2

ผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดที่พับอย่างเรียบร้อยอยู่ในตะกร้า ถูกหยิบขึ้นมาซับใบหน้าเบาๆ

ดวงตาที่ถูกล้อมกรอบด้วยหยดน้ำประปราย มิอาจคลายความรู้สึกหวน ‘รำลึกความหลัง’ บางอย่างได้

“เสร็จยังนิน เดี๋ยวมีประชุมทีมต่อนะ” เสียงเรียกจากมัศยา หรือมัศ Online Community Manager หนึ่งเดียวของทีม ทำให้เธอต้องวางความหลังพวกนั้นเอาไว้ก่อน

“อื้ม เดี๋ยวตามไป”

ญานิน สุดวิเศษ Strategic Planner หรือนักวางแผนกลยุทธ์ของทีม Digital Marketing ถอนลมหายใจออกมาช้าๆ

การที่ Digital list Meet Market team ตัดสินใจรับโครงการใหญ่ โดยเซ็นสัญญาดูแลการโฆษณาทั้งหมดของ วอทยูอีทแบรนด์ ที่เป็นหนึ่งในแบรนด์ใหม่ล่าสุด ในเครือเจริญบริโภคทรัพย์ มหาชนจำกัด

ผู้นำทางด้านผลิตอาหารและเครื่องปรุงสำเร็จ อันดับหนึ่งของประเทศไทย

ซึ่งแบรนด์ใหม่ที่พวกเขาสร้างขึ้นนั้น ตอบสนองความต้องการของผู้คนยุคใหม่ที่หันมาสนใจสุขภาพมากยิ่งขึ้น ซึ่งวอทยูอีทแบรนด์เน้นความเป็นออร์แกนิคของผลิตภัณฑ์ ซึ่งแปลกใหม่กว่านั้น คือพวกเขากำลังต้องการที่จะสร้างการรับรู้แบรนด์ผ่านการมีส่วนร่วมของประชาชน

ไม่ว่าจะเป็นการร่วมกิจกรรมในแคมเปญต่างๆ แล้ว ยังเหมารวมถึงการร่วมเป็นหนึ่งในพาร์ทเนอร์ที่สามารถมีสินค้าออร์แกนิคถ่ายส่งมายังคลังสินค้า ก่อนออกจำหน่ายอีกด้วย

แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้น...

“ว่ายังไงครับคุณญานิน คาแรกเตอร์ของแบรนด์ที่คุณวิเคราะห์ได้ พร้อมนำเสนอใช่มั้ยครับ?” คนเหม่อลอยแอบสะดุ้งเล็กน้อย แม้แววตาจะไม่ได้แสดงความตื่นตระหนกออกไปจนชัด

แต่ผู้จัดการฝ่ายการตลาดที่เป็นตัวแทนในการมาร่วมประชุมทีมในครั้งนี้ด้วย กลับแอบมองเห็นว่าเธอกำลังไม่มีสมาธิสักเท่าไหร่

“จริงๆ แล้วแบรนด์ของเราค่อนข้างจะมีคาแรกเตอร์เด่นชัดในตัวอยู่แล้วนะคะ ไม่ว่าจะเป็นความปลอดสาร หรือการหาพาร์ทเนอร์ ที่นอกจากจะทำให้ได้ช่วยเหลือผู้คนให้มีรายได้เสริมทำช่วงเศรษฐกิจย่ำแย่แล้วเนี่ย

ยังเป็นการนำเสนอความแปลกใหม่ ที่นอกจากจะเป็นจุดขายแล้วยังจะทำให้เราหาคอนเทนต์มาเล่นได้หลากหลายมากขึ้น” เธอตอบตามข้อมูลที่ได้เตรียมมา แม้จะแอบมีเขวไปบ้าง ตอนที่เห็นร่างสูงสง่าของใครบางคนแม้เพียงไกลๆ

แต่นั่นก็เพียงพอแล้วต่อการหวาดหวั่นว่า เธอจะได้พบเจอเขาบนเกาะพักผ่อนแห่งนี้เอาได้

เธอรู้ว่ายังไงเธอก็จะต้องเจอเขาในรูปแบบนี้ แต่แค่ไม่ใช่วันนี้เท่านั้น...

“แต่ทางเราต้องการให้วอทยูอีท มีคาแรกเตอร์ที่เด่นชัดกว่านั้น พูดออกมาคำเดียวแล้วเห็นภาพเลย พอจะได้มั้ยครับ?” แววตาเชิงคาดหวังพร้อมฉงนเล็กน้อยนั่น ไม่ได้ทำให้ความมั่นใจของญานินลดลง

ความดื้อรั้นและสู้เอาเรื่อง แบบถูกครรลองของเธอนั้น เป็นไปอย่างตรงไปตรงมาและไม่หยุดชะงักลงง่ายๆ เพียงเพราะคำพูดของใคร

“ดิฉันเข้าใจค่ะ ว่าคุณสุพจน์อยากที่จะให้แบรนด์ของเราแตกต่าง แต่ดิฉันมองว่า คำว่าออร์แกนิค เป็นคำที่ชัดเจนและก็เพียงพอแล้วสำหรับการเป็นคาแรกเตอร์ของแบรนด์ค่ะ และสำคัญกว่านั้นแบรนด์ควรมีคาแรคเตอร์รอง ที่ผู้คนจะพิจารณาเป็นลำดับถัดมา

เพราะแม้สินค้าคล้ายคลึงกัน จะมีชื่อเรียกใกล้เคียงกันแค่ไหน แต่อะไรที่มันติดกระแสผู้คนจะให้ความสนใจมากขึ้น และแน่นอนว่าเราความคล้ายคลึงนี้ จะทำให้แบรนด์ถูกจัดอยู่ในกลุ่มที่น่าสนใจอย่างโดดเด่นค่ะ" สุพจน์พยักหน้าอย่างเข้าใจในสิ่งที่เธออธิบายมา

เป็นอันจบสิ้นต่อการกังขา...

การประชุมทีมในวันนี้ ถูกจัดขึ้นในเกาะส่วนตัวที่ถูกแบ่งให้ท่องเที่ยว หนึ่งในโรงแรมที่เป็นสปอนเซอร์ให้กับโครงการพิเศษของวอทยูอีทแบรนด์

เพื่อเรียกขวัญกำลังใจของทีม ใครๆ ต่างก็เชื่อแบบนั้น เธอก็ด้วย...

แต่ใครจะไปคิดว่ามันจะบังเอิญขนาดนั้น 'เขา'

เธอจำได้ว่าเป็นเขา ร่างสูงโปร่งที่ทุกส่วนสัดเต็มไปด้วยความกำยำไปทุกส่วนสัด

ไม่ผิดเลย แม้มองผิวเผินที่เขายังใส่เสื้อผ้าครบสมบูรณ์ ส่วนสัดของเขาก็เห็นได้เด่นชัด แม้จะไม่ได้ประเมินแบบจงใจเลยก็เถอะ

โดยเฉพาะการได้เห็นมันมาชัดด้วยตัวเองแล้ว ยิ่งมองทะลุปรุโปร่งไปถึงไหนต่อไหน

'สัมผัสฉันสิ กินฉัน' เสียงนุ่มทุ้มเชิงเว้าวอน มีความดุซุกซ่อน แม้ในครานึกถึงยังเผลอแก้มร้อนขึ้นมาได้

ริมฝีปากอวบอิ่มที่แต่งแต้มด้วยลิปสติกเนื้อแมทช์สีชมพูอ่อน ถูกเรียวฟันเล็กกัดลงไปจนรู้สึกเจ็บ

ให้ตายสิ...เธอเผลอคิดถึงเขาอีกแล้ว!

"ขอโทษนะครับ" ซุ่มเสียงคุ้นหูดังขึ้น

ญานินสลัดศีรษะเล็กน้อย นี่เธอกำลังคิดถึงเขาจนแยกแยะเสียงผู้คนไม่ออกเลยหรือ?

"ค...คะ?" ค่อยๆ หันไปเผชิญหน้า กับต้นเสียงด้วยทีท่าสง่า เชิดใบหน้าและลำคอระหงขึ้น ให้สมกับชุดสูทสุภาพที่แอบเซ็กซี่เล็กน้อย

เซ็กซี่ที่แม้จะสวมสูทแต่ดันเป็นกางเกงขาสั้น ที่เปิดเปลือยให้เห็นปลีขาเรียวยาว ขาวเนียนละเอียด

"ห้องประชุมทาวน์ลิสต์ ไปทางไหน พอจะทราบมั้ยครับ?" น้ำเสียงดูรีบร้อน หากแต่ยังคงดูสุภาพเอ่ยขึ้น แม้แววตาของเขาจะชะงักเล็กน้อย แต่เธอจะหลุดพิรุธออกไปไม่ได้

เป็น 'เขา' จริงๆ ด้วย

เขาที่เธอพยายามหยุดคิดถึงมาตลอด หลายสัปดาห์ที่ผ่านมา

"อะ...เอ่อ อยู่ชั้น 4 ค่ะ" เธอตอบออกไปแม้จะประหลาดใจ

เขาจะไปที่นั่นทำไม?

"ขอบคุณครับ" ว่าเชิงรีบพร้อมก้าวเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ติดไปทางฉุนเล็กน้อย ที่เป็นเอกลักษณ์นั่น

ลมจางๆ จากการเดินจากไป มันย้ำชัดให้เธอได้รู้ว่า

'เรื่องคืนนั้น' มันมีเพียงเธอเท่านั้นที่จำได้

สติรู้ตื่นผุดขึ้นมาจนลำคอแข็งเกร็งไปหมด

จริงอยู่ที่เธอไม่พร้อมกับการได้พบเจอเขาในรูปแบบนี้ ในเวลานี้...

แต่ไม่ต้องการเลยสักนิด ที่เขาจะมาทำเหมือนจำไม่ได้ เธอลงทุนกับเรื่องนี้ไปตั้งเท่าไหร่ เขาไม่มีสิทธิมาเมินเฉย! ไม่มีสิทธิ!