นอนกับเธอ

“คะ...คุณใหญ่!” ฉันร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อแขนข้างนึงของคุณใหญ่ เลื่อนมาโอบเอวฉันเอาไว้แน่น เพื่อไม่ให้ดิ้นหนี

“เธอควรจะดีใจนะที่ได้นั่งบนตักฉันเป็นคนแรก!”

“......” ใบหน้าของฉันค่อยๆ เห่อร้อนขึ้น พร้อมกับหัวใจดวงน้อยที่เต้นระรัวเมื่อบังเอิญหันไปสบตากับคุณใหญ่

“พวกเธอออกไปก่อนไป” คุณใหญ่หันไปพูดกับผู้หญิงสองคนที่นั่งอยู่ข้างๆในขณะที่ฉันยังคงนั่งบนตักของเขาอยู่

“ค่ะคุณใหญ่” พวกเธอทั้งสองหันมามองหน้าฉันด้วยสายตาขุ่นเคือง แล้วฟึดฟัดเดินกระแทกเท้าออกไปแบบไม่พอใจ

“ปล่อยฉันเถอะค่ะ” ฉันพยายามสะบัดตัวออก เมื่อถูกเขาโอบกอดแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนเริ่มรู้สึกว่าหายใจลำบาก

“นั่งนิ่งๆ”

“ที่ก็มีออกตั้งกว้างขวาง คุณจะให้ฉันนั่งตักทำไมคะ?”

“ก็ฉันอยากให้เธอนั่งตรงนี้ มีปัญหานักเหรอไง!?” เขาตอบกลับฉันมาด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ เป็นอย่างที่ฉันบอก ที่นั่งมีออกตั้งมากมายทำไมเขาถึงต้องให้ฉันมานั่งบนตักด้วยก็ไม่รู้ แถมเพื่อนๆ ของเขาในกลุ่มยังมองมาทางฉัน เหมือนกับว่าฉันเป็นตัวประหลาด

“เปล่าค่ะ ฉันเป็นห่วงกลัวว่าคุณจะหนัก” ฉันตอบกลับ

“ตัวเธอเล็กนิดเดียว แค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”

“นั่นสิ ไอ้ใหญ่มันถึกทนจะตาย แค่นี้ไม่ระคายมันหรอกจริงไหม?” เพื่อนในกลุ่มของเขาโพล่งขึ้นมาพลางหัวเราะด้วยความชอบใจ จะมีแต่ฉันที่รู้สึกว่าอึดอัด อยากจะออกไปจากตรงนี้เต็มทน

“ก็ไม่รู้ว่าทนไหม ลองถามเรยาดูสิ” คุณใหญ่หันมากระซิบถามฉันก่อนที่เขาจะคลี่ยิ้มออกมาบางๆ

“......” ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ พร้อมใบหน้าที่เห่อร้อนขึ้นมาเสียดื้อๆเมื่อสิ้นสุดประโยคที่คุณใหญ่นั้นเอ่ยถาม แล้วถึกทนที่ว่า ความหมายสำหรับเขามันคืออะไรกันแน่ จะเรียกว่าคำถามได้ไหมนะ

“ว่าไง ฉันถึกทนเหมือนที่พวกมันพูดไหม?” เขาทวนถามเหมือนต้องการที่จะเอาคำตอบจากฉันให้ได้ ซึ่งฉันก็ไม่สามารถพูดมันออกมาได้ แล้วก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบยังไง

“เอ่อ...ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” พูดจบฉันก็หยัดตัวลุกขึ้นออกจากตักแกร่งของเขาในทันที แต่ทว่าคุณใหญ่กลับคว้าข้อมือฉันไว้แน่น

“จะไปไหน!?”

“ฉันต้องไปทำงานแล้ว ปล่อยฉันเถอะนะคะ”

“งานของเธอก็คือบำเรอให้ฉันจนกว่าฉันจะพอใจ ลืมไปแล้วหรือไง!?”

“คุณใหญ่จะให้ฉันทำอะไรก็บอกมาเถอะค่ะ” ฉันถามเข้าประเด็นแบบไม่อ้อมค้อม เพราะการกระทำที่เขาทำอยู่ เรียกว่ากลั่นแกล้งฉันชัดๆ ฉันตั้งใจมาทำงานเพื่อชดใช้หนี้ แต่เขากลับตามมาแกล้งฉันไม่หยุด สรุปว่าเขาต้องการอะไรจากฉันกันแน่

“นั่งอยู่ข้างๆ ฉันห้ามไปไหน จนกว่าฉันจะสั่ง” เขาออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนที่ฉันจะค่อยๆ หย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาข้างเขา เมื่อเห็นสายตาและท่าทางที่ดูจริงจังขึ้นมาเสียดื้อๆ

“......”

ผ่านไปหลายชั่วโมงจนถึงเวลาคลับปิด ฉันก็ยังคงนั่งอยู่ข้างๆ คุณใหญ่ไม่ไปไหน ส่วนคนอื่นๆ เขาต่างพากันทยอยกลับกันจนเกือบหมดแล้วตอนนี้จะมีก็แต่คุณใหญ่ที่เมามากเพราะว่าดื่มแอลกอฮอล์ไปเยอะเกินขนาด

“คลับปิดแล้ว ฉันขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ” ฉันเอ่ยกล่าวลา หลังจากที่พนักงานในนี้ต่างทยอยพากันทำความสะอาดร้าน

“เดี๋ยวฉันไปส่ง”

“ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้คุณเมามากแล้ว เดี๋ยวฉันนั่งแท็กซี่กลับเองดีกว่าค่ะ” ฉันพูดออกไปตามความรู้สึก เพราะตอนนี้เขาน่ะเมามากแล้ว จะขับรถไหวหรือเปล่าก็ยังไม่รู้

“ดึกขนาดนี้ อยากโดนลากไปข่มขืนมากหรือไง!”

“......” ฉันเงียบไป เมื่อถูกคุณใหญ่ตวาดกลับมา ใจนึงก็กลัวตามจะถูกลากไปข่มขืนตามที่เขาบอก ส่วนอีกใจก็กลัวเขาไม่แพ้กัน

“ตามฉันมา”

“......”

ในที่สุด ฉันก็เดินตามหลังคุณใหญ่ต้อยๆ ออกมาจากคลับ ท่ามกลางสายตาของพนักงานที่ให้ความสนใจ บอกตรงๆ ว่าฉันเพิ่งได้เข้ามาทำงานที่นี่เป็นวันแรก ฉันไม่อยากมีเรื่องหรือสร้างศัตรูกับใครทั้งนั้น ฉันจึงพยายามทำตัวเป็นมิตรกับทุกคน ถึงแม้ว่าบางคนจะไม่อยากเป็นมิตรกับฉันก็เถอะ

เสียงเพลงคลาสสิคที่คุณใหญ่เปิดฟัง ดังคลอเบาๆ อยู่ภายในรถหรูคันใหญ่มันช่วยผ่อนคลายบรรยากาศที่น่าตึงเครียดได้เป็นอย่างดี ฉันและเขาไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย จะมีเพียงก็แต่สายตาคุณใหญ่ที่คอยเหลือบมองฉันเป็นระยะ จนเขามาส่งฉันถึงที่หน้าบ้านอย่างปลอดภัย

“ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง” ฉันยกมือไหว้กล่าวคำลา ก่อนที่จะเปิดประตูลงจากรถมา แต่ทว่าคุณใหญ่กลับเปิดประตูรถลงตามฉันมาด้วย

“......”

“ส่งฉันแค่นี้ก็พอค่ะ เชิญคุณกลับไปได้แล้ว” ฉันหันไปบอกเขา เมื่อเขาเดินตามหลังมาส่งจนถึงประตูบ้าน

“ใครบอกว่าฉันจะกลับ?”

“?????” ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเขาทันทีที่พูดจบ นี่เขาเมามากจนไม่มีสติเลยใช่ไหม ถึงไม่รู้ตัวว่าพูดอะไรออกมา

“คืนนี้ฉันจะนอนกับเธอ”

“ไม่ได้นะคะ คุณจะนอนที่นี่ไม่ได้” ฉันรีบแย้งขึ้นทันที ก็บ้านฉันทั้งเล็กทั้งแคบ มันคงไม่สะดวกสำหรับคนรวยอย่างเขา แล้วอีกอย่างผู้หญิงกับผู้ชายไม่ควรอยู่ด้วยกันในบ้านหลังนี้ ถึงแม้ว่าฉันกับเขาจะเคยมีอะไรกันแล้วก็ตาม แต่ฉันก็ไม่อยากตกเป็นขี้ปากชาวบ้านเขาอยู่ดี แล้วมันก็ไม่ชินด้วยถ้าเกิดว่าจะต้องอยู่กับเขา

“ฉันเมาขนาดนี้ ขับรถกลับไม่ไหวหรอก” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงเต็มทนทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ เขาแทบจะไม่มีอาการอะไรเลยสักนิด

“......” เขาเปิดประตูเดินเข้าไปในบ้านอย่างถือวิสาสะ โดยที่ไม่สนใจฉันที่ยืนหน้าถอดสีอยู่ตรงนี้เลยสักนิด ทำไมเขาถึงได้เอาแต่ใจมากขนาดนี้นะ

“นอนไม่ได้นะคะคุณใหญ่ คุณนอนที่นี่ไม่ได้” เมื่อได้สติฉันก็ไม่รอช้ารีบวิ่งไปขวางทางเขาในทันที ส่วนเขาก็มองหน้าฉันด้วยความระอาเต็มทน

“อะไรของเธอนักหนา ถ้ายังโวยวายไม่หยุดฉันจะจับเธอปล้ำจริงๆ นะ”

“เอ่อ...” พอได้ยินประโยคนั้น เหมือนกับว่าร่างกายมันหยุดเคลื่อนไหวไปในทันที หัวใจของฉันมันเต้นระรัว พร้อมกับก้าวถอยหลังหนีโดยอัตโนมัติ จนไม่รู้ว่าเผลอตัวกัดปากตัวเองตอนไหน พอรู้สึกตัวอีกที มันก็รู้สึกเจ็บเมื่อเลือดของฉันมันก็ค่อยๆ ไหลซึมออกมา

“จะกัดปากตัวเองทำไม?” คุณใหญ่โน้มใบหน้าอันหล่อเหลาลงมาหาฉัน ก่อนที่จะประกบริมฝีปากร้อน ดูดดึงเลือดจากริมฝีปากของฉันออกจนหมด จะเหลือก็เพียงความเจ็บแสบที่หลงเหลืออยู่

“......”

“กัดปากฉันแทนเอาไหม เธอจะได้ไม่เจ็บ”