บทที่ 4

โอดครวญ

“หึ-หึ คงมีแต่ฉัน ที่บ้าคลั่งไปเพราะอกหัก”

“โธ่ คุณตั้มคะ นิดรู้ว่าคุณเสียใจค่ะ ใคร ๆ ก็เสียใจได้ทั้งนั้น ถ้าคนที่เรารัก เขาไม่ได้รักเรา”

“นิด นี่เธอหาว่า ฉันโง่เหรอ”

“เปล่าค่ะ นิดไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”

ศรุตส่งปลายนิ้วไปบีบคางของปนิษฐาแน่น แล้วให้เธอสบตาตัวเอง ปนิษฐาต้องมองตาเขาแบบใจสั่น ๆ ลมหายใจและร่างกายของศรุตอยู่ใกล้นิดเดียว

“เธอคิดว่า ฉันมันทุเรศทุรังใช่ไหม ใช่ไหม” เขาตวาดใส่หน้าของเธอในท้ายเสียง

“เปล่าค่ะ นิด... มะ ไม่ได้...”

“เงียบ หึ-หึ เธอมันก็เหมือนผู้หญิงพวกนั้น คงจะคิดว่า ฉันโง่และน่ารังเกียจมาก เธอต้องคิดว่าใช่นะสิ เห่อ ๆ ฉันมันน่ารังเกียจ จนต้องถูกเพลินทิ้ง ใช่ไหม เอิ้ก...”

ทั้งที่เมามาก ตาจะปิดอยู่แล้ว ร่างกายเหมือนจะไม่ไหว แต่ยังหาเรื่องเอากับปนิษฐาได้

“โธ่ อย่าคิดอย่างนั้นเลยค่ะคุณตั้ม นิดไม่ได้คิดแบบนั้นจริง ๆ ค่ะ”

“ฉันไม่เชื่อ”

“นิดว่า คุณตั้มกับคุณเพลินไม่ได้เป็นเนื้อคู่กัน คนเราถ้าไม่ใช่เนื้อคู่ก็ต้องจากกันอยู่ดีค่ะ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง”

“ฮา...” เขาถึงกับหัวเราะลั่น แบบเยาะหยันตัวเอง นอนดิ้นอยู่บนเตียงนั้น จนปนิษฐาทำอะไรไม่ได้

“คุณตั้ม ให้ความร่วมมือกับนิดหน่อยค่ะ ช่วยยกสะโพกหน่อยค่ะ นิดจะถอดกางเกงให้” แม้จะรู้สึกเขิน ที่ได้เห็นสัดส่วนของศรุตหมด แต่มันคือหน้าที่ เธอได้จัดการเสื้อผ้าของเขาออกไปแล้วอย่างทุลักทุเล โดยที่ศรุตไม่ให้ความร่วมมือเลยแม้แต่น้อย

ตอนนี้ ศรุตนอนเปลือยกาย เหลือเพียงกางเกงในเพียงตัวเดียว เขาตบลงไปบนอกของตัวเองปึก ๆ ก่อนจะฉวยข้อมือเล็ก ๆ ที่อยู่ใกล้ ๆ เธอหันไปมองเขาอีกครั้งหนึ่ง

“ดูสิ นิดเธอดูสิ ฉันเป็นแมนทั้งแท่ง ทำไม แล้วทำไม เอิ้ก... เพลินไม่ไยดี นิดจ๋า นิดคิดว่า ฉันหล่อเหลาไหม หึ ตอบฉันมาสิ ฉันดูดีไหม หรือว่า ฉันมันดูไม่ได้ นิดเชื่อไหม เพลินเธอไม่ต้องการฉัน ทิ้งฉันไปหาผู้ชายคนอื่น เพราะเงิน อีผู้หญิงแพศยา หึ-หึ ไปตายซะ” เขาพร่ำเหมือนคนบ้า

ศรุตดึงแขนของปนิษฐาพร้อมกับดึงร่างเล็ก ๆ ของเธอจนเซลงไปนอนบนหน้าอกของเขา เธอยกมือขึ้นยันลงไปที่หน้าอกของศรุต พยายามลุกขึ้น เขาเมามากจนเพ้อแล้ว

“คุณตั้มปล่อยนิดค่ะ อื้อ...” เธอผลักไสใบหน้าของเขาที่ชิดลงมาใกล้ แต่อ้อมแขนของเขากลับรัดแน่นเข้าไปอีก จนเธอแทบหายใจไม่ออก ศรุตยื่นปากเข้ามาหา เธอเบือนหน้าหนี

“จูบฉันสิ ฉันคิดว่า เธออยากจูบ” เขาพูดใกล้ ๆ ส่งสายตาเชิญ

“คุณตั้มพูดอะไรออกมาคะ คุณตั้มเมามาก พอเถอะค่ะ อย่าคิดมากเลย นอนเถอะค่ะ”

“ฉันเมา ฉันยอมรับ แต่ฉันพูดจริง นิด เธอต้องจูบฉัน จูบฉันสิ หากว่าเธอต้องการนะนิด อย่าทำท่ารังเกียจฉันแบบนี้ ฉันขอร้อง จูบนะ”

ปนิษฐาหน้าแดงด้วยความโกรธ เขาเป็นอะไรมากไหมเนี่ย ทำไมพูดกับเธอแบบนี้

“คุณตั้มเมา ก็นอนเถอะค่ะ หรือว่าจะให้นิดเช็ดตัวให้” เธอพูดเสียงแข็งขึ้น

“ว้าย” ปนิษฐาร้องดัง เขาตวัดร่างของนิดให้นอนลงไปด้านข้าง ก่อนจะหมุนตัวเองขึ้นไปเกยทับร่างของเธอ

“หึ... จะให้ฉันพูดไหมนิด เธอรักฉัน ฉันรู้ ฉันจะสนองให้เธอสมใจ นิด... ฉันจะได้เป็นของเธออย่างที่เธอต้องการไงล่ะ นอนกับฉันนะ”

“อะไรนะคะ” เธอตาโต เธองงไปหมดแล้ว

“ไม่ค่ะ นิดไม่ได้ต้องการอย่างนี้ ปล่อยค่ะ คุณตั้ม ไม่เอานะคะ อย่าทำอะไรคะ อย่าทำอะไรนิด คุณเมาคุณก็ต้องนอน พรุ่งนี้ค่อยมานั่งคิดกันค่ะว่าคุณตั้มจะจัดการกับตัวเองยังไง” สายตาของเธอเต็มไปด้วยความขลาดกลัว ศรุตไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตาด้วยซ้ำไป

“นิด ตอนนี้ ฉันอยาก ฉันอยากจะนอนกับผู้หญิง ฉันมีความต้องการ และตอนนี้ ฉันต้องระบายมันออกมา” พูดแล้วก็ซุกใบหน้าลงไปบนลำคอของปนิษฐา

“คุณตั้ม คุณเมามากนะคะ อย่าค่ะ อย่าทำแบบนี้ นิดไม่ได้ อื้อ... นิดว่าคุณตั้มไม่ได้สตินะคะ อย่าทำอะไรที่มันไม่ดีเลยค่ะ คุณตั้มนอนเถอะนะคะ ปล่อยนิด ถ้าเรานอนหลับไปแล้ว เราจะลืม พอตื่นขึ้นมา ทุกอย่างจะได้ดีขึ้นค่ะ” ใบหน้าส่ายหลบใบหน้าของศรุตที่ฉกลงมา ริมฝีปากและลมหายใจที่เป่ารดมันทำให้นิดขนลุกไปหมด

“จะบ้าหรือนิด โอ้ว.... ของฉันขึ้นแล้ว มันจะลงได้ ก็ต้องได้เข้าไปอยู่ในตัวเธอเท่านั้น นิด.... อืม...”

ฝ่ามือหนาของเขาลูบคลำไปบนเนื้อตัวของเธอ ไม่เว้นแม้แต่ใต้ชุดนอน เสียงหายใจของเขาดังฮึดฮัด ริมฝีปากร้ายกำลังเฟ้นหาความหอมหวานจากร่างกายของเธอ ร่างเล็ก ๆ ของปนิษฐาสั่นระรัว เธอพยายามต่อต้านแรงของศรุต แต่ก็ทำไม่ได้ ใบหน้าแดงก่ำของเขาคลุกเคล้าลงไปบนเนื้อตัวของปนิษฐา และเขาก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอออก

“อื้อ... คุณตั้ม อย่าค่ะ นิด อ่า... อ้า...” มือน้อย ๆ ของเธอพยายามปัดป้อง

“คุณตั้ม ไม่... เอาหน้าของคุณออกไปนะคะ” นิดยกมือยันร่างกายกำยำของเขา แต่ร่างนั้นก็ไม่ขยับเขยื้อน เบียดชิดและบดคลึงลงน้ำหนักไปทั้งลำตัวอ่อนหวานของเธอ

“อย่าขัดใจฉันน่านิด ฉันจะพาเธอขึ้นสวรรค์ เราสองคนจะขึ้นสวรรค์ด้วยกัน มา มะ มา...” สายตาของเขาเต็มไปด้วยความหื่น

“อ่า... คุณตั้มคะ นิดไม่ได้อยากไปสวรรค์ค่ะ นิดไม่อยากได้แบบนี้ อย่าทำอะไรนิดเลย อื้อ...”

ใบหน้าสีเข้มของเขายังคงไม่ละจากผิวตัวนุ่มนิ่มของเธอ ปลายมือก็กำลังรั้งร่นชุดนอนของเธอให้เลื่อนขึ้น

“ทำไม ฉันไม่ร้อนแรงพอรึ เธอชอบฉันนี่ นิดเธอรักฉันใช่ไหม ฉันรู้มาตลอดเวลา สายตาของนิดมีไว้มองฉันแค่คนเดียว นิดเป็นของฉันสิ ฉันจะทำให้นิดมีความสุข”