แผนของใหญ่

“ฉันเสียเงินไปตั้งห้าแสน คิดว่าฉันจะเอาเธอแค่ครั้งเดียวหรือไง!”

“......”

เขาจ้องหน้าฉันเมื่อพูดจบประโยคนั้น ส่วนฉันได้แต่ยืนนิ่งไม่ตอบกลับอะไร

มะ...หมายความว่าฉันต้องมีอะไรกับเขาอีกงั้นเหรอ แค่ครั้งนี้ก็สาหัสมากพอ และกว่าจะทรงตัวให้ลุกขึ้นมาได้ก็ว่ายากแล้ว ถ้าเกิดว่ามีอะไรกับเขาอีกครั้งหน้าฉันคงไม่น่าจะมีชีวิตรอด

“พรุ่งนี้ไปเจอฉันที่คลับ อย่าให้ฉันต้องรอนาน” คุณใหญ่เน้นย้ำขึ้นอีกครั้ง

“......” ฉันพยักหน้ารับรู้ พร้อมกอดกระเป๋าที่มีเงินจำนวนมหาศาลไว้แน่น เพราะอย่างน้อยสิ่งที่ฉันได้ทำลงไปในวันนี้ มันก็ช่วยต่อชีวิตให้น้องชายของฉัน ไม่ว่าเขาจะสั่งอะไร ฉันคงต้องยอมทำตามสินะ

“วันนี้หมดหน้าที่ของเธอแล้ว จะไปไหนก็ไป”

“คะ...ค่ะ”

ฉันหันหลังเดินออกมาจากห้องนั้น โดยที่ไม่หันกลับไปมองอีก พอเดินออกมาจากห้องได้ไม่เท่าไหร่ ก็ถูกสายตาของคนงานในบ้านนับสิบจ้องมองมาที่ฉัน ราวกับว่าฉันเป็นตัวประหลาดที่มาอยู่ในบ้านหลังนี้

YAI PART

“วันนี้เป็นวันอะไร ลมพายุถึงหอบแกให้กลับบ้านมาได้?” เจ้าสัวบุญชัยเอ่ยแซวลูกชายที่กลับมาบ้านในรอบหลายอาทิตย์ แถมวันนี้เขาและลูกชายยังได้ทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกด้วย

“......” ใหญ่เงียบไม่ตอบกลับเหมือนเช่นเคย ความจริงพ่อของเขาไม่ได้ไปดูงานเหมือนที่กล่าวอ้างกับหญิงสาวเลยสักนิด แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคือแผนของเขาที่วางไว้ รอแค่ให้เหยื่อมาติดกับดัก แล้วมันก็ได้ผล

“นึกว่าจะจำทางกลับบ้านไม่ถูกซะแล้ว”

“ป้าก็นึกว่าคุณผู้หญิงคนนั้นจะมาค้างกับคุณใหญ่เสียอีก” ป้าแม่บ้านอาวุโสที่รับใช้อยู่ที่นี่มานานเอ่ยถามขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ผู้หญิง?” เมื่อได้ยินดังนั้น ผู้เป็นพ่อรีบหันขวับไปถามลูกชายในทันทีด้วยความอยากรู้ไม่แพ้กัน การที่ลูกชายนั้นกลับมาบ้านนั้นว่าแปลกแล้ว แถมยังมีผู้หญิงมาหาถึงบ้านนั้นประหลาดกว่า เพราะร้อยวันพันปี ลูกชายนั้นไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้ามาในบ้านเลยสักครั้ง

“มันไม่ใช่เรื่องของป้า จะไปไหนก็ไป” ใหญ่จิ๊จ๊ะในลำคออย่างหัวเสีย เมื่อเรื่องของเขากับเรยาไม่เป็นความลับอีกต่อไป

“เดี๋ยวก่อนป้าสมหมาย” ท่านเจ้าสัวร้องปรามป้าแม่บ้านที่กำลังจะเดินหันหลังออกไป

“คะ? นายท่าน”

“วันนี้มีผู้หญิงมาหาไอ้ใหญ่หรอ?” เจ้าสัวเอ่ยถามขึ้นอีก

“ใช่ค่ะ หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูมากเลยนะคะ” ป้าแม่บ้านคนนั้นตอบเจ้าสัวด้วยความสัตย์จริง

“......” ใหญ่ถอนหายใจออกมาหนัก ๆ ด้วยความไม่พอใจนัก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ถ้ามาถึงขนาดนี้แล้ว เขาก็คงต้องบอกไปตามความจริง

“แกมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่อง!” เจ้าสัวหันมาถามลูกชาย ในใจลึก ๆ นั้นสุดแสนจะดีใจที่ใหญ่นั้นคบใครเป็นตัวเป็นตนสักทีเพราะตามนิสัยปกติลูกชายนั้นเปลี่ยนคู่นอนแทบจะไม่ซ้ำหน้า แล้วผู้หญิงที่เข้าหาลูกชายของเขาแต่ละคน ก็เข้ามาเพื่อหวังเงินทองทรัพย์สินทั้งนั้น

“ไม่ใช่แฟนอะไรทั้งนั้น” ชายหนุ่มตอบแบบปัด ๆ ไป

“ไม่ใช่แฟนหรือว่าเป็นเมีย!?”

“......”

“ปกติแกไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้าน...”

“พ่อเลิกพูดสักทีเถอะน่า” ใหญ่พูดแบบขอไปทีเมื่อพ่อของเขานั้นเอาแต่ซัก ไซ้เพื่อเอาคำตอบ โดยไม่มีทีท่าว่าจะยอมหยุดมันง่าย ๆ ถ้าเกิดว่าไม่ได้คำตอบจากปากของเขา

“ฉันไม่หยุด จนแกจะบอกฉันมาว่าผู้หญิงที่แกพาขึ้นห้องคือใคร”

“......”

“พ่อถามว่าใคร!?” เจ้าสัวถามด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าเดิม

“เรยา” ใหญ่ตอบผู้เป็นพ่อด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง ไม่แสดงอาการอะไรออกมาทั้งนั้น

“แกว่าอะไรนะ หนูเรยางั้นเหรอ?” เมื่อได้ยินดังนั้นเจ้าสัวก็ร้องทวนถามอีกครั้งด้วยความตกใจจากที่รู้สึกดีใจพอมาตอนนี้กลับกลายเป็นความรู้สึกผิดเข้ามาแทนที่

“อืม”

“แกมีอะไรกับเขาหรือยัง?”

“แล้วพ่อคิดว่าไงล่ะ?”

“ไอ้ใหญ่ ไอ้ลูกเวร แกจะเอาใครก็ได้ที่ไม่ใช่หนูเรยา” เจ้าสัวร้องสบถออกมาด้วยความเหลืออด เพราะเขาเห็นหญิงสาวนั้นมาแต่เล็กแต่น้อย แล้วเรยาก็เป็นคนดี แล้วก็ไม่เคยคิดว่าลูกชายของเขาจะทำแบบนี้

“ก็แล้วทำไมจะเอาไม่ได้ ก็ถ้าผมอยากได้ ผมก็จะเอา!” ชายหนุ่มพูดออกมาแบบไม่สะทกสะท้าน เพราะหญิงสาวที่เขานั้นเฝ้ามองมานานหลายปี มาถึงวันนี้กลับได้เธอมานอนใต้ร่างให้เขากระทำอย่างง่ายดาย

“แกก็รู้ว่าชีวิตของหนูเรยาเขาน่าสงสารขนาดไหน แกไม่น่าไปทำเลวกับเขาเลยจริง ๆ ไอ้ใหญ่” ผู้เป็นพ่อเอ่ยออกมาอย่างเหลืออดให้การกระทำของลูกชาย เพราะเขารู้จักนิสัยของชายหนุ่มนั้นดีกว่าใคร ว่าไม่เคยจริงใจและจริงจังกับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น

“เขาต่างหากที่มาเสนอตัวให้ผมถึงที่บ้าน”

“แกน่าจะรู้อยู่แก่ใจนะ ว่าอะไรเป็นอะไร แล้วฉันก็รู้ดีว่าคนอย่างหนูเรยาไม่ใช่คนแบบนั้น”

“......” ชายหนุ่มเงียบไม่พูดอะไรต่อ ถึงแม้ว่าสิ่งที่พ่อพูดจะตรงตามความเป็นจริง แต่เขาก็ไม่สนใจ เขาสนใจเพียงอย่างเดียวคือถ้าเขาอยากได้อะไรเขาก็ต้องได้

“ฉันขอเตือนแกนะไอ้ใหญ่ เลิกยุ่งกับหนูเรยาซะ เขาเป็นคนดี แกไม่ควรทำร้ายเขา”

“แล้วทำไมผมต้องทำตามที่พ่อสั่ง!?” ใหญ่ถามย้อนกลับผู้เป็นพ่อเมื่อจู่ ๆ พ่อของเขาก็พูดประโยคที่ไม่ค่อยเข้าหูเอาซะเลย

“เพราะถ้าแกไม่ฟังฉัน ฉันนี่แหละที่จะพาหนูเรยาไปจากแกเอง!”

ปึ้ง! เสียงทุบโต๊ะดังสนั่นลั่นไปทั่วทั้งบริเวณเมื่อท่านเจ้าสัวพูดจบประโยค แล้วคนที่กำลังระเบิดอารมณ์ในตอนนี้ไม่ใช่ใคร คือชายหนุ่ม

“ถ้าพ่อกล้าทำแบบนั้นกับผม ก็ลองดู!”

“แล้วแกจะต้องเสียใจที่ทำแบบนี้” สิ้นสุดประโยค ผู้เป็นพ่อก็หยัดตัวลุกขึ้นแล้วหันหลังเดินออกมาจากตรงนั้น เพราะรู้ดีว่าขืนอยู่ต่อก็อาจจะทะเลาะกันเปล่า ๆทำให้บรรยากาศโดยรอบในตอนนี้มีแค่ชายหนุ่มที่นั่งหัวเสียอยู่เพียงคนเดียว