ตอนที่ 1-4

“ฉันนึกว่าคุณเป็นลูกครึ่งเสียอีก”

“ผมเป็นลูกครึ่งรัสเซีย”

“นั่นว่าแล้วไง”

เธอเคยได้ยินว่าแหล่งท่องเที่ยวสำคัญอย่างเช่นพัทยานั้นมีผู้หญิงรัสเซียเข้ามาทำงานเยอะ เมื่อเห็นราเมศแต่งกายด้วยเสื้อพนักงานแบบนี้ก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาอาจเป็นผลผลิตของผู้หญิงรัสเซียเหล่านั้น สิตาลเลยเบี่ยงประเด็น

“แล้วมีคนหลงป่าแบบฉันบ่อยหรือเปล่าคะ”

“ไม่ค่อยมีหรอกคุณ ก่อนเข้ามาในป่า ทางบริษัททัวร์เขาก็แจ้งเรื่องการปฏิบัติตัวแล้วไม่ใช่เหรอ มีแค่พวกชอบแหกกฎ กับ...” เขามองหน้าหญิงสาวแล้วหยุดพูด “ช่างเถอะ ออกไปได้ก็ทิปให้ผมหนักๆ สักห้าพันก็แล้วกัน” ราเมศนึกสนุกเลยแกล้งพูดไป

“อะไรนะ! ตั้งห้าพันเชียว!”

“หรือคุณคิดว่าชีวิตคุณมีราคาไม่ถึงห้าพัน”

สิตาลเม้มปากแน่น เธอต้องกู้ฟ้าใสมาจ่ายเขาถึงห้าพันเชียว ทั้งเดือนนี้กินเกลือแน่ๆ “ขอทิปหนักขนาดนี้ คืนนี้บริการฉันให้ดีหน่อยละกัน”

นายหัวราเมศหยุดมือจากการยึดเต็นท์ด้วยการใช้ตะขอไปเกี่ยวกับเสาเต็นท์ที่ปักลงบนพื้นดิน

“ต้องการให้ผมบริการรูปแบบไหนล่ะคุณผู้หญิงจะได้จัดให้ถูกใจ”

เขามองสาวเจ้าตั้งแต่ใบหน้าหวานๆ เรื่อยต่ำลงมา ทำเอาคนนั่งผิงไฟรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วใบหน้า ไม่ใช่เพราะความร้อนจากกองไฟเบื้องหน้า แต่เพราะสายตาปลาบคมที่มันซอกแซกราวกับสำรวจเธออยู่

“ฉันหมายถึงดูแลฉันดีๆ ในฐานะท่องเที่ยว แบบนั้น”

“อ้อ...นึกว่า...” เขาพูดค้างไว้แบบนั้นแล้วจ้องมา ทำให้สิตาลหน้าแดงไปหมด

สิตาลแหงนมองบนท้องฟ้าแล้วชะงัก ไม่คิดว่าที่นี่จะทำให้เห็นดวงดาวได้ชัดแบบนี้ ดาวเป็นล้านดวงเกลื่อนฟ้าส่องแสงแข่งกันดูงดงามจนไม่อยากกะพริบตา แล้วอดคิดเรื่องฝนตกไม่ได้เมื่อเห็นว่าเขามีเต็นท์มาเพียงหลังเดียว เลยถามต่อ

“คืนนี้ฝนคงไม่ตกใช่ไหมคะ ฉันกลัวเต็นท์เล็กๆ แค่นี้จะเอาไม่อยู่ถ้าเกิดฝนตกหนักขึ้นมา”

“ผมก็ไม่ใช่กรมอุตุฯ เสียด้วยคุณผู้หญิง แต่ว่าที่นี่ ‘ฝนแปดแดดสี่’ ไม่แน่ เดี๋ยวก็อาจตกอีก เมื่อวานก็ตก”

สิตาลทำปากยู่ “แล้วถ้าตก คุณก็ต้องมาหลบฝนในเต็นท์ฉันสิ”

คำพูดนั้นทำเอาคนกางเต็นท์เสร็จแล้วชะงัก “นี่คุณผู้หญิง ใจคอคุณจะนอนในเต็นท์คนเดียว แล้วให้ผมเฝ้ายามอยู่หน้าเต็นท์คุณเหรอ ฝันไปเถอะ”

“อะไรนะ อย่าบอกนะว่า...”

“ใช่ครับ เต็นท์มีหลังเดียว คนมีสองคนก็ต้องนอนเต็นท์เดียวกัน แต่ถ้าคุณนอนเต็นท์เดียวกับผมไม่ได้ละก็” เขาหันไปคว้าเปลผ้าลายทหารโยนมาตรงหน้าเจ้าหล่อนที่กำลังตาค้าง “เปลนี่อาจช่วยคุณได้ แต่ยุงป่ามันเยอะหน่อยนะ”

“อะไรนะ...!” สิตาลไม่รู้จะตอบโต้กับคนปากเสียอย่างไรดี “แต่ฉันเป็นผู้หญิง แล้วก็เป็นลูกค้าด้วย”

“แต่ผมเป็นเจ้าของเต็นท์ แล้วก็ไม่ใจดีพอจะนอนตบยุงเพื่อคุณหรอกนะ”

เท่านั้น สิตาลก็จ้องเขาตาเขม็ง “ไม่มีใครสอนคำว่าสุภาพบุรุษบ้างหรือไง”

“แล้วคุณล่ะ ไม่มีใครสอนคำว่าความเกรงใจบ้างหรือไง สุภาพบุรุษที่นอนตบยุงเฝ้าหน้าเต็นท์ให้คุณนอนสบายแบบนั้นมีแต่ในนิยายหรือไม่ก็ละครเท่านั้นแหละคุณ”

เขาไหวไหล่ทำเป็นไม่สนใจ แต่ริมฝีปากหยักลอบยิ้มบิดขึ้น ยิ่งทำให้ใบหน้าหล่อจัดดูมีเสน่ห์น่าค้นหาเพิ่มขึ้นอีก