-2- เกลียดชัง

หลังจากที่พี่ปรางกับพี่เจ้าคุณคุยกันเสร็จ พี่เจ้าคุณก็ออกไปข้างนอก ส่วนพี่ปรางก็เอาเสื้อผ้าของเธอมาให้ฉันยืมใส่เพราะเสื้อฉันมันถูกฉีกขาดไปแล้วเพราะพี่ฝีมือของพี่เจ้าคุณ

พอเปลี่ยนเสื้อเสร็จ พี่ปรางก็พาฉันมาดูห้องที่ฉันจะต้องอยู่ พอฉันเดินเข้าไปข้างในฉันก็ต้องอ้าปากหวอ เพราะห้องนี้มันใหญ่และดูหรูหรามากๆ ฉันไม่คิดไม่เคยฝันมาก่อนเลยว่าจะได้อยู่ในห้องแบบนี้จริงๆ

"เป็นอะไรทำไหมทำหน้าแบบนั้นล่ะ" พี่ปรางถามฉันเสียงใสปนหัวเราะนิดๆ

"ชิโนแค่อึ้งๆน่ะค่ะ ไม่คิดว่าตัวเองจะได้มาอยู่ห้องที่ใหญ่โตแบบนี้" ฉันตอบเก้งๆกังๆ บอกตรงๆว่าฉันทำตัวไม่ค่อยถูกเลย

"มาเป็นนางบำเรอก็ต้องอยู่ดีหน่อย ทำตัวให้ชินเถอะนะจ๊ะ เพราะเท่าที่ดูหนูคงมาจากบ้านนอกใช่ไหม"

"ใช่ค่ะ ที่บ้านหนูยากจนมาก"

"ไม่เป็นไรนะตอนนี้หนูกำลังจะสบายแล้วนะ^^" พี่ปรางพูดพร้อมกับยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร ท่าทางที่ดูใจดีของเธอทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาเยอะเลย

"ขอบคุณนะคะที่ดูแลหนู แล้วก็ขอบคุณสำหรับเสื้อตัวนี้ด้วย หนูจะรีบซักมาคืนนะคะ^^"

ฉันเกรงใจมากเลยนะที่ต้องเอาเสื้อของพี่ปรางมาใส่น่ะ ดูจากเนื้อผ้าแล้วน่าจะราคาแพงพอควรเลย

"ไม่เป็รไรหรอกพี่ยกให้ ว่าแต่เราชื่ออะไรนะ..ชิโนใช่ไหม"

"ใช่ค่ะ ตะ..แต่ว่ามันจะดีเหรอคะเสื้อพี่.."

"พี่บอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรสิ พี่ชื่อสิปรางค์นะ เรียกเล่นๆว่าพี่ปรางก็ได้จ๊ะ" เฮ้อ..พี่ปรางเธอดีกับฉันจนฉันเกรงใจไปหมด

"ค่ะพี่ปราง^^" ฉันเลือกที่จะไม่เซ้าซี้เธอเรื่องคืนเสื้อต่อ เพราะดูแล้วพี่ปรางคงไม่ยอมเอาคืนแน่ๆ

"แล้วส่วนผู้หญิงอีกคนที่เธอเห็นเมื่อกี้นี้ชื่อแนนนี่ แล้วสุดท้ายเลยคนที่พาเธอมาที่นี่เขาชื่อเจ้าคุณ" พี่ปรางแนะนำตัวคนที่ฉันควรรู้จักเอาไว้ ซึ่งมันดีมากๆเลยเพราะฉันจะได้ไม่ป้ำๆเป๋อๆเรียกผิดเรียกถูก

"ขอบคุณนะคะพี่ปราง ขอบคุณจริงๆค่ะ" ฉันยกมือไหว้ขอบคุณพี่ปรางอย่างจริงใจ จะเรียกว่าเธอคือคนแรกที่พูดจาดีทำดีกับฉันที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลยก็ว่าได้

"จ๊ะ ยังไงพี่ขอตัวไปจัดการดูแลความเรียบร้อยภายในบ้านก่อนนะ เราก็พักผ่อนให้เต็มที่เดี๋ยวไม่มีแรงบำเรอเจ้าคุณแล้วจะโดนดุเอานะ" พี่ปรางพูดกับฉันแบบแซวๆ ซึ่งฉันไม่ได้เขินไปกับสิ่งที่เธอแซวเลย ออกจะกลัวสะมากกว่า ไม่รู้ว่าชะตาน้องสาวของฉันมันจะขาดลงเมื่อไหร่

"ค่ะ" ฉันยิ้มแห้งๆตอบพี่ปรางไป จากนั้นเธอก็เดินลงไปข้างล่าง ส่วนฉันก็เดินเข้าไปในห้องของตัวเองพร้อมกับล็อคประตู

ฉันเดินมายืนอยู่ตรงปลายเตียงของตัวเอง แล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงเต็มแรง สัมผัสแรกของเตียงนี้เลยคือมันนุ่มมาก แถมยังเด้งอีกต่างหาก เหมือนความฝันเลยแฮะที่ฉันจะได้มาใช้ชีวิตอยู่ห้องๆนี้

"อืม...ง่วงจัง.." นอนเล่นได้สักพักฉันก็เริ่มรู้สึกว่าหนังตามันเริ่มหย่อนๆ

ฉันง่วงมากเพราะวันนี้ฉันถูกแม่ปลุกให้ตื่นมาเตรียมตัวตั้งแต่เช้า ไหนๆห้องนี้ก็เป็นห้องของฉันแล้ว อีกอย่างตอนนี้พี่เจ้าคุณก็ไม่อยู่บ้านด้วย...ขอฉันพักสายตาสักแป๊ปนึงละกันนะ

ปัง! ปัง! ปัง!

"อื้อ~" ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ฉันเผลอหลับไป แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงคนทุบประตูดังเสียงดังมาก นี่มีใครเป็นอะไรรึเปล่านะทำไมถึงได้ดูรีบร้อนขนาดนั้น

ฉันค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจก่อนจะเดินไปเปิดประตู เผื่อว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแล้วคนที่มาเคาะอาจจะกำลังต้องการความช่วยเหลือจากฉันอยู่

แกร่ก! แต่พอประตูถูกเปิดออกฉันก็ต้องตกใจให้กับสีหน้าและท่าทางของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน

"พะ..พี่เจ้าคุณ.." ใช่ คนที่มาเคาะประตูเสียงดังโครมครามก็คือพี่เจ้าคุณ

ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงต้องเคาะแรงขนาดนั้นด้วย แถมตอนนี้แววตาที่พี่เจ้าคุณกำลังมองฉันอยู่มันแสดงออกได้ชัดเจนว่าเขากำลังโกรธฉันมาก ฉันทำอะไรผิดอีกนะ...

"มะ..มีอะไรเหรอคะพี่เจ้าคุณ" ฉันถามพี่เจ้าขุนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เมื่อเห็นว่าเขาเอาแต่เงียบไม่ยอมพูดอะไรออกมา

"มึงมานี่!!"

"พะ..พี่จะพาหนูไปไหน ปล่อยนะ!!"

จู่ๆพี่เจ้าคุณก็กระชากแขนของฉันอย่างแรงให้เดินตามเขาไป แรงกระชากของเขามันทำให้เกือบจะล้มโชคดีที่ฉันตั้งหลักได้ทัน เฮ้อ... ทำไมเขาถึงดูเกลียดฉันจังเลยนะ...