บทที่ 3

หาเมีย

“แกว่า ฉันควรจะจัดการเรื่องยายเพลินกับตาตั้มยังไงดี ให้เด็ดขาดไปซะ ฉันไม่อยากให้ลูกชายของฉันไปข้องแวะกับแม่นั่นแล้ว”

“เออ... บัวไม่เข้าใจที่คุณนายพูดอะค่ะ”

“เฮ้อ...” คุณนายถอนหายใจเสียงดัง

“แกนี่น้า ถ้าฉลาดกว่านี้อีกนิด คงจะดีล่ะบัว”

“ฮา... ถ้าบัวฉลาด ก็คงไม่ได้มาเป็นคนรับใช้บ้านคุณนายตั้งแต่อายุสิบสามปี จนถึงป่านนี้มั้งคะ” บัวพูดไปตามที่คิด

“ก็จริงอย่างแกว่า”

“เอ่อนี่... บัว ฉันมีความคิดอย่างหนึ่งนะ” ท่านยกหน้าขึ้นมามอง

“คิดเรื่องอะไรคะ” บัวทำตาโต สนใจกับเรื่องที่คุณนายจะพูด

“ฉันรู้จักตาตั้มดีกว่าใคร ลูกชายของฉันมันหูเบา หลงยายเพลินนั่นแบบโงหัวไม่ขึ้น แล้วหากยายนั่นมาง้อ มาขอคืนดีด้วย ฉันเชื่อนะว่า ตาตั้มต้องกลับไปคบหากับแม่นั่นอีกแน่ ๆ หากว่าฉันจัดการไม่เด็ดขาดลงไปในวันนี้ วันใดวันหนึ่งข้างหน้า ยายเพลินนั่นกลับมาหาตาตั้มอีก ตาตั้มต้องใจอ่อนแน่ ๆ ฉันจึงจะต้องตัดไฟเสียตั้งแต่ต้นลม”

“ตัดไฟอย่างไรคะ” บัวทำสนอกสนใจ

“ฉันหาเมียให้ตาตั้มมันซะ มันจะได้เลิกยุ่งกับยายเพลิน แล้วจะได้หายบ้าซะที”

“หา! หาเมีย คุณนายพูดเป็นเล่นไปค่ะ” บัวทำตาโตยิ่งกว่าเดิม

“ฉันพูดจริง” สีหน้าและแววตามุ่งมั่นเอาจริง บัวขยับตัวเข้าไปใกล้ ๆ อีก เพราะคุณนายทำกระซิบกระซาบ

“ฉันจะให้ยายหนูนิดเป็นเมียตาตั้มซะ”

“พุทโธ ธัมโม สังโฆ ยายหนูนิดหรือคะ” บัวยกมือขึ้นทาบอก ท่าทีของบัวตกใจเป็นอย่างมาก

“ใช่ ยายนิด ฉันเลี้ยงของฉันมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก ยายนิดนี่แหละที่ฉันควรจะไว้ใจที่สุด และอีกอย่าง ฉันรู้ว่า ยายนิดรักตาตั้ม”

“คุณนายก็สังเกตเห็นด้วยหรือคะ”

“ตาฉันไม่ได้บอด หูฉันก็ไม่ได้หนวกนะนางบัว ทำไมฉันจะไม่เห็น”

“ค่ะ ว่าแต่ว่า มันจะดีหรือคะ อีกอย่าง จะไม่เกิดปัญหาภายหลังหรือยังไงกันคะ” ใบหน้าของบัวมีแต่ความสงสัยที่ล้นปรี่

“ฉันเชื่อว่า ยายหนูนิดจะทำให้เจ้าตั้มมันกลับใจได้ และทำให้เจ้าตั้มรักได้ หนูนิดทั้งอ่อนหวาน และช่างเอาใจ”

“แต่บัวไม่เห็นด้วยเลยค่ะ ความรักมันบังคับใจกันไม่ได้นะคะ อีกอย่างถ้าเกิดคุณตั้มได้หนูนิดแล้วทิ้งล่ะคะ จะเกิดอะไรขึ้น หนูนิดเธอจะต้องเสียใจมากค่ะ มันไม่เข้าท่าเลย เพราะว่า...”

“เพราะอะไร”

“คนที่เสียหายก็คือ หนูนิด หากคุณตั้มได้เป็นเมีย แต่หนูนิดจะกลายเป็นเมียที่คุณตั้มไม่รัก มันจะเป็นยังไงต่อไปคะ”

“ฉันยังมีชีวิตอยู่ทั้งคนนะ ฉันไม่มีวันปล่อยให้เป็นแบบนั้นแน่ อย่างไงก็ตาม เจ้าตั้มมันทำอะไรลงไปแล้วมันต้องรับผิดชอบ”

“อุ้ย! สองคนนั้นก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยค่ะ ตอนนี้คือ แค่เราสองคนคิดเองค่ะ”

“ก็จัดให้มันเป็นซะสิ” สายตาของคุณนายมุ่งมั่น

“เอ่อ... คุณนายขา บัวโง่ค่ะ เราต้องทำอย่างไรคะ”

“แกหากุญแจไปล็อกประตูข้างนอกห้องนั้นซะ ให้ทั้งสองอยู่ด้วยกันในนั้น อยู่ด้วยกันทั้งคืน”

“ฮึ้ย... มันจะดีหรือคะ”

“ดีสิ มันต้องดีสิ หึ-หึ” คุณเข็มทองหมายมั่นปั้นมือ

“บัวว่า มันจะเป็นการคลุมถุงชนจนเกินไป เป็นการบังคับขืนใจกันเกินไปนะคะ อีกอย่าง สงสารหนูนิดคะ แล้วคุณตั้มเมา แต่ยายหนูนิด เอ่อ...”

“นี่นางบัว แกอย่ามาร่ำไร ไปทำตามที่ฉันสั่งเดี๋ยวนี้นะ” คุณนายเอะอะเสียงดัง

“ค่ะ” รับปากแล้ว บัวก็รีบคลานลงไปจากเตียงอย่างรวดเร็ว

“บัว จัดการเรียบร้อยแล้ว แกขึ้นมานอนกับฉันบนนี้”

“ได้ค่ะ”

ในห้องของสองหนุ่มสาว

“โอ้ย ฉันอึดอัด ใครก็ได้ช่วยหน่อยสิ เอาเสื้อผ้าของฉันออกไปหน่อย เร็ว... หื้อ...” คนที่เมาไม่ได้สติพยายามแกะกระดุมและเอาเสื้อผ้าของตัวเองออกไปจากร่างกาย อยากตัวเบาไร้อะไรมาห่อกาย

“เร็วสิ” ศรุตเอะอะโวยวาย เสียงอ้อแอ้ลิ้นพันกันไปหมด

ปนิษฐาส่งปลายมือไปจัดการเสื้อผ้าตามที่เขาสั่ง ออกอาการลนลาน

“อยู่นิ่ง ๆ สิคะ คุณตั้ม ถ้าคุณตั้มดิ้นแบบนี้ ใครจะแก้ผ้าให้คุณตั้มได้ล่ะคะ” เธอบอกเขาพลางส่งมือของเธอเองไปช่วยเขาแกะกระดุม

ทันใดนั้น เขาก็จับข้อมือน้อย ๆ ของเธอเอาไว้แน่น ศรุตเปิดตามองหญิงสาวแบบปรือ

“คุณตั้ม” เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางนั้น ดูขลาด ๆ เมื่อเขากระชากเธอเข้าไปใกล้ ๆ

“ผู้หญิงมันเป็นตัวร้ายใช่ไหม หึ... ต่อไปนะ ฉันจะเกลียดผู้หญิงทุกคน” ศรุตพูดไปเพราะความเมา พลางจับมือของปนิษฐาเอาไว้แน่น บีบจนเธอเจ็บแขน

“คุณตั้มคะ นิดเจ็บ” เธอบอกเขาออกไป สายตาที่เขามองมาช่างน่ากลัว

“แล้วนิดล่ะ นิดเป็นตัวร้ายหรือเปล่า เธอเคยหลอกลวงใครไหม บอกฉันมาตรง ๆ สิ” สายตาที่มองเธออ่อนลง ตอนนี้จ้องมองด้วยดวงตากล้า เหมือนอยากจะให้เธอเป็นคนทำผิด ที่นอกใจเขา

กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ออกมาจากร่างกายของเขา เหม็นคลุ้งจนนิดยกนิ้วขึ้นปิดจมูก

“หึ-หึ นี่นิด เธอรังเกียจฉันเหรอ” เขาบีบมือของเธอแรงเข้าไปอีก

“เปล่าค่ะ นิดไม่ได้รังเกียจคุณตั้มค่ะ แต่... คุณตั้มเมา...”

“แล้วทำไม เธอทำกิริยารังเกียจฉันออกมาแบบนี้ บอกมา” เขารัดข้อมือของเธอแน่น และชิดใบหน้าของตัวเองมาใกล้ ๆ หายใจเป่ารดใส่ใบหน้าน้อย ๆ ของปนิษฐา จนเธอแทบกลั้นหายใจ

“คุณตั้มอย่าทำแบบนี้ค่ะ นิดขอโทษค่ะ ที่ทำให้คุณตั้มผิดใจ ตอนนี้มันดึกแล้วนะคะ คุณตั้มนอนนิ่ง ๆ สิคะ นิดจะถอดเสื้อผ้าให้ คุณตั้มอย่าดื้อค่ะ แล้วไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” เธอพยายามปัดป้อง บอกเขา แววตาของหญิงสาวที่มองศรุตทั้งห่วงใยและสงสาร

“ทำไม ทำไม ฉันจะพูดไม่ได้ ตอนนี้ นิดรู้ไหม ฉันเกลียดผู้หญิง พวกผู้หญิงมีแต่ตอแหลไปวัน ๆ ทั้งหลอกลวง และไม่มีความจริงใจใด ๆ เลย โดยเฉพาะผู้หญิงที่หน้าตาสะสวยเหมือนเธอ แต่ปากพล่อย ๆ พูดออกมาได้ว่า มีคนอื่น และรักคนอื่น เชอะ... บัดซบที่สุด ฉันเกลียด เกลียดจริง” เขาเค้นคำพูดออกมา ใบหน้าของศรุตชิดกับใบหน้าของปนิษฐา จนหญิงสาวต้องกลั้นลมหายใจ