบ แต่ดวงหน้างามกลับกระเง้ากระงอดสะบัดหนี

กรี๊ด!!!

“เลิกโวยวาย ไปกินข้าว!”ไรเดอร์ตัดสินใจโอบอุ้มร่างเล็กในท่าเจ้าสาว ทว่าเสียงกรี๊ดปรอทแตกของเธอนั้นก็ทำให้หงุดหงิดอีกครั้งจึงต้องส่งสายตาดุไปให้ห้ามปรามการต่อต้าน

“อื้อ….”คนตัวโตหัวเราะในลำคอแกร่งเมื่อได้ยินเสียงครางในลำคอเล็กอย่างขัดใจ มีเมียเด็กต้องทำตัวเป็นผู้ใหญ่กว่าเพราะสาวแรกรุ่นมักดื้อรั้นไม่ฟังใคร

“เด็กดื้อของพี่”ว่าพลางใช้สันจมูกโด่งคลอเคลียกับแก้มนุ่มนิ่ม โดยที่เท้าหนักยังไม่หยุดก้าวเดินเข้าไปในบ้าน ถึงแม้แม่เมียตัวน้อยจะขัดขืนแต่มีหรือผัวจอมเจ้าเล่ห์จะปล่อยผ่าน

“อย่ามาหอม”หญิงสาวบอกก่อนจะทำตาเขียวปัดเผลอทำแก้มป่องอย่างไม่ตั้งใจ ซึ่งอาการเหล่านั้นตกอยู่ในสายตาของไรเดอร์ตลอดเวลา

กึก!

“ขอโทษที่รัก”สายตามัวแต่จ้องมองเธอนานเกินไปจนปลายเท้าสะดุดกับอะไรบางอย่าง ทว่าเขากลับสามารถพยุงตัวเองไว้ได้โดยที่แองจี้ใช้วงแขนโอบรอบลำคอแกร่งไว้เพราะกลัวตก

“เดินดีๆ สิ!”

“ทางเดินมันไม่น่ารักเท่าแองจี้นิ”คำพูดของเขาทำให้ดวงหน้างามร้อนผ่าวได้ไม่อยาก พวงแก้มใสแต่งแต้มด้วยสีแดงระเรื่อ

“หยุดพล่ามไปเลยหิวข้าว”แองจี้แก้เก้อหลงลืมไปเลยว่าตนลั่นวาจาไปว่าหากรับประทานอาหารฝีมือเขากรอกยาพิษดีเสียกว่า

“นั่งรอตรงนี้สักครู่นะ”ไรเดอร์วางร่างอรชรลงบนเก้าอี้ ไม่รอฟังคำตอบของเธอก็ก้าวเดินไปยังเคาว์เตอร์อาหารและเดินกลับมาหาเธอวางจานอาหารเช้าลงตรงหน้า

“กินแบบนี้มีหวังไขมันสะสมหน้าท้องกันพอดี”แองจี้ยู่ปากเธอไม่เคยทานอาหารแบบนี้ในตอนเช้า ส่วนมากก็เสต็กเนื้อไร้มันหรือไม่ก็สลัดผักแบบควีน

“ไข่ดาวกับฮอตดอกร้อนๆ ดีสำหรับมื้อเช้านะจ้ะ”

“ก็จะอ้วนอ่ะ”ไม่เข้าใจพวกผู้หญิงเลยจริงๆ ทำไมถึงกลัวอะไรไม่เข้าท่าบ้าบอห่วยแตก แทนที่จะกลัวว่าร่างกายจะได้รับสารอาหารเพียงพอหรือเปล่า แองจี้บอกว่าอ้วนเมื่อครู่ที่เขาอุ้มร่างบาง น้ำหนักตัวยังน้อยกว่าดัมเบลล์ที่เขายกทุกวันอีก

“กินๆ ไปเถอะเชื่อพี่ ตัวเล็กนิดเดียวเองถ้ากลัวอ้วนเดี๋ยวกินเสร็จพี่จะเผาผลาญให้….”