3

ปานทิพย์ทาบคีย์การ์ดแล้วผลักประตูเข้าไปยังห้องที่ถูกอุปโลกน์ขึ้นมาเป็นคอนโดมิเนียมสุดหรูของเธอ

แกล้งเซหน่อย ๆ ให้คนเดินตามมาช่วยประคับประคอง หลังจากสร้างอุบัติเหตุให้ตัวเอง ด้วยการทำเป็นข้อเท้าพลิก เจ็บขา เดินไม่ไหว ตอนไปดื่มกันต่อที่ผับของจุติ แล้วทำตัวงอแงร่ำร้องจะกลับห้องเอง

จุติดื่มหนักไม่น้อยไปกว่าใคร ยกมือ ร้องอาสาจะมาส่งเธอ แต่แล้วก็สะดุดขาโต๊ะจนหน้าคะมำ ณัฏฐ์ผู้ครองสติได้ดีสุดในกลุ่ม เลยลุกขึ้น ดึงจุติให้กลับไปนั่งที่เดิม พร้อมเสนอตัว บอกว่าจะมาส่งเธอที่ห้อง

อาการขาเจ็บหายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อสามารถพาเขามาถึงในห้องได้

ปานทิพย์เดินตรงไปที่เคาน์เตอร์บาร์ วางกระเป๋าลงแล้วหันไปจัดการเปิดตู้เย็น หยิบอะไรในนั้นออกมาวางที่ชั้น พร้อมกับส่งคำถามถามเขา “ดินดื่มอะไรก่อนไหม โอ๊ย!” แล้วแกล้งส่งเสียงร้องขึ้นมา

ณัฏฐ์ที่ยืนนิ่งกลางห้อง รีบตรงมาดูเธอ พอรู้สึกถึงไออุ่นด้านหลัง ปานทิพย์ค่อยหันมาหา พร้อมกับส่งน้ำที่ตระเตรียมไว้อย่างดี กระฉอกหกใส่เสื้อของเขา

“อุ๊ย! ขอโทษนะดิน ปานมึน ๆ น่ะ ดินเข้าไปล้างตัวในห้องปานก่อนก็ได้”

บอกจบ ชี้มือไปยังห้องนอนด้านใน พอเห็นเขาเดินไปยังทางที่เธอบอก จึงรีบหันกลับมาหยิบผงยาที่เตรียมไว้เปิดออกอย่างระมัดระวัง เทใส่ลงในเครื่องดื่มของเขาทันที พร้อมคะเนปริมาณยาไปด้วย บ่นงึมงำเบา ๆ “ใส่หมดนี่ คงหลับไม่ตื่นยันเที่ยงละมั้ง เอาครึ่งเดียวก็พอ”

ยังเทไม่ทันเท่าที่คิดไว้ เสียงณัฏฐ์ร้องเรียกชื่อดังอยู่ในระยะใกล้ ๆ นี่เอง

“ปาน”

อารามตกใจจึงสะดุ้งลนลาน นึกกังวลกลัวเขาจะเห็น แล้วขยำห่อกระดาษโยนทิ้งแถวนั้นเสีย หันกลับมา ก็พบว่าณัฏฐ์ยืนอยู่ไม่ห่างจากเธอ

เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า พร้อมกับว่า “ดินกลับก่อนดีกว่า ไม่อยากรบกวนปาน ปานจะได้พักด้วย”

ปานทิพย์ทำทีเป็นเกาะขอบโต๊ะ แล้วเดินไปที่ชุดรับแขกพร้อมแก้วในมือ พยักหน้าบอกเขา “ขอบคุณนะที่มาส่ง ดินดื่มน้ำก่อนสิ ค่อยไป”

ณัฏฐ์มองเธอนิ่งแล้วยิ้ม

ไม่ใช่ยิ้มแบบที่เป็นมิตรอย่างเมื่อแรกที่พบกันเสียแล้วสิ

หรือเธอจะคิดมากไป

ณัฏฐ์เดินเข้ามาหา แล้วคว้าแก้วที่เธอส่งให้ จ่อที่ริมฝีปากดื่มน้ำลงไปกว่าครึ่ง

ปานทิพย์มองแก้วอย่างลุ้น ๆ

แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อมีเสียงดังติ๊ด ๆ ที่ในเคาน์เตอร์ จังหวะที่เธอหันไปมอง ณัฏฐ์ก็หาทางคายของเหลวในปากทิ้งทันที

ที่นี่ไม่ใช่ห้องของเธอ ปานทิพย์เลยไม่รู้ว่าจะจัดการเสียงนั่นอย่างไร ณัฏฐ์เดินผ่านหน้าไปดูและจัดการให้จนเรียบร้อย

เธอเห็นเขาเดินไปนั่งที่โซฟา เลยตามไปชวนเขาคุย ไม่ถึงสามประโยคดี ณัฏฐ์ก็คอพับลงบนโซฟาทันที เห็นอย่างนั้นแล้ว ปานทิพย์เข้ามาเขย่าแขนเขาเบา ๆ พร้อมเรียกชื่อเขาไปด้วย

“ดิน ดิน”

แต่เจ้าของชื่อยังนิ่งเงียบ คล้ายกับคนหมดสติด้วยฤทธิ์ยาไปแล้วจริง ๆ เธอจึงพ่นลมหายใจด้วยความโล่งอก อดบ่นไม่ได้

“นึกว่าจะไม่ได้เรื่องแล้วนะเนี่ย”

ปานทิพย์ยืนเก้ ๆ กัง ๆ ว่าจะต้องทำอะไรต่อแล้วจึงตั้งสติเรียบเรียงขั้นตอนโดยการเข้าไปพยุงร่างหนาหนักอย่างทุลักทุเลตรงไปยังห้องที่มีเตียงนอนขนาดใหญ่ข้างในนั้นแล้วพาณัฏฐ์ลงนอน

ก่อนจะนั่งหอบหายใจด้วยความเหนื่อย เหงื่อที่ซึมออกมาแถวไรผมเริ่มแห้งเมื่อเจอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่เปิดทิ้งเอาไว้

มองร่างหนาหนักบนเตียงด้วยสายตาขอลุแก่โทษ ไม่นึกว่าจะง่ายถึงเพียงนี้ เมื่อนึกถึงข้อตกลงที่ยอมทำเรื่องนี้แล้ว จึงเริ่มลงมืออย่างไม่มีทางเลี่ยง

ปลายนิ้วของเธอเย็นเฉียบราวกับมีน้ำแข็งฉาบเกาะอยู่ เมื่อเริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขา แล้วชมตัวเองในใจเมื่อทำจนมาถึงเม็ดสุดท้ายได้ ต่อให้ใช้เวลาอยู่ครู่ใหญ่ ๆ เลยเถอะ

สายตาของเธออดมองที่ท่อนล่างของเขาแล้วบ่นเบา ๆ อีกครั้งกับตัวเองไม่ได้ว่า “ไม่ต้องถอดหมดหรอกมั้ง เดี๋ยวใช้มุมกล้องเอา”

บอกตัวเองไปแบบนั้นแล้วตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อปลดเปลื้องเดรสบนตัวอย่างอิดออด สุดท้ายก็เหลือเพียงชุดชั้นใน แล้วคว้าชุดคลุมสวมทับโดยไว เหมือนกลัวใครเห็น ทั้งที่คนเดียวที่จะเห็นได้ หลับไร้สติบนเตียงไปแล้ว

ปานทิพย์เดินมามองเขาที่ปลายเตียง ด้วยแข้งขาสั่น ๆ คิดวกวนไปมาชั่งใจว่าควรเลิกทำเช่นนี้ดีหรือไม่

หากณัฏฐ์คืนสติขึ้นมา เขาต้องเกลียด รังเกียจ สาปแช่งเธอแน่ ๆ แต่แล้วก็ตัดสินใจเด็ดขาด บอกตัวเองว่าต้องทำ ค่อยขึ้นไปนอนเคียงเขาบนเตียงนอน จัดท่าให้ดูแนบแน่นกันมากที่สุดเท่าที่เธอจะกล้าทำ

ก่อนลงมือถ่ายภาพ ที่คิดว่าน่าจะพอใช้ได้ จึงวางโทรศัพท์มือถือลง พ่นลมหายใจออกปากอย่างโล่งอก มองคนที่อยู่ในใจมาตลอดด้วยสายตาซุกซน อดใจไม่ไหวหยิกแก้มที่มีไรหนวดขึ้นเล็กน้อยด้วยความมันเขี้ยว

“เรียบร้อยสักที”

ค่อยหันหลังจะเข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนชุด

แต่แล้วก็ต้องใจหายวาบ เมื่ออยู่ ๆ ก็มีเสียงทุ้มดังแหวกความเงียบภายในห้องขึ้น “เรียบร้อยแน่หรือปานทิพย์”