03 | ผัวเมียกันนอนด้วยกัน

กรี๊ด! ทำไมเป็นคนที่เข้าใจอะไรยากเย็นขนาดนี้ อยากจะวิ่งให้เร็วกว่าความไวแสงกระโดดลงจากตัวบ้านขับเคลื่อนเรือออกจากเกาะนี้นัก หากจะให้อยู่กับผู้ชายคนนี้เธอยอมออกทะเลกลางดึกให้คลื่นซัดตายดีกว่า

“อย่ามองพี่แบบนั้น วันนี้เหนื่อยมากเลย ขอนอนก่อนนะแล้วพรุ่งนี้พี่จะ…”บอกด้วยเสียงกรุ้มกริ่ม อยากจะกอด อยากหอม อยากจะแสดงความคิดถึงที่มีอันมากล้น ทว่าการเดินทางที่แสนยาวนานทำให้ร่างกายอ่อนล้าไปหมด

“…”แองจี้ทำได้เพียงเบี่ยงเบนสายตาไปที่อื่นหาทางหนีทีไล่ ทว่าเหมือนกับว่าเขาจะรู้ทันความคิดของเธอไปเสียหมดจนต้องพูดดักเอาไว้ก่อน

“อย่าคิดหนีนะจ้ะ เพราะถ้าทำอย่างนั้นแน่นอนเลยว่าสัญชาตญาณนักฆ่าของพี่ทำให้เธอตายได้ไม่ยาก”ยกยิ้มเหี้ยมอย่างผู้มีชัย คนอย่างเขาทำได้ทุกอย่างแม้กระทั่งจับเธอล่ามโซ่เพื่อให้อยู่กับเขาตลอดไป

“…”แองจี้ทำได้เพียงถอนหายใจเตรียมถอยกายผละออกห่างจากรัศมีความโรคจิตของเขา แต่ไม่ทันจะได้ไปไหนร่างทั้งร่างก็ถูกกระชากกลับมาปะทะกับแผงอกกว้างดังเดิม

“จะไปไหน?”

“นอนที่อื่นไง”เธอตอบกลับอย่างทันควันโดยไม่คิดไตร่ตรองใดๆ สักนิด ไรเดอร์ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ระบายความหงุดหงิดที่เจ้าหล่อนกำลังกระทำ

“ผัวเมียกันนอนแยกเตียงเหรอ?”แองจี้ได้แต่เม้มปากเข้าหากันแน่น นี่มันเรื่องอะไรกัน มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง อุตส่าห์หนีมาตลอดเวลาเกือบห้าปี แต่ตาบ้าผัวโรคจิตยังตามเธอมาอีกฝั่งหนึ่งของซีกโลกเลยงั้นหรือ

“…”

“จะนอนหรือไม่นอน เลือกเอาว่านอนหรืออยากถูกจับแหกแล้วกระแทก”นั่นมันไม่ใช่คำถามแต่เป็นการบังคับขู่เข็ญกันต่างหาก ร่างสูงยิ้มร่าอย่างผู้มีชัยเมื่อเห็นคนตัวเล็กเดินหน้ากระเง้ากระงอดกลับไปยังเตียงนอนที่ยับยู่ยี่เนื่องจากว่าถูกการใช้งานก่อนหน้านี้

พึ่บ!

ไฟในห้องดับลงด้วยฝีมือของไรเดอร์เขาโยนกระเป๋าเป้ลงพื้นอย่างไม่ใยดี ก่อนจะสาวเท้าไปยังเตียงที่มีเมียตัวน้อยนอนหันหลังให้ เพียงแค่เขาได้พบเธอนี่ก็ถือว่าคือความสำเร็จขั้นแรกที่คิดว่าตนทำมันง่ายนิดเดียว

“นิ! จะทำอะไรน่ะ ขยับออกไปเลยนะ”ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยหลังจากที่นอนเกร็งตัวตะแคงข้างหันหลังให้เขา ด้วยความประหม่าเพียงแค่วงแขนล่ำโอบกอดเจ้าหล่อนไว้ เธอก็พลิกกายหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขาอย่างไม่ตั้งใจ

สายตาสบกันในความมืดด้วยความรู้สึกหลากหลาย ไรเดอร์ใช้ฝ่ามือดันแผ่นหลังบอบบางให้แนบชิดกับเขามากขึ้นจนรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นของกันและกัน

“ออกไปนะ อ๊ะ…อืม!”เพียงแค่เสียงแหลมเล็กเปล่งออกมาก็ถูกเขาฉกชิมด้วยริมฝีปากหนาไปเสียแล้ว ทั้งที่เขาเองพยายามจะหักห้ามใจ อดเปรี้ยวไว้กินหวานแต่มันยากเกินจะหักห้ามใจเมื่อความคิดถึงมันเปี่ยมล้นเต็มหัวอก

“อื้อ!!!”ฝ่ามือน้อยระดมทุบบนแผงอกกว้างอย่างต่อต้าน ยิ่งเขาพยายามสอดแทรกปลายลิ้นเข้ามาในโพรงปากของเธอหัวใจดวงน้อยยิ่งสั่นไหว ทว่าแองจี้ยังคงไม่เปิดปากรับจนชายหนุ่มเปลี่ยนเป้าหมายเป็นไล้เลียริมฝีปากบางกระจับ

แองจี้สับสนภายในใจเผลอเผยอกลีบปากให้เขาเข้ามาเชยชิมความหวาน จากอาการคัดค้านในคราแรกแปรเปลี่ยนเป็นตอบสนองกลับกลายเป็นว่าเธอโอบกอดร่างบึกบึนเอาไว้ ฝ่ามือร้อนลูบสีข้างอรชรอย่างแผ่วเบาผ่านชุดนอนเนื้อผ้าซาตินบางพลิ้ว

“อืม…”เสียงครางลึกในลำคอด้วยความพึงพอใจเมื่อลิ้นนุ่มตวัดพัวพันไปมาตอบสนองเขาอย่างน่ารักน่าใคร่ ทั้งที่เมื่อก่อนจะเป็นเขาเสียมากกว่าที่ชักนำอารมณ์ของเธอให้หลงเตลิดเพลิดเพลินไปกับบทรักอันเร่าร้อน

“คิดถึงเธอมากเลยรู้ไหมเด็กน้อย”ริมฝีปากหยักหนาผละออกอย่างอ้อยอิ่งบอกเจ้าหล่อนด้วยน้ำเสียงกระเส่าบวกกับความเป็นชายที่รวดร้าวภายใต้กางเกงที่สวมใส่

“...”

“หนีพี่ทำไมเด็กดี หืม?”ถามพลางประทับริมฝีปากบนหน้าผากเกลี้ยงเกลา เลื่อนไปยังเรือนผมหอมสูดดมกลิ่นเฉพาะของเธอเข้าอย่างเต็มปอด

“...”มีเพียงความเงียบของเธอเท่านั้นที่เป็นคำตอบ ลีน่าผู้เป็นนายหญิงพร่ำบอกเขาทุกวันว่าแองจี้ไม่อยากจะพบเขาอีกต่อไป ในตอนนั้นหัวใจมือขวาไหวหวั่นอยากจะพบเธอใจจะขาด แต่ทว่าภาระงานมากมายอีกทั้งผู้เป็นนายของเขายังอยากมีเวลากับครอบครัวเขาจึงต้องสานงานทุกอย่างแทน

“ให้พี่รักแองจี้ได้ไหม”รู้ทั้งรู้ว่าถึงแม้เธอจะไม่ได้รู้สึกอะไร แต่สำหรับเขาความรักที่มีให้เมียตัวน้อยมันมากเกินกว่าเขาจะรักใครเสียอีก

“นอนเถอะ!”นิ้วเรียวยาวสัมผัสแก้มเนียนนุ่มแผ่วเบา ก่อนจะเกลี่ยปอยผมทัดหูให้เธออย่างอ่อนโยนจูบลงบนหน้าผากมนอีกครั้ง

“ฝันดีที่รัก”ทั้งที่กายแกร่งปวดหนึบแทบปริแตกแต่ชายหนุ่มยังคงกดความต้องการเอาไว้ อยากจะจับร่างบางพลิกแล้วกระทำรักให้หนำใจแต่หากทำเช่นนั้นมีหวังหัวใจของเธอคงไม่เปิดออกรับเขาไว้แน่

แองจี้หลับตาลงช้าๆ ทั้งที่ในหัวสมองเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม พลันหัวใจดวงน้อยยังเต้นระส่ำกับถ้อยคำหวานหูและคำบอกรักขากเขา ไม่มีทางวายร้ายอย่างเขาไม่เคยรักใครหรอกเพราะสุดท้ายก็เพียงร่างกายเท่านั้นที่เขาต้องการ

ขอให้ค่ำคืนนี้เป็นเพียงความฝัน ตื่นเช้าวันรุ่งขึ้นเขาจะหายไป……