เข้าใจผิด

@โรงพยาบาล

หลังจากที่กลับมาจากบ้านคุณใหญ่ ฉันก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อมาหาริวที่โรงพยาบาล เพราะอยู่กับคุณใหญ่ค่อนข้างกินเวลานานหลายชั่วโมง และอีกไม่เท่าไหร่ริวก็จะต้องเข้าผ่าตัดแล้ว ฉันเลยอยากมาให้ทันเพื่อให้กำลังใจน้อง

แต่พอมาถึงโรงพยาบาลปรากฎว่าไม่ทัน เพราะริวได้เข้าห้องผ่าตัดไปก่อนหน้าที่ฉันจะมาถึงแค่ไม่กี่นาที ฉันเลยตัดสินใจนั่งรออยู่ที่หน้าห้องพร้อมกับเจ๊ออยที่เพิ่งมาถึง

“แกไม่สบายหรือเปล่าเรยา ทำไมดูหน้าซีด ๆ”

“หนูแค่ปวดหัวนิดหน่อย” ฉันคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้เจ๊ออยที่กำลังมองมา ฉันพยายามแล้วที่จะเก็บอาการ แต่สุดท้ายเจ๊ออยก็มองออกอยู่ดีว่าฉันนั้นมีอาการที่ไม่ปกติ เพราะร่างกายของฉันตอนนี้มันปวดร้าวระบมไปทุกตารางนิ้วก็ว่าได้

“พักผ่อนบ้างนะเรยา ขืนแกล้มป่วยเป็นลมเป็นแล้งไปอีกคนจะยุ่งไปกันใหญ่”

“......” ฉันพยักหน้าตอบรับในสิ่งที่เจ๊ออยบอก ก่อนที่จะค่อย ๆ ล้วงเงินที่เคยยืมเจ๊ออยออกมาคืน

“อะไรของแก?” เจ๊ออยมองหน้าฉันด้วยความงุนงง ที่จู่ ๆ ฉันก็เอาเงินมาคืนให้

“เงินที่หนูยืมมา หนูขอคืนให้เจ๊ และหนูก็ขอบคุณเจ๊มากที่คอยให้ความช่วยเหลือพวกเรามาโดยตลอด”

“แต่เงินค่าผ่าตัดมันเยอะนะ แกจะไปหาเงินมาจากไหน?”

“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้หนูหาเงินมาได้แล้ว”

“เงินมากมายขนาดนั้น แกไปหามาจากไหน?” เจ๊ออยทวนถามขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล

“เรื่องมันยาวน่ะ เอาไว้หนูจะเล่าให้ฟัง” ฉันยิ้มบาง ๆ ตอบกลับไปเพราะฉันไม่กล้าพอที่จะบอกความจริงว่าไปหาเงินมากมายนี้มาจากไหน

“ถ้างั้นก็ตามใจแกแล้วกัน” เจ๊ออยรับเงินคืนกลับไปโดยไม่ถามอะไรต่อ เพราะเจ๊ไม่ใช่คนเซ้าซี้อะไร แล้วเจ๊ก็รู้นิสัยฉันดีว่าถ้าอยากบอก ฉันก็จะบอกเอง

ผ่านไปหลายชั่วโมง...

“คุณคะ คุณคะ คุณ!” เสียงเรียกของใครบางคนที่ดังขึ้น ทำให้ฉันที่เผลอหลับอยู่หน้าห้องผ่าตัดต้องค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมามอง แล้วคนที่เรียกก็ไม่ใช่ใครคือคุณพยาบาลที่อยู่แถวนั้น

“เชิญทางนี้ค่ะ” เมื่อคุณพยาบาลพูดจบ ฉันก็เดินตามคุณพยาบาลออกมาจากตรงนั้นแบบงง ๆ ก่อนที่ตัวเองจะมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องอะไรบางอย่าง

“ตอนนี้คุณนเรศพักฟื้นอยู่ในห้องนี้ค่ะ” คุณพยาบาลหันมาบอกฉัน

“น้องชายของฉันปลอดภัยดีใช่ไหมคะ?” ฉันถามด้วยความเป็นห่วง เพราะด้วยความเพลีย ฉันจึงเผลองีบหลับไป เลยไม่ทันได้รู้ผลผ่าตัดว่าเป็นยังไงบ้าง

“น้องชายของคุณปลอดภัยดีค่ะ ผลการผ่าตัดเป็นที่น่าพึงพอใจมาก”

“ขอบคุณมากค่ะ” ฉันยิ้มกว้างออกมา พร้อมกับหัวใจที่พองโตเมื่อได้รับข่าวดีนั่น ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันลงทุนทำไปในที่สุดมันก็เกิดผล อีกไม่เท่าไหร่ริวก็จะหายเป็นปกติเหมือนเด็กคนอื่น ๆ

ฉันเปิดประตูเข้าไป ก่อนที่จะพบว่าริวกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงใหญ่ภายในห้อง พร้อมกับพยาบาลอีกหนึ่งคน ดวงตากลมโตกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจ เพราะห้องที่ริวนอนพักคือห้องพิเศษไม่ใช่ห้องธรรมดาเหมือนก่อนหน้านั้น

“ทำไมน้องชายของฉันถึงได้มาพักอยู่ในห้องนี้ล่ะคะ?” ฉันตัดสินใจถามออกไปด้วยความสงสัย ลำพังแค่ค่าผ่าตัดก็แพงหูฉี่มาก ๆ แล้ว แถมยังย้ายมาอยู่ห้องพิเศษขนาดนี้ ฉันคงไม่มีปัญญาหาเงินมาจ่ายแน่ ๆ

“คุณอัศดิณย์เป็นคนจัดการค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดให้ค่ะ”

“......” เมื่อได้ยินดังนั้น ฉันจึงเงียบไม่พูดอะไรต่อ คุณใหญ่เป็นคนจัดการทั้งหมดงั้นเหรอ เงินห้าแสนที่ยืมเขามา ชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่รู้ว่าจะมีปัญญาหามาคืนได้ไหม

“ส่วนฉันเป็นพยาบาลพิเศษที่คุณใหญ่จ้างมาเพื่อดูแลคุณนเรศค่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันดูแลน้องชายเอง” ฉันรีบแย้งขึ้นอย่างทันควัน เรื่องอะไรจะต้องไปเสียเงินจ้างคนอื่น แค่ฉันคนเดียวก็ดูแลน้องได้

“ไม่ได้ค่ะ ทางเรารับเงินมาแล้ว ยกเลิกไม่ได้ค่ะ” คุณพยาบาลคนนั้นตอบกลับมา ส่วนฉันได้แต่ยืนอึ้งไป แค่นี้ฉันยังเป็นหนี้เขาไม่พออีกหรือไง

วันต่อมา...

ฉันมาหยุดยืนที่หน้าคลับแห่งนึงตามที่คุณใหญ่นัดหมาย หลังกลับมาจากเยี่ยมริวที่โรงพยาบาล ซึ่งตอนนี้ริวยังไม่ได้สติ กว่าจะฟื้นก็คงอีกสองถึงสามวัน ฉันหันซ้ายหันขวายืนงงอยู่ที่หน้าคลับแห่งนี้ เพราะไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากตรงไหน เพราะสถานที่นี้มันใหญ่ละลานตามากมายด้วยนักท่องเที่ยวเต็มไปหมด

“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ?” มีการ์ดคนนึงเดินเข้ามาถามฉันด้วยท่าทางสุภาพ หลังจากที่เห็นฉันยืนเก้ ๆ กัง ๆ ไม่ยอมเข้าไปด้านในสักที

“คือว่าฉันมาหาคุณใหญ่ค่ะ”

“เด็กคุณใหญ่หรอ?”

“......” ฉันพยักหน้าตอบ

“ถ้างั้นตามมาทางนี้”

ฉันเดินตามเขาออกมาอย่างว่าง่าย แต่สถานที่การ์ดคนนั้นพามาไม่ใช่ด้านในคลับ แต่เขาพาฉันเดินอ้อมมายังด้านหลังคลับที่มีชายชุดดำเฝ้าคุ้มกันอย่างแน่นหนา ก่อนที่จะเดินลงบันไดไปยังชั้นใต้ดินแล้วมาหยุดอยู่ที่ห้องอะไรสักอย่างที่ดูทรุดโทรม บริเวณโดยรอบมันช่างแตกต่างกับด้านหน้าคลับอย่างสิ้นเชิง จนทำให้ฉันเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาแล้วสิ

แกร่ก! ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ฉันก็ต้องหยุดชะงักขึ้นมาเสียดื้อเมื่อเห็นผู้หญิงนับสิบนั่งรวมกันอยู่ที่มุมห้อง บางคนก็มีร่องรอยของการโดนทำร้ายจนใบหน้าปูดบวม พอเห็นดังนั้นสติของฉันมันก็แทบกระเจิง

“เข้าไปสิ ยืนบื้อทำไม?” ชายคนนึงตวาดใส่ฉันจนสะดุ้งเมื่อเห็นว่าฉันเอาแต่ยืนตัวสั่นไม่ยอมเดินเข้าไปในห้อง

“มะ...ไม่เข้าแล้ว ฉันจะกลับบ้าน” ฉันร้องบอกด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ไม่บอกก็รู้ว่าฉันกำลังจะถูกส่งไปขายเหมือนผู้หญิงกลุ่มนั้น

“คิดว่ามาเหยียบที่นี่แล้วจะได้ออกไปง่าย ๆ หรือไง!” กระบอกปืนมันวาวของชายคนนั้นหันมาทางฉัน เมื่อเห็นท่าทางขัดขืน

“......”

“เข้าไป!”

ฉันน้ำตาตกเดินเข้ามาในห้องด้วยร่างกายที่สั่นเทา ก่อนที่จะจำใจไปนั่งรวมกับผู้หญิงคนอื่น ๆ ความรู้สึกมันตีกันมั่วไปหมด เขาหลอกฉันเพื่อมาขายงั้นเหรอ ทำไมเขาถึงทำเลวกับฉันได้มากขนาดนี้

พรึ่บ! จู่ๆร่างของฉันถูกกระชากให้ลุกขึ้นอย่างแรงในขณะที่กำลังก้มหน้าร้องไห้อย่างหมดหนทาง แล้วคนที่กระทำก็ไม่ใช่ใคร เขาคือคุณใหญ่

“มาถึงทำไมไม่โทรหาฉัน!?” เขากัดฟันกรอดจ้องหน้าสั่นที่กำลังยืนตัวสั่นอยู่ในขณะนี้

“......”

“รู้ไหมว่าถ้าฉันมาหาเธอไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น!?” เขาบีบข้อมือฉันอย่างแรงราวกับต้องการให้กระดูกฉันมันแหลกคามือเขา

“จะให้ฉันทำอะไรก็ได้แต่อย่าส่งฉันไปขายเลยนะคะ” ฉันก้มลงกอดขาเขาด้วยความวิงวอน ถ้าเป็นแบบนั้น ริวจะอยู่ยังไง

“พูดเพ้อเจ้ออะไรของเธอ ลุกขึ้นได้แล้ว” คุณใหญ่พยายามจะสะบัดขาออกจากฉัน แต่ฉันกลับกอดแน่นกว่าเดิม

“อย่าส่งฉันไปขายเลยนะคะ ได้โปรดเถอะ!” ฉันยังคงกอดขาเขาไว้แน่นทั้งน้ำตาไม่ยอมปล่อย แล้วก็จะไม่มีวันปล่อยจนกว่าจะได้ยินจากปากเขา ว่าจะไม่ส่งฉันไปขาย

“หยุดทำให้ฉันขายหน้าเดี๋ยวนี้” เขาหันซ้ายหันขวาอย่างร้อนรนมองลูกน้องนับสิบที่กำลังมองมาทางเขา

“......”

“ถ้าไม่อยากถูกฉันจับกระแทกต่อหน้าคนนับสิบ ก็ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!” คุณใหญ่โน้มใบหน้าลงมากระซิบบอกฉันที่ข้างหู เมื่อเห็นว่าฉันดื้อด้านไม่ยอมปล่อย

“......” ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาวิงวอนขอร้อง เผื่อบางทีเขาอาจจะใจอ่อนสงสารฉันขึ้นมาบ้าง

“ฉันจะไม่ยอมให้เธอไปนอนกับใครหน้าไหนทั้งนั้น นอกจากนอนกับฉัน!”

“......”