-3- มึงกล้าขึ้นเสียงใส่กูเหรอ!!

"โอ๊ยยพี่เจ้าคุณหนูเจ็บนะคะ" ฉันท้วงพี่เจ้าคุณเพราะเขาบีบข้อมือฉันแรงมากเกินไปแล้ว แต่เหมือนคำพูดของฉันตอนนี้มันจะกลายเป็นอากาศนะ เพราะพี่เจ้าคุณไม่ได้สนใจในสิ่งที่ฉันพูดเลย

ตุ้บบบ!! พี่เจ้าคุณลากฉันตั้งแต่ข้างบนลงมาที่ชั้นล่างจนถึงห้องรับแขก ก่อนจะเหวี่ยงฉันให้ล้มลงกับพื้นอย่างแรงต่อหน้าพี่ปรางกับพี่แนนนี่

"อะไรกันคุณ ทำไมทำกับชิโนแบบนี้ล่ะ" พี่ปรางรีบวิ่งเข้ามาประคองฉันด้วยความเป็นห่วง

"ยัยเด็กนี่คงไปทำอะไรที่ขัดใจพี่คุณเข้าน่ะสิ" พี่แนนนี่ที่กำลังนั่งทาเล็บอยู่พูดเสริม เธอมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ ดูก็รู้ว่าคงจะไม่ค่อยชอบหน้าฉันเท่าไหร่

ส่วนฉันก็ได้แต่ยืนก้มหน้านิ่งๆมองลงต่ำเพราะไม่กล้าสู้หน้าหรือสบตาใครทั้งนั้นแหละ

"ว่าไงคุณ ตอบปรางมาสิ" พี่ปรางถามย้ำพี่เจ้าคุณอีกครั้ง

"ใครให้เอาอีลูกกะหรี่นี่ขึ้นไปอยู่ชั้นบน" พี่เจ้าคุณเรียกฉันแบบนี้อีกแล้ว ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไม...ฉันไปทำอะไรให้เขานักหนาเหรอ..

"ปรางพาไปเองแหละ คุณอย่าไปโกรธน้องมันเลยนะ" พี่ปรางเดินเข้าไปเกาะแขนพี่เจ้าคุณ พลางลูบไหล่พี่เจ้าคุณเบาๆเป็นการบอกให้ใจเย็น

"ทำไมปรางทำแบบนี้ล่ะ คุณบอกแล้วไงว่าให้พามันไปอยู่ที่ห้องคนใช้อะ" อะไรนะ.. นี่พี่เจ้าคุณจะให้ฉันไปอยู่ที่ห้องคนใช้เลยเหรอ แต่อย่างว่าคนอย่างฉันมันมีค่าได้แค่นั้นแหละ

แต่ฉันก็แอบสงสัยนะว่าถ้าพี่เจ้าคุณสั่งพี่ปรางว่าให้พาฉันไปอยู่ห้องคนใช้ แล้วทำไมพี่ปรางถึงพาฉันไปดูห้องข้างบน แถมยังบอกว่าห้องๆนั้นเป็นห้องของฉันอีก ฉันงงไปหมดนะแล้วตอนนี้..

"ปรางก็แค่เห็นว่าชิโนก็มาอยู่ที่นี่ในฐานะนางบำเรอเหมือนกับปรางและแนนนี่ ปรางก็แค่อยากให้น้องได้อยู่สบายๆแบบปรางกับแนนนี่ก็เท่านั้นเองค่ะ"

"ปราง คุณบอกกี่ครั้งแล้วว่าปรางไม่ใช่แค่นางบำเรอของคุณ สำหรับคุณปรางมีค่ามากกว่านั้นนะ"

นี่ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหมที่ได้ยินว่าพี่ปรางก็เป็นนางบำเรอเหมือนกัน ทีแรกฉันนึกว่าพี่ปรางเป็นแฟนพี่เจ้าคุณเสียอีก แต่ดูจากท่าทีของพี่เจ้าคุณแล้วเขาคงรู้สึกดีกับพี่ปรางไม่น้อยเลยนะ

"โอ๊ยย!! เย็นนี้แนนนี่ไดเอทนะคะ! ไม่ได้ลงมาทานข้าวเย็นด้วย!" พี่แนนนี่วางยาทาเล็บในมือลงที่โต๊ะอย่างแรง ก่อนจะเดินฟึดฟัดขึ้นข้างบนไป

"ถ้าปรางมีค่าแบบที่คุณพูด งั้นปรางขอให้ชิโนอยู่ห้องนั้นเหมือนเดิมได้ไหมล่ะคะ" ฉันตะลึงกับคำพูดของพี่ปรางไปชั่วขณะ เธอใจดีกับฉันมากจริงๆ

ฉันไม่คิดเลยว่าจะมีใครมาทำดีกับฉันขนาดนี้ จะหาว่าเวอร์ก็ได้นะ แต่ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยได้รับอะไรแบบนี้จากใครเลย..

"อืม! ถ้ามันเป็นความต้องการของปราง คุณยอมก็ได้!" อึ้งกับพี่ปรางยังไม่พอ ฉันยังต้องมาอึ้งกับพี่เจ้าคุณอีก พี่เจ้าคุณยอมให้ฉันอยู่ห้องชั้นบนเพราะคำขอจากพี่ปราง เธอช่างมีผลต่อพี่เจ้าคุณมากจริงๆ

"ขอบคุณนะคะ" พี่ปรางยื่นมือไปคล้องคอพี่เจ้าคุณเอาไว้ ก่อนจะยื่นหน้าขึ้นไปจูบปากพี่เจ้าคุณเบาๆ

"ปรางไปดูแลแม่บ้านเรื่องข้าวเย็นเถอะ คุณขอคุยกับเด็กนี่หน่อยนะ" เฮือก! ถ้าฉันอยู่กับพี่เจ้าคุณโดยที่ไม่มีปรางอยู่ด้วย มีหวังฉันต้องตายแน่ๆเลย เอาไงดี

"หนะ..หนูขอไปช่วยพี่ปรางด้วยได้ไหมคะ" ความกลัวทำให้ฉันโพล่งออกไปแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง เลยทำให้พี่เจ้าคุณโมโหขึ้นมาอีกครั้ง

"มึงว่าไงนะ นี่มึงคิดจะมาเทียบเท่าปรางงั้นเหรอห๊ะ!!" พี่เจ้าคุณตรงมาบีบแขนฉันอย่างแรงจนฉันเริ่มเจ็บ

"หนะ..หนูเปล่านะคะ โอ๊ยย"

"อย่ามาสำออย!!"

"คุณ ปรางว่าน้องคงหมายถึงจะไปช่วยปรางทำกับข้าวมากกว่านะ ใจเย็นๆก่อน" ใช่เลย ฉันคิดแบบที่พี่ปรางพูดจริงๆ

ขนาดพี่ปรางยังเข้าใจฉันเลย ทำไมพี่เจ้าคุณไม่พยายามเข้าใจฉันบ้าง เขาเอาแต่จ้องจะจับผิดฉันอยู่เรื่อยเลย

"ปราง ปรางเลิกแก้ตัวให้เด็กนี่สักที เมื่อกี้ปรางขอคุณแล้ว ครั้งนี้คุณขอปรางบ้างแล้วกัน"

"เฮ้อ...จะทำอะไรก็อย่ารุนแรงมากนะคุณ" มะ..หมายความว่ายังไง พี่ปรางไม่ช่วยฉันแล้วเหรอ ไม่นะ ถ้าขืนเป็นแบบนั้นฉันโดนพี่เจ้าคุณฆ่าตายแน่ๆ

"อืม ส่วนมึงมานี่!!"

"โอ๊ย พี่เจ้าคุณหนูเจ็บนะ!"

เป็นอีกครั้งที่พี่เจ้าคุณฉุดกระชากฉันให้เดินตามเขาขึ้นไปข้างบนห้อง เขาจะรู้ไหมว่าตอนนี้ฉันเจ็บข้อมือมากแค่ไหน

พอมาถึงชั้นบนพี่เจ้าคุณก็พาฉันไปอีกห้องหนึ่งที่ไม่ใช่ห้องของฉัน ห้องนี้ดูใหญ่ที่สุด การตกแต่งภายในห้องบ่งบอกได้เป็นอย่างดีเลยว่าห้องนี้เป็นของพี่เจ้าคุณแน่ๆ

ตุ้บบบ!! พี่เจ้าคุณเหวี่ยงฉันลงบนเตียงอย่างแรง แม้มันจะนุ่มแต่กระแทกแรงมากๆฉันก็จุกท้องจุกหลังเหมือนกันนะ เขาทำเหมือนกับว่าฉันมันไม่ใช่คนอย่างไงอย่างงั้น

"มึงนี่นะมักใหญ่ใฝ่สูงเหมือนแม่มึงไม่ผิด!" เอาอีกแล้ว พี่เจ้าคุณด่าแม่ฉันอีกแล้ว เอาล่ะ เป็นตายร้ายดียังไงวันนี้ฉันก็ต้องรู้เรื่องแม่ให้ได้

"หนูถามจริงๆเถอะ พี่เป็นไรกับแม่หนูมากปะ!!" ฉันถามพี่เจ้าคุณออกไปดังสุดเสียง

"มึงกล้าขึ้นเสียงใส่กูเหรอ!!"